Gazety, a konkretnie „Dziennik-Gazeta Prawna” doniosły, że rząd skierował do uzgodnień międzyresortowych projekt zwiększenia w 2011 roku kwoty subwencji budżetowej dla partii politycznych o 9 mln złotych. Jeśli to przejdzie, to Platforma Obywatelska dostanie ponad 3 mln zł więcej, niż dotychczas, PiS - o 2,9 mln zł więcej, PSL – o 1,2 mln zł więcej. Ciekawe, że pomysł ten pozostaje w całkowitej sprzeczności z niedawną inicjatywą PO, by w ogóle subwencje dla partii politycznych zlikwidować. Najwyraźniej inicjatywa ta była posunięciem wyłącznie propagandowym – że jak partia mówi, że zniesie – to mówi. Nic dziwnego. Kto by tam pozbywał się takiej forsy, jeśli nie musi? Warto przypomnieć, że w roku 2009 Platforma dostała od państwa 40,4 mln zł, PiS – 37,8 mln, PSL – 15,1 mln, SLD – 14,3 mln, a SDPL – 3,5 miliona. To tylko w jednym roku, a trzeba pamiętać, że partie ciągną państwowe pieniądze już 10 rok, poczynając od roku 2001, kiedy zostały wprowadzone po raz pierwszy.

Pretekstem do rozpoczęcia finansowania partii politycznych z budżetu był swego rodzaju szantaż – że mianowicie, jak nie dostaną forsy, to będą się korumpowały. Gdyby Polska była naprawdę państwem praworządnym, to prokuratura powinna posłów używających takiej argumentacji natychmiast postawić w stan oskarżenia pod zarzutem usiłowania kradzieży zuchwałej, ale oczywiście nic takiego nie nastąpiło i wkrótce parlamentarni szantażyści stworzyli sobie do tej kradzieży pozory legalności w postaci stosownej ustawy. Po 9 latach można spokojnie stwierdzić, że również tamten pretekst popadł w zapomnienie, a prawdopodobnie nigdy nie był traktowany serio, bo korupcja nic a nic się nie zmniejszyła. Przeciwnie – wygląda na to, że przybyło skorumpowanych, jak i filutów, ciągnących państwowe pieniądze pod pretekstem „walki z korupcją”. Mam na myśli nie tylko panią minister Julię Piterę, która tak naprawdę to nie wiadomo za co bierze od Rzeczpospolitej pieniądze, ale również – Centralne Biuro Antykorupcyjne. Powstało ono, jak wiadomo, w celu walki z korupcją, ale – jak już kilka razy wspominałem – na pierwszy rzut oka widać konflikt interesu społecznego z interesem agentów tego Biura. W interesie społecznym leży bowiem likwidacja korupcji, podczas gdy w interesie agentów – „walka z korupcją”, ponieważ istnienie korupcji jest koniecznym warunkiem istnienia Biura, zapewniającego agentom stanowiska, pensje, pozycję społeczną i wpływy polityczne. Toteż jeśli w ogóle walczą oni z korupcją, to bardzo ostrożnie, żeby, broń Boże, źródeł korupcji nie zniszczyć. W ten sposób Biuro może sobie istnieć już do końca świata, zapewniając swoim agentom pensje aż do emerytury oraz możliwość przekazania własnych stanowisk w spadku dzieciom. Tak naprawdę zaś, to w ogóle z żadną korupcją nie walczą, tylko w całkowitej zgodzie przejadają ponad 100-milionowy budżet, a w wolnych chwilach kompletują „haki” na osoby wskazane przez razwiedkę. Polska, jak wiadomo, znajduje się na 49 miejscu w świecie pod względem korupcji i na 35 – pod względem wolności gospodarczej, co pozostaje ze sobą w bardzo ścisłym związku.

Wracając zaś do finansowania partii politycznych z budżetu, to jest ono, - obok systemu wyborczego, a zwłaszcza - wynikającego z tzw. klauzuli zaporowej faktycznego monopolu partii na tworzenie list wyborczych, oraz zastosowania systemu d’Hondta przy przeliczaniu głosów na mandaty – jedną z dwóch najważniejszych przyczyn postępującej oligarchizacji sceny politycznej. Oligarchizację tę najlepiej ilustruje fakt, że na politycznej scenie od 20 lat mamy grono tych samych osobistości, które od czasu do czasu zmieniają tylko polityczne szyldy. O żadnym programie oczywiście nie może być mowy nie tylko dlatego, że faktyczną władzę w państwie sprawuje razwiedka, ale również dlatego, że o kształcie ustawodawstwa tak naprawdę decyduje Bruksela, zasypująca członkowskie prowincje dyrektywami w liczbie więcej niż jedna dziennie.

Toteż partie polityczne wyżywają się we wzajemnym przezywaniu, co chętnie podchwytują konfidenci razwiedki poutykani w mediach tzw. głównego nurtu, udając, że to właśnie jest „życie polityczne”, zaś partiom polityczne programy zastępuje hasło wzajemnego „odsunięcia się od władzy”. Odsunąć od władzy zdrajców z PO! Odsunąć od władzy oszołomów z PiS! Odsunąć od władzy komuchów z SLD! Odsunąć od władzy solidaruchów z AWS! I tak – aż do końca świata, bo co to komu szkodzi, skoro zasilanie z podatkowych pieniędzy jest zapewnione, żeby tam nie wiem co? W tej sytuacji jedyną prawdziwą troską szefów poszczególnych partii jest – by z jednej strony wykazać swoją użyteczność trzymającej władzę razwiedce, a z drugiej – by nie dopuścić do pojawienia się jakiejś alternatywy. Oczywiście nie chodzi o polityczny margines. Ten nawet jest pożyteczny, bo swoim istnieniem i stawaniem do wyborów uwiarygodnia cały system, więc jest przez razwiedkę tolerowany – tylko o alternatywę rzeczywistą, polegającą zarówno na powrocie punktu ciężkości władzy do konstytucyjnych organów państwa, jak i na przewietrzeniu zatęchłej politycznej sceny. W tej sprawie, mimo pozorów walki na śmierć i życie, między razwiedką i partiami politycznymi panuje całkowita wspólnota interesów i dlatego system trwa bezpiecznie.

W imię tej wspólnoty interesów przechodzi się do porządku również nad moralnym aspektem sprawy. Czyż nie jest obrzydliwe zmuszanie podatników, by swoimi pieniędzmi wspierali partie wrogie np. ich światopoglądowi lub uważane przez nich za szkodliwe dla państwa? Niemoralna jest sama zasada, więc wszelkie próby jej doskonalenia skazane są na niepowodzenie. Ex nihilo nihil fit – co się wykłada, że z niczego będzie tylko nic – jeśli oczywiście nie liczyć obecnej od pewnego czasu w mediach głównego nurtu krytyki rządu premiera Tuska, świadczącej o stopniowym zwijaniu nad nim parasola ochronnego przez razwiedkę przygotowującą na politycznej scenie roszadę na wypadek krachu finansowego a zwłaszcza - gospodarczego.