Tak w Związku Sowieckim określano knajaków, czyli zawodowych złodziei. Autorem tego określenia jest podobno sławny sowiecki prokurator Andrzej Wyszyński, polski szlachetka, który, podobnie jak inny polski szlachetka Feliks Dzierżyński, przystał do bolszewików i jako szef Czeka, wymordował miliony Rosjan. Rzeczywiście bolszewicy mogli uważać knajaków za „element socjalnie bliski” nie tyle ze względu na pochodzenie społeczne, bo sporo bolszewików wywodziło się z tak zwanych „warstw uprzywilejowanych”, co ze względu na sposób funkcjonowania i wspólną knajakom i bolszewikom mentalność. Partia bolszewicka była rodzajem zbrojnej bandy, która tylko tym różniła się od band knajackich, że chciała przejąć władzę, by swoje zbrodnie popełniać w majestacie prawa. Bo mentalność bolszewicy i knajacy mieli i mają identyczną; świat polega na tym, że „frajerzy” są żerowiskiem dla cwaniaków, którzy dyktują reguły. Znakomicie uchwycił to Janusz Szpotański, pisząc: „oto jak git postrzega świat: pogardza prawem, kocha ład”.

Między naszymi okupantami nastąpiły pewne nieporozumienia, w związku z czym mamy wojnę na górze. Jej teatrem są oczywiście prawdziwe tereny łowieckie naszych panów gangsterów, to znaczy publiczny majątek i kieszenie obywateli, zaś nieporozumienia powstają na tle podziału ziemi, przemysłu, forsy bankowej i podatkowej. Oczywiście głośno tego powiedzieć nie można, żeby narodu niepotrzebnie nie płoszyć, ale z drugiej strony, te nieporozumienia w klubie gangsterów muszą przecież znajdować jakieś ujście. Mamy więc z jednej strony komisję kanonizacyjną Barbary Blidy, chociaż kanonizacja tej samobójczyni jest tu oczywiście tylko pretekstem do tego, by politycy Sojuszu Lewicy Demokratycznej mogli legalnie zorientować się, co ABW i prokuratura wie w sprawie ich powiązań z mafią węglową, która, nawiasem mówiąc, przede wszystkim rozkradała sobie cały Śląsk i okolice poprzez obrót długami kopalń, hut i innych przedsiębiorstw. Z drugiej strony w areszcie trzymany jest Peter Vogel w nadziei, że skoro wie, to w końcu zacznie mówić. Premier Tusk ma nadzieję, że dzięki temu będzie mógł swoje stosunki z razwiedką ułożyć na nieco korzystniejszych niż obecnie warunkach i nie jest wykluczone, ze może mieć rację, bo dekompozycja lewej strony sceny politycznej zaczyna być widoczna gołym okiem. Z trzeciej wreszcie strony organy ścigania zajęły się sposobem prowadzenia śledztwa w sprawie porwania i zamordowania Krzysztofa Olewnika. Wychodzą przy tym na jaw powiązania lokalnych polityków SLD nie tylko z rodziną zamordowanego, ale i z bandytami, którzy tej zbrodni dokonali.

Karygodny sposób prowadzenia śledztwa przez policję i prokuraturę tłumaczę sobie w sposób prosty. Jedynym wyjaśnieniem zadziwiającej nieporadności policji i prokuratury w tej sprawie może być to, że bezpośredni sprawcy porwania i zabójstwa Krzysztofa Olewnika byli konfidentami policji lub nawet ABW, którzy albo postanowili dorobić sobie na boku, albo rzeczywiście wykonywali zlecone zadanie przejęcia majątku rodziny Olewników. Politycy SLD pozostawali bowiem w zażyłości z gangsterami, którzy nie tylko stanowili „elementy socjalnie bliskie”, ale w niedawnej przeszłości – również karzące ramię partii w postaci Służby Bezpieczeństwa. Gangsterzy bywali na partyjnych piknikach, ale potem, żeby uniknąć kompromitacji w oczach „Europy”, trzeba było ich wszystkich po cichu pozabijać. Stąd też w swoim czasie tyle ofiar w walce z mafią, której przedtem „nie było”. Kto raz był królem, zawsze zachowa majestat, więc kiedy policjanci, czy prokuratorzy uświadamiali sobie, że Krzysztofa Olewnika porwali tajni współpracownicy policji, czy ABW, odruchowo też zaczynali „współpracować”. Bo czyż nie na zgodnym współdziałaniu wszystkich organów polega „demokratyczne państwo prawne”?