W pogodnej anegdotce z życia trzódki dziwnie osobliwej, poseł Palikot dzwoni do posła Biedronia z propozycją spotkania, a ten odpowiada, że nie może, bo jest w Kaliszu. Na co poseł Palikot odpowiada posłu Biedroniu, że w takim razie on też nie może, bo jest w Krakowie na Grodzkiej. Tymczasem w niedzielę 10 marca siostry gomorytki z braćmi sodomitami zorganizowały w Warszawie „manifę” pod hasłem „O Polkę niepodległą” - co wśród obserwatorów wzbudziło nadzieje na jakieś nowe rewolucyjne pozycje pościelowe. Tymczasem manifestantkom chodziło o to, że nie mogą decydować o własnym ciele. Coś jest na rzeczy, bo wiadomo, że o ciele zazwyczaj decyduje alfons, a ściślej mówiąc, nie tyle o „ciele”, co o wynagrodzeniu za jego używanie. „Dmuchaj ją, ale nie za darmo” - mówił lodowatym tonem Rurka do Szmaciaka, przyłapawszy go in flagranti ze Stefą.

Wspominam o tych uwarunkowaniach, bo manify wyzwolonych kobiet akurat zbiegły się w czasie z „przełomem” w kwestii żydowskich roszczeń majątkowych wobec Polski. Tak w każdym razie zwierzył się pan Robert Brown, szef utworzonego przez Izrael do spółki z Agencja Żydowską w 2011 roku zespołu HEART, którego celem jest „odzyskanie mienia żydowskiego w Europie Środkowej”, a przede wszystkim - w naszym nieszczęśliwym kraju. Ten radosny komunikat pan Brown przekazał po rozmowach z polskim rządem, to znaczy - z sześcioma ministrami, m.in. Sikorskim, Gowinem i Rostowskim oraz opozycją. Ciekawe, że ani dygnitarze, ani niezależne media nie puściły pary z gęby. A przecież „przełom” oznacza, że dzień wyzwolenia naszego nieszczęśliwego kraju z 60 miliardów dolarów nieubłaganie się zbliża, a w tej sytuacji również los wyzwolonych kobiet rysuje się bardziej konkretnie.

Już sto lat temu pewien żydowski kupiec z branży handlu żywym towarem opowiadał Ignacemu Daszyńskiemu o misji cywilizacyjnej, jaką spełnia przy okazji interesów. „Jak ja zawiozę taką dziewuchę do Buenos Aires, to ona upija się tam nawet nie szampanem, ale parą z szampana!” - powiadał. Chodziło mu o to, że ładne, zdrowe dziewuchy ze Środkowej Europy w argentyńskich burdelach cieszyły się wyjątkowym wzięciem, co wyrażało się między innymi w częstych kąpielach w szampanie, przy okazji których rzeczywiście damy upijały się „parą z szampana”.

Naprzeciw tym prawdopodobnym potrzebom kobiet wychodzi Ministerstwo Edukacji. Właśnie dowiedziałem się, że w liceach specjalni instruktorzy prowadzą zajęcia z edukacji seksualnej. Wiadomo, że to jest najważniejsze, bo nie wszyscy zostaną, dajmy na to, prezydentami, czy naukowcami, natomiast od tego człowiek nie ucieknie. Tedy w ramach instruktażu, m. in. „rysujemy oś form aktywności seksualnej i omawiamy”, a następnie, kiedy uczniowie już wszystkie formy aktywności seksualnej będą mieli perfekcyjnie opanowane, następuje przejście do fazy następnej, to znaczy - „seksu bezpiecznego” a nawet - „bezpieczniejszego”. Nie da się ukryć, że po takim przeszkoleniu przedsiębiorcy z branży handlu żywym towarem będą mieli z naszych dziewczyn sto pociech, nie mówiąc już o tym, że taki eksport może stać się naszą narodową specjalnością. Taki Gomułka stawiał na obrabiarki i lokomotywy, a tymczasem okazuje się, że więcej można osiągnąć metodami bezinwestycyjnymi.

Niestety, wstyd powiedzieć, ale za tym wszystkim nie nadąża sztuka, zwłaszcza filmowa. Nie mówię o takich produkcjach, jak rzewne opowieści pani reżyserowej Agnieszki Holland o Żydach, czy rozdrapywaniu sumień mniej wartościowego narodu tubylczego przez panów Pasikowskiego i Stuhra, tylko o filmie „Tajemnica Westerplatte” Pawła Chochlewa. Co tu ukrywać; reżyser zmarnował temat! A gdyby tak poczytał wcześniej Stanisława Lema, to natychmiast zorientowałby się, jak teraz trzeba nawijać. Stanisław Lem, jeszcze w koszmarnych latach 60-tych, kiedy to nastała sławna rewolucja seksualna, opisał autora, który w duchu wspomnianej rewolucji przerobił całą klasykę. Metoda była prosta; jeśli na przykład książka była „O krasnoludkach i sierotce Marysi”, to nowy utwór traktował o „Życiu płciowym krasnoludków z sierotką Marysią”. Okazało się, że nawet takie pozycje, jak „Ogniem i mieczem” nadają się do przeróbki jak najbardziej, jako „Życie płciowe ognia z mieczem”. I tak dalej.

Tedy konflikt między majorem Sucharskim i kapitanem Dąbrowskim trzeba było przedstawić na tle homoseksualnym, jako refleks walki między nimi o pozycję w związku partnerskim. Dopiero wtedy poszczególne sceny nabrałyby krwistej smakowitości. Na przykład, kiedy bójka żołnierzy w wartowni nagle przekształca się we wściekłą orgię, w której tracą znaczenie zarówno stopnie wojskowe, jak i rodzaje broni. A gdyby tak zaryzykować scenę, że w tym momencie, korzystając z nieuwagi obrońców, do wartowni wdziera się patrol niemiecki, a widząc co się dzieje, przyłącza się do zabawy? Za takie ukazanie nowej płaszczyzny pojednania Oskar, a w każdym razie - Srebrny Niedźwiedź byłby gwarantowany, a nasza kinematografia jednym susem znalazłaby się w pierwszym szeregu światowej czołówki, a poza tym sodomici i gomorytki miałyby wreszcie jakiś obraz kultowy. Ale mówi się: trudno. Pierwsze śliwki - robaczywki, ale miejmy nadzieję, że pan reżyser się poprawi i następne filmy będą już na poziomie, bo inaczej - cóż powiedzą o nas w Paryżu?