Już starożytni Rzymianie, którzy każde spostrzeżenie ubierali w pełną mądrości sentencję zauważyli, że de mortuis nihil, nisi bene, co się wykłada, żeby o zmarłych mówić wyłącznie dobrze. I dobrze – ale przecież tylko o zmarłych! O żywych można, a nawet należy mówić tak, jak na to zasługują. Tymczasem pod wpływem rozrzewnienia wywołanego żałobą po katastrofie prezydenckiego samolotu, mnóstwo ludzi, popadając w błąd pars pro toto, z rozpędu uznało całą klasę polityczną za patriotyczną elitę. Tymczasem nic podobnego – bo przecież klasę polityczną tworzy u nas również pani posłanka do Parlamentu Europejskiego Joanna Senyszyn, poseł Janusz Palikot, wicemarszałek Sejmu Stefan Niesiołowski i wiele innych osobistości drobniejszego płazu! Zaliczanie tych osób do elity, a zwłaszcza – do elity patriotycznej, to straszliwe, niczym nie uzasadnione nieporozumienie. Jaka tam znowu elita! Wolne żarty! Zatem, po niezbędnej korekcie, z uwzględnieniem wspomnianej wyżej rzymskiej sentencji można powiedzieć, że o ile patriotyczna elita zginęła podczas katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem, to pozostała część klasy politycznej pozostała taka, jaka była przedtem, a właściwie jeszcze gorsza, bo odsetek elitarnych patriotów gwałtownie się tam zmniejszył. Nie da się ukryć, że dobrze to nie wygląda, bo wiadomo – jaki pan, taki kram.

Właśnie ukazał się komunikat o wyłowieniu z Wisły nieboszczyka z kwitem opiewającym na nazwisko zaginionego przed rokiem szyfranta Stefana Zielonki. Ponieważ przed dwoma tygodniami pojawiła się wiadomość, że chorąży Zielonka, który znał wszystkie NATO-wskie szyfry, wraz z rodziną został wywieziony z Polski do Chin i mieszka w okolicach Szanghaju, nieboszczyk wyłowiony z Wisły pojawił się w samą porę. Skoro tajniacy twierdzą, że to chorąży Zielonka, to oczywiście nie wypada, a nawet niebezpiecznie byłoby zaprzeczać, chociaż z drugiej strony wcale bym się nie zdziwił, gdyby się okazało, że tajniacy odpowiedzialni za wykrywanie szpiegów, dla ratowania swojej reputacji zwyczajnie utopili jakiegoś nieszczęśnika, włożywszy mu uprzednio do kieszeni papiery spreparowane na nazwisko Zielonki. Taka „kombinacja operacyjna” jest bowiem znacznie łatwiejsza do przeprowadzenia, niż złapanie prawdziwego szpiega, zwłaszcza chińskiego. Zresztą – powiedzmy sobie szczerze – kto by tam miał głowę do jakichś szpiegów, kiedy tu trzeba kręcić lody, dobierać elity polityczne, lansować autorytety moralne i niezależnych dziennikarzy, słowem – kręcić tym całym politycznym bajzlem? A już najciekawsze w tej całej sprawie jest to, że niezależni dziennikarze w pierwszej kolejności zwrócili się po wyjaśnienia do generała Gromosława Czempińskiego, a pan generał skwapliwie udzielał wyczerpujących informacji i zbawiennych pouczeń, chociaż od 1996 roku oficjalnie nie pełni już żadnej funkcji w państwowym aparacie. Potwierdza to podejrzenia, że ta oficjalna nieobecność jest tylko rodzajem Wyższej Formy Obecności i że wszyscy, z niezależnymi dziennikarzami na czele, doskonale zdają sobie z tego sprawę. Skoro takie rzeczy się wyprawiają w przypadku skromnego szyfranta, to cóż dopiero mówić o perspektywach wyjaśnienia katastrofy, w której zginął prezydent i najwyżsi dowódcy armii? Krótko mówiąc, ta poszlaka pokazuje, że mamy już do czynienia nie tyle z państwem, co z jego rozdętą atrapą.

I dopiero w tym kontekście i w tych proporcjach można okazać zainteresowanie wyborami prezydenckimi. Zgłosiło się ponad 20 kandydatów, spośród których część wyeliminowała już Państwowa Komisja Wyborcza, a część pozostałych może nie sforsować bariery 100 tysięcy podpisów. I dopiero wtedy dokona się zwycięstwo demokracji, dzięki któremu, jeśli nawet wkrótce potem zrealizowany zostanie scenariusz rozbiorowy, to zostanie zrealizowany zgodnie z demokratycznymi standardami. Bo w dzisiejszych czasach środki okazują się ważniejsze niż cele, wskutek czego, jeśli nawet historia się powtarza, to już tylko jako farsa, a najlepszą tego ilustracją jest bitwa o Krym, jaką w ukraińskim parlamencie stoczyli tamtejsi deputowani, obrzucając się jajami.