Historia zatacza koło, a najlepiej świadczy o tym fakt, że znowu ekscytujemy się, kto też zostanie Sekretarzem Generalnym. Tym razem już nie KC KPZR, tylko NATO, ale to przecież nie taka znowu wielka różnica. Wprawdzie KPZR uważała za swoją misję narzucenie całemu światu socjalizmu, podczas gdy NATO, za główne swoje zadanie uważa narzucenie całemu światu demokracji, ale już Karol Marks zauważył, że najkrótszą drogą do socjalizmu jest wprowadzenie demokracji. Widać to dzisiaj zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych i w Europie Zachodniej, które socjalizm najwyraźniej uznały za najlepszą receptę na tzw. kryzys finansowy.

Ekscytujemy się posadą Sekretarza Generalnego również dlatego, że interesują się nią również dwaj dygnitarze z Polski: Aleksander Kwaśniewski i Radosław Sikorski. Wiąże się z tym pewien kłopot. Aleksander Kwaśniewski, jeszcze jako prezydent RP, interesował się nie tylko posadą Sekretarza Generalnego NATO, ale również – posadą Sekretarza Generalnego ONZ. Ani jednej, ani drugiej nie uzyskał, ale dla tych mrzonek poświęcił wiele polskich interesów państwowych. W rezultacie nasze dzielne wojska wyszły z Iraku z tak zwanym „fiutem w garści”. Dzisiaj Aleksander Kwaśniewski polskimi interesami państwowymi frymarczyć już nie może, natomiast minister Sikorski – jak najbardziej, przynajmniej w tym zakresie, w jakim pozostawiono mu margines swobody w MSZ. Na szczęście nie jest on wielki, chociaż z drugiej strony interesów do przefrymarczenia też pozostało nam już niewiele.