Ledwie tylko premier Donald Tusk w towarzystwie osób towarzyszących odleciał z Polski w tak zwaną „podróż życia” do Ameryki Południowej, gdzie jak wiadomo, Indianie znają takie narkotyki, że stara, poczciwa „marycha” przy nich wysiada i człowiek widzi cuda gospodarcze nawet w biały dzień, w kraju tubylczym razwiedka przystąpiła do operacji „Aneks”. O tym „Aneksie” krążą rozmaite fałszywe pogłoski, na przykład – że spółka „Agora” może go sobie kupić, że niczego interesującego tam nie ma, albo znowu, że są tam same kłamstwa, które z brudnego palca, którym zwyczajowo dźga się w chore z nienawiści oczy, wyssał sobie Antoni Macierewicz – i tak dalej i tak dalej – ale nikt niczego nie wie na pewno, bo chyba nikt go nie widział. Stąd też fałszywe pogłoski obejmują nawet byłych ministrów obrony narodowej, panów Onyszkiewicza, Komorowskiego i Szmajdzińskiego, że rozbudowę imperium WSI tolerowali, kto wie, czy wyłącznie bezinteresownie. Przy takich poważnych zastawkach, niechby nawet fałszywych, wszystkich, a zwłaszcza potencjalnie zainteresowanych korci, żeby zobaczyć, co tak naprawdę w tym „Aneksie” jest, bo kto to widział, żeby tylko prezydent Kaczyński miał z tych fałszywych informacji robić jakiś użytek.

W związku z tym razwiedka przygotowała piekielnie skomplikowaną kombinację operacyjną, której celem było doprowadzenie do wyaresztowania jeśli nie całej, to przynajmniej połowy Komisji Weryfikacyjnej – tej powołanej przez prezydenta i skonfiskowania przy okazji chociaż jednego egzemplarza tajemniczego „Aneksu”. W tym celu pułkownik Lichocki, dawny razwiedczyk, co to jeszcze znał samego Andropowa, zaczął rozpowiadać po Warszawie, czego to on nie może załatwić. Konkretnie – że może załatwić kupno sławnego „Aneksu” za 250 tys. złotych, ale to jeszcze nic, bo dzięki wpływom, jakie ma w Komisji Weryfikacyjnej, może wykreślić z tego „Aneksu” każde trefne nazwisko. Tak sobie chodził i chodził, czemu – powiedzmy sobie szczerze – nikt specjalnie się w Warszawie nie dziwił, jako że zdrada stanu to u nas rzecz zwyczajna. Wprawdzie przysłowie mówi, że co wolno wojewodzie, to nie tobie, smrodzie, ale pułkownik, w dodatku z razwiedki, zwłaszcza taki, co to samego jeszcze znał Stalina, to przecież coś więcej, niż jakiś tam wojewoda, więc nic dziwnego, że nikt się nie dziwił.

I dopiero dziennik „Dziennik” zaczął, jak to się mówi, „bić na alarm”, co zdaje się, było uzgodnionym sygnałem do akcji, niczym podpalenie browaru na Solcu w Noc Listopadową. Natychmiast wszyscy przypomnieli sobie, że Polska jest „demokratycznym państwem prawa, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej” i niezawisła prokuratura nakazała zatrzymać gadatliwego pułkownika, zarządzając przy okazji tak zwane „przeszukania” w mieszkaniach Piotra Bączka i dra Leszka Pietrzaka. Czego agenci ABW na polecenie prokuratury tam szukali – zgadnąć trudno, co chociaż przedstawiciel organów na konferencji prasowej z tajemniczą miną mówił do wielkiej ilości „dokumentów”, które zostały pochowane do „tajnych kopert”, to konfiskujący te „dokumenty” sporządzili na użytek rewidowanych ich rejestr, a z rejestru – jak wyjaśnił na konferencji Antoni Macierewicz – wynikało, że żaden z nich nie był opatrzony klauzulą tajności. Wygląda zatem na to, iż „przeszukania” u Piotra Bączka i Leszka Pietrzaka zlecono na chybił-trafił w nadziei, że któryś może zachomikował sobie odbitkę „Aneksu” i w ten sposób będzie można sformułować „wątek” korupcyjny, do którego już pułkownik Lichocki dorobi co tam będzie trzeba.

Pech chciał, że o akcji ABW skądś dowiedziała się państwowa telewizja i wysłała na miejsce ekipę z kamerą. Tajniaków obecność kamery tym razem strasznie skonfundowała, oczywiście w obawie, by nie został przypadkowo sfilmowany jakiś tajny, specjalnego znaczenia dokument, toteż kazali ekipie natychmiast się wynosić, a kiedy ta nie posłuchała, zastosowali wobec dziennikarzy „przymus bezpośredni”, to znaczy – zabrali im kamerę, a nawet przeprowadzili rewizję osobistą dziennikarzy, obmacując ich „w miejscach intymnych”, pewnie w poszukiwaniu tajnej broni. Ciekawe, czy ABW hołduje homofobii, czy też poszła na pełny luz i tolerancję – bo to by wiele wyjaśniało. Naturalnie trochę to całą piekielnie skomplikowaną kombinację operacyjną „Aneks” komplikuje, ale nie na tyle, by pułkownik Lichocki i zatrzymany wraz z nim pan redaktor Sumiński nie mieli grać swej roli do szczęśliwego końca tym bardziej, że niezawisły sąd wcale nie obawiał się z ich strony „matactwa” w sprawie o „płatną protekcję”, puścił ich za kaucją – bo też wygląda na to, że cały „materiał dowodowy”, jaki niezawisła prokuratura w tej sprawie zgromadziła, to donos jakiegoś funkcjonariusza WSI, że za drobną opłatą obiecywano mu puścić płazem: („Bo mówiła żony ciotka: tych co płacą – nic nie spotka!”). Najwyraźniej niezawisły sąd uznał, że jak na piekielnie skomplikowaną kombinację operacyjną, to trochę za mało, że razwieczykowie się polenili i wziął na przeczekanie. Wygląda na to, że na przeczekanie wziął też policmajster pana premiera Tuska, pan minister Ćwiąkalski. Jeszcze też chyba nie wie, czy ma sądzić Bączka i Pietrzaka, a potem innych weryficatores, czy też – nie sądzić. Być może w najbliższych dniach decyzję w tej sprawie podejmie najwyższy sanhedryn razwiedki i premier Tusk powróci z nirwany w ramach „podróży życia”, kiedy Moc się przesili.