Kolega Piotr Ikonowicz napisał, że premier Donald Tusk zadał marksistowskiej doktrynie „miażdżący cios” udowadniając, że to nie byt, ale propaganda kształtuje świadomość. Z pozoru na to wygląda, chociaż trzeba by poczynić zastrzeżenie, że to kształtowanie nie jest powszechne. Jednym kształtuje, a innym nie. Na przykład po koko koko euro spoko sondaże pokazują, że słupki rosną Jarosławowi Kaczyńskiemu, który zgodnie z linią propagandy wyznaczaną przez oficerów prowadzących konfidentów poprzebieranych za dziennikarzy niezależnych mediów głównego nurtu, powinien być powszechnie znienawidzony. I oczywiście jest - ale nie powszechnie - bo przeważnie tylko przez uczestników i otoczenie „salonu”, czyli towarzystwa wzajemnej asekuracji i adoracji, co to rozpoznaje się po zapachu.

Inna rzecz, że Jarosław Kaczyński też uprawia propagandę polegającą na emocjonalnym rozhuśtywaniu tej części opinii publicznej, która się takiemu rozhuśtywaniu ochoczo poddaje w przekonaniu, że ratuje Polskę, podczas gdy tak naprawdę niczego nie ratuje - oczywiście poza działaczami Prawa i Sprawiedliwości, którzy dzięki wytwarzanej przez to rozhuśtywanie politycznej sile nośnej dostają się do Sejmu i Senatu, rozwiązując sobie w ten sposób problemy socjalne. Propagandyści oddelegowani na usługi rządu premiera Donalda Tuska robią dokładnie to samo, tylko w odwrotną stronę, dzięki czemu na scenie politycznej powstaje wrażenie dwupartyjności. Do czego takie wrażenie potrzebne jest rządzącej naszym nieszczęśliwym krajem razwiedce - trudno doprawdy zgadnąć, ale niewykluczone, że do tego, by poddawana emocjonalnemu rozhuśtywaniu opinia publiczna nie zauważyła, iż kraj jest okupowany przez tajniaków, którzy nie tylko zachowują się jak okupanci, ale w dodatku - jak okupanci niepewni trwałości okupacji. Jak widzimy, wszystkie te działania są jak najbardziej racjonalne, chociaż oczywiście z punktu widzenia partyjnego, czy okupacyjnego - bo nasz nieszczęśliwy kraj żadnego pożytku z tego nie ma.

Kolega Ikonowicz zarzuca premieru Tusku, że zrezygnował z wszelkiej ideologii na rzecz pragmatycznej władzy. Tak to na pierwszy rzut oka wygląda, ale jakąż ideologię może realizować premier Tusk, skoro wprawdzie ma program, ale nie zawsze wie jaki? Rzecz w tym, iż prawdziwym programem Platformy Obywatelskiej oraz rządu premiera Tuska jest odwdzięczanie się bezpieczniackim watahom za powierzenie zewnętrznych znamion władzy. Nie władzy, a tylko jej zewnętrznych znamion w postaci stanowisk, gabinetów sekretarek, apanaży i limuzyn z podgrzewanymi siedzeniami, czyli całej tej dekoracji, której przeznaczeniem jest ukrywanie okupacji kraju przez bezpiekę, która kontroluje kluczowe segmenty państwa i w ogóle - życia publicznego przy pomocy agentury.

Żeby się o tym przekonać, wystarczyłoby, by premier Tusk odpowiedział szczerze na jedno pytanie - kto mianowicie i dlaczego zabronił mu kandydowania w wyborach prezydenckich przed dwoma laty. Oczywiście nigdy się tego nie doczekamy, bo to jest największa tajemnica państwowa, „a kto by zdradził tę wielką tajemnicę umrze podwójnie ciałem i duszą” - jak twierdził bodajże arcykapłan Pentuer w „Faraonie” Bolesława Prusa. Skoro nawet my to wiemy, to cóż dopiero mówić o premieru Tusku, który musi pamiętać, skąd mu wyrastają nogi. Tedy prawdziwym programem PO i tworzonego przez nią tzw. „rządu” jest realizowanie w podskokach oczekiwań tych bezpieczniackich watah, które na użytek Platformy Obywatelskiej oddały agenturę w mediach i „salonie” oraz wszystkie inne atuty potrzebne do zostania ulubieńcem opinii publicznej. Problem polega na tym, że to nie Platforma, ani rząd decyduje, w jaki sposób się odwdzięczy. Rząd jest o tym informowany, często w ostatniej chwili i stąd wrażenie pragmatyzmu w czystej postaci.

No dobrze - ale czy w normalnej sytuacji władza może odejść od ideologii? Wyobraźmy sobie, że złapaliśmy wszystkich naszych Umiłowanych Przywódców i zamknęliśmy ich w jakiejś sali oświadczając, że nie zostaną stamtąd wypuszczeni nawet do toalety, dopóki nie odpowiedzą nam na jedno pytanie - czy mianowicie chcą, żeby w Polsce był dobrobyt, to znaczy - obfitość materialna i poczucie bezpieczeństwa? Jestem pewien, że wszyscy odpowiedzieliby na to pytanie twierdząco i nawet jeśli któryś dobrobytu w Polsce by nie chciał, to instynkt samozachowawczy mu podszepnie, by się do tego za żadne skarby nie przyznawać. Ale w takim razie wszyscy chcą tego samego. Dlaczego więc dzielą się na partie sprawiające wrażenie, jakby za chwilę miały utopić się nawzajem w łyżce wody?

Przede wszystkim dlatego, że takie zachowanie jest z punktu widzenia partyjnego jak najbardziej racjonalne i tak naprawdę albo nie wymaga zajmowania żadnego stanowiska w sprawach istotnych dla państwa, albo zajmowania stanowiska takiego samego. Dla przykładu, zarówno PO, PSL, czy SLD, jak i wyraźna większość PiS opowiedziała się zarówno za Anschlussem do Unii Europejskiej, jak i za traktatem lizbońskim, które determinują zarówno przyszłość, wewnętrzne stosunki, jak i politykę państwa na całe dziesięciolecia. Można powiedzieć, że popierając te same rozwiązania, antagonistyczne partie wynajdują sobie emocjonalne pozory moralnego uzasadnienia swojego postępowania i jeśli, dajmy na to, Platforma Obywatelska popiera Anschluss ze skłonności do zdrady i zaprzaństwa, to PiS przeciwnie - kierując się płomienną obroną interesu narodowego. Gdyby jednak stosunki w naszym nieszczęśliwym kraju były normalne, a Umiłowani Przywódcy dzierżyli rzeczywistą władzę, to nie mogliby tworzyć w Polsce dobrobytu bez żadnej ideologii. Ideologia bowiem, to po prostu metoda tworzenia dobrobytu, a jak wiadomo, nie można tworzyć czegokolwiek bez żadnej metody. Jeśli tedy nasi Umiłowani Przywódcy nie przyznają się do żadnej ideologii, to jest to poważna poszlaka wskazująca, że tak naprawdę nie mają żadnej władzy. Quod erat demonstrandum.