Stan stosunków polsko-litewskich zmusza do postawienia pytania o stan Partnerstwa Wschodniego - tego przeboju polityki zagranicznej rządu premiera Tuska. Jak pamiętamy, poprzedni rząd oraz prezydent Kaczyński byli krytykowani zarówno przez strategicznych partnerów, to znaczy - Niemcy i Rosję oraz oczywiście - przez ich agentów oraz krajowych kolaborantów con amore za to, że za ich sprawą Polska podjęła się roli amerykańskiego dywersanta i wespół z innymi dywersantami, tzn. Gruzją i Ukrainą, próbowała wzniecić zarzewie konfliktu między strategicznymi partnerami.

Po zmianie rządu w roku 2007 i deklaracji prezydenta Obamy z 17 września 2009 roku dywersja ustała, a w nagrodę za dobre sprawowanie Niemcy pozwoliły premieru Tusku na Partnerstwo Wschodnie - żeby on też miał jakieś sukcesy w polityce zagranicznej, a nawet - chociaż trudno w to uwierzyć - mocarstwowej. Partnerstwo Wschodnie miało zapewnić Polsce rolę lidera Europy Środkowo-Wschodniej. Ale rozwój wypadków na Litwie, a także - na Białorusi i Ukrainie pokazuje, iż pozwalając na Partnerstwo Wschodnie Niemcy wiedzieli, że nic z tego nie będzie.

Litwa ani myśli uznawać Polskę nie tylko za jakiegoś lidera, ale nawet - za partnera. Stosunki z Białorusią - szkoda gadać - zaś Ukraina prowadzi własną politykę kokietowania Polski żeby skuteczniej lawirować między Rosją a Niemcami. Wreszcie kropkę nad „i” a zarazem - gwóźdź do trumny Partnerstwa Wschodniego wbiła ubiegłoroczna deklaracja szczytu NATO w Lizbonie o strategicznym partnerstwie NATO z Rosją, w którym Polsce przypada powinność wyrażenia zgody na status „bliskiej zagranicy” - bo Rosja nie oczekuje od Polski niczego innego. Któż przytomny w tych warunkach będzie jeszcze myślał o Polsce jako jakimś „liderze”?