W „Cyberiadzie” Stanisława Lema czytamy, jak to władca Wielowców Mandrylion zamówił u wielkiego konstruktora Trurla Doradcę Doskonałego, a potem - jak wykorzystał jego rady, by konstruktorowi nie zapłacić (całkiem, jak bajkowy szejk arabski, którego na użytek łatwowiernej gawiedzi wymyślił minister Grad, gwoli przykrycia realizacji zleconego programu likwidacji przemysłu okrętowego w Polsce) – i jak wielki konstruktor Trurl przechytrzył Mandryliona, wykorzystując do tego celu zasadę dźwigni Archimedesa, to znaczy – by obalić Mądrość w osobie Doradcy Doskonałego, znalazł punkt oparcia, którym była Głupota. Zamiast tedy pomstować na demokrację, wypełniając ją czterema gwiazdkami (wolałbym pięć gwiazdek, ale oczywiście na koniaku!), lepiej spróbować wykorzystać ją w charakterze punktu oparcia dla dźwigni Archimedesa. Bo trzeba nam wiedzieć, że z jednej strony siła demokracji polega na duraczeniu, ale należy też pamiętać, że z drugiej strony – jest ona zakładniczką własnych bredni – i to właśnie spróbujmy wykorzystać do powiększenia zakresu wolności.

Jednym z fundamentalnych zabobonów demokracji jest zasada suwerenności narodu, która w konstytucji z 2 kwietnia 1997 roku została zapisana w art. 4 ust. 1 w postaci następującej: „Władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu”. Oznacza to, że według konstytucji to Naród jest suwerenem, a więc – że on sam decyduje o zakresie swoich kompetencji, tzn. o tym, co mu wolno, a czego nie. Ustęp 2 tego artykułu precyzuje sposób, w jaki Naród „sprawuje władzę”, czyli wyraża swoja wolę. Otóż „sprawuje władzę” w sposób dwojaki; albo „przez swoich przedstawicieli”, albo „bezpośrednio”. Z brzmienia tego artykułu wynika, że wprawdzie „przedstawiciele” mogą wykonywać mandat, to znaczy – wykonywać zadania, które – jak im się roi – zlecił im „Naród”, ale w żadnym wypadku nie wynika zeń uprawnienie do ograniczania przez „przedstawicieli” kompetencji suwerena. Taka niemożliwość wynika z samej istoty suwerenności; suweren może ewentualnie ograniczyć się sam, mocą własnej decyzji, ale dopóki jest suwerenem, dopóty nikt inny skutecznie jego kompetencji ograniczać nie może.

Ten demokratyczny zabobon potwierdza kolejny artykuł konstytucji z 2 kwietnia 1997 roku, a mianowicie art. 30. Jest to rodzaj tautologicznej deklaracji, mającej pozór filozoficznej głębi. Nie chodzi jednak w tej chwili o pastwienie się nad nieuctwem autorów tego zapisu, tylko o wykorzystanie go do poszerzenia zakresu wolności w Polsce. Art. 30 ma brzmienie następujące: „Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.” Ważne jest stwierdzenie, iż wolność wynika z „godności” (chociaż wszystko wskazuje na to, że jest akurat odwrotnie, ale mniejsza z tym), która jest „przyrodzona” i „niezbywalna”, a więc – pierwotna i niezależna względem państwa, a zwłaszcza – „władz publicznych”. Ponieważ konstytucja przewiduje, że władze publiczne mają tę „godność”, cokolwiek by ona znaczyła, tylko „szanować” i „chronić”, jako rzecz „nienaruszalną”, to jest oczywiste, iż obowiązek ten rozciąga się również na następstwa tej „godności”, w postaci m.in. „wolności”. Krótko mówiąc, „władze publiczne”, a więc „przedstawiciele”, o których mówi art. 4, mają obowiązek „poszanowania” i „ochrony” wolności, natomiast nie wolno im nad nią wiecować, a zwłaszcza – bezpodstawnie uszczuplać jej zakresu.

Skoro tedy art. 62 konstytucji powiada, że „obywatel polski ma prawo do udziału w referendum (…) jeśli najpóźniej w dniu głosowania ukończył 18 lat”, to znaczy, że żaden „przedstawiciel”, ani nawet całe ich 460 osobowe stado zwane Sejmem, nie jest w stanie obywatelowi tego prawa odebrać – bo w myśl art. 7 konstytucji – organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Znaczy to, że – po pierwsze – żadnemu organowi władzy publicznej nie wolno zrobić nawet kroku, na który nie miałby WYRAŹNEGO zezwolenia w przepisie prawa, a po drugie – krok ten może być tylko tak długi, na jaki ów przepis pozwala. Jeśli ktoś próbuje ten krok wydłużyć, to niezawisłe (he, he!) sądy powinny natychmiast przyciąć mu stopy katowskim mieczem.

I dopiero teraz możemy przejść do art. 125 ust. 1 konstytucji, który stanowi, że w sprawach o szczególnym znaczeniu dla państwa może być przeprowadzone referendum ogólnokrajowe. Ten artykuł jest bezpośrednim rozwinięciem i konkretyzacją art. 4, precyzującego, kto jest suwerenem, bo określa, w jaki sposób Naród wyraża swoją wolę, czyli „sprawuje władzę bezpośrednio”. Jest oczywiste, że nikt, tzn. żaden „przedstawiciel”, który jest przecież tylko „przedstawicielem”, a więc osobą umocowaną, wykonującą „mandat”, czyli zadania zlecone, nie ma prawa dyktować suwerenowi, jakie materie może kształtować on swoimi suwerennymi decyzjami, a jakich nie. „Przedstawiciel”, nawet jeśli występuje w 460-osobowym stadzie, nie ma prawa wkraczać w kompetencje suwerena. Jeszcze raz podkreślam, że o ewentualnej rezygnacji z osobistego i bezpośredniego kształtowania jakichś materii, mógłby zdecydować sam suweren, czyli Naród – zgodnie z art. 125 ust 1 konstytucji - w referendum.

I w ustępie 5 artykułu 125 konstytucji ten pogląd najwyraźniej jest aprobowany – bo stanowi on, że „ustawa”, a więc wola wyrażana przez „przedstawicieli”, dotyczy tylko „zasad” oraz „trybu” przeprowadzania referendum, a więc takich materii, jak sposób przeprowadzania głosowania, wygląd kartek, organizacja komisji wyborczych i temu podobnych drobiazgów. Natomiast w żadnym wypadku nie można z tego artykułu konstytucji wyprowadzać jakichś uprawnień „władz publicznych” co do materii, które mogą być przedmiotem referendum, a więc – przedmiotem woli suwerena.

Tymczasem art. 63 ust. 2 pkt 1) ustawy z 14 marca 2003 roku o referendum ogólnokrajowym stanowi, że referendum z inicjatywy obywateli (a więc – „Narodu”, czyli suwerena) nie może dotyczyć „wydatków i dochodów, w szczególności podatków oraz innych danin publicznych”. Jest to uzurpacja ze strony naszych okupantów – bo tak trzeba nazwać „przedstawicieli”, którzy samowolnie wykroczyli poza zakres swego mandatu i dokonali zuchwałego i bezprawnego zamachu na uprawnienia suwerena, naruszając tym samym jego „przyrodzoną i niezbywalną godność” – nie mówiąc już o wolności. Nie da się ukryć, że art. 63 ust.2 pkt 1) ustawy z 14 marca 2003 roku o referendum ogólnokrajowym jest oczywiście sprzeczny zarówno z art. 4 konstytucji, jak i z art. 7, a także – z art. 30 oraz z art. 125 ust 1 oraz ust. 5 konstytucji z 2 kwietnia 1997 roku. Z art.4 – bo stanowi bezprawne wejście w kompetencje suwerena. Z art. 7 – bo stanowi ze strony „władz publicznych” wykroczenie poza podstawy i granice ich konstytucyjnych uprawnień, to znaczy – poza granice „mandatu”. Z art. 30 – bo stanowi bezprawny, chociaż przysłonięty pozorami legalności zamach na przyrodzoną i niezbywalną godność obywateli stanowiących Naród (art.1, art. 62 konstytucji), no i z art. 125 ust. 5 – bo stanowi oczywiste przekroczenie konstytucyjnego upoważnienia, określającego materię „ustawy” mającej regulować tylko „zasady” i „tryb” przeprowadzenia referendum, a nie materie, jakie mogą być nim objęte. Dodatkowym powodem sprzeczności tego artykułu ustawy o referendum ogólnokrajowym z art. 125 ust 1 konstytucji jest okoliczność, iż podatki oraz inne daniny publiczne są niewątpliwie sprawą „o szczególnym znaczeniu” nie tylko „dla państwa”, ale również – dla wszystkich obywateli, czyli – dla Narodu, a więc – suwerena.

Więc chociaż art. 79 konstytucji stanowi, że każdy obywatel ma prawo wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w spawie zgodności ustawy z konstytucją, to spróbujmy najpierw skorzystać z art. 80, który mówi, że każdy ma prawo wystąpienia do Rzecznika Praw Obywatelskich z wnioskiem o pomoc w ochronie swoich wolności lub praw naruszonych przez organy władzy publicznej. Tedy występujemy do pana Janusza Kochanowskiego, Rzecznika Praw Obywatelskich z supliką w imieniu Narodu, zgwałconego przez rozzuchwalonych przedstawicieli „władzy publicznej”, którzy, zapomniawszy skąd wyrastają im nogi, w sposób oczywisty i karygodny naruszyli uprawnienia suwerena, którego niezbywalnych praw powinna strzec nie tylko cała Rzeczpospolita, ale również – poszczególne jej organy, a wśród nich – szczególnie Rzecznik Praw Obywatelskich. Ufamy, że Rzecznik Praw Obywatelskich nie ulęknie się zuchwalstwa „przedstawicieli” i położy kres uzurpacji w postaci wskazanych przepisów ustawy z 14 marca 2003 roku o referendum ogólnokrajowym, kierując stosowną skargę do oczywiście niewątpliwie niezawisłego Trybunału Konstytucyjnego, który – jak to ma w zwyczaju – stanie na nieubłaganym gruncie praworządności, będącej, jak wiadomo, ostoją mocy i trwałości Rzeczypospolitej i zakaz organizowania z inicjatywy obywateli referendum w sprawie wydatków i dochodów, w szczególności podatków oraz innych danin publicznych, zawarty w art. 63 ust. 2 pkt 1) ustawy z 14 marca 2003 roku o referendum ogólnokrajowym, z powodu oczywistej i rażącej sprzeczności z konstytucją uchyli.