5 grudnia delegacja faszystów z tzw. Parlamentu Europejskiego odwiedziła czeskiego prezydenta Wacława Klausa, próbując go przesłuchać w sposób podobny do tego, jakiego użył w nocy z 14 na 15 marca 1939 roku wybitny niemiecki przywódca socjalistyczny Adolf Hitler, przesłuchując czechosłowackiego prezydenta Emila Hachę. Jak pamiętamy, w efekcie tego przesłuchania prezydent Hacha, pod groźbą zbombardowania Pragi, zgodził się na Anschluss Czech i Moraw do Rzeszy. Cel próby przesłuchania prezydenta Klausa 5 grudnia był podobny; chodziło o wymuszenie na nim deklaracji, że ratyfikuje traktat lizboński – a więc podpisze formalną zgodę na rezygnację Republiki Czeskiej z niepodległości państwowej.

Delegacji faszystów z tzw. Parlamentu Europejskiego przewodniczył jego przewodniczący Hans-Gert Pottering, który próbę protestu ze strony czeskiego prezydenta skwitował oświadczeniem, że „każdy (członek delegacji – SM) będzie pytał pana o co tylko zechce”. Ale faszyści nie tylko pytali. Próbowali – jak to faszyści - również grozić prezydentowi Klausowi jakimiś konsekwencjami, jeśli będzie nadal podtrzymywał kontakty z irlandzkim biznesmenem Declanem Glaney, który sfinansował kampanię przeciwko ratyfikacji Lizbony podczas irlandzkiego referendum.

Zatem historia zatoczyła koło znacznie wcześniej, niż się tego spodziewaliśmy, chociaż mimo uderzających podobieństw sytuacji są też i różnice. Przy podpisywaniu układu monachijskiego we wrześniu 1938 roku, ani w przesłuchiwaniu prezydenta Hachy nie uczestniczył żaden Żyd. Tymczasem w składzie faszystowskiej delegacji próbującej przesłuchiwać prezydenta Klausa najbardziej agresywnie zachowywał się Daniel Cohn-Bendit, przywódca frakcji tzw. „zielonych”, a więc prawie brunatnych. Daniel Cohn-Bendit jest zachodnioeuropejskim odpowiednikiem Adama Michnika, tylko trochę od niego głupszym, wskutek czego – bardziej bezczelnym, chociaż z drugiej strony – bardziej szczerym. Polskie przysłowie ludowe mówi, że „nie dał Pan Bóg świni rogów, bo by ludzi bodła”. Obawiam się, że jednak dał.