Doprawdy, już nie wiadomo, co dziś dla Salonu ważniejsze – czy wprowadzanie kuchennymi drzwiami legalizacji aborcji, czyli zabijania ludzi bardzo małych, poprzez legalizację zapłodnień w szklance, połączonych z „niszczeniem zbędnych embrionów”, czy obrona Romana Polańskiego. Inna rzecz, że obydwie sprawy się ze sobą wiążą, bo gdyby tak Roman Polański przed trzydziestoma laty swoja nieletnią partnerkę zapłodnił, to legalizacja aborcji byłaby mu niezwykle na rękę. Ale nie o to w tej chwili chodzi lecz o argument, do jakiego coraz częściej sięgają salonowcy, a wśród nich – red. Ewa Milewicz z „Gazety Wyborczej”. Polański dzisiaj – powiada - to całkiem inny człowiek od tego, który wtedy rzucił się na tę panienkę. Chodzi jej oczywiście o upływ czasu od momentu przestępstwa. Rzeczywiście, jest to argument, który w naszym systemie prawnym jest uwzględniany w postaci przedawnienia. Czy jednak każdy po upływie pewnego czasu staje się innym człowiekiem? To niestety nie jest pewne.

Wprawdzie bowiem Roman Polański po 32 latach stał się innym człowiekiem - bo skoro tylu „innych ludzi” tak twierdzi, to nie wypada zaprzeczać - to najwyraźniej innym człowiekiem nie stał się, dajmy na to, Iwan Demianiuk – czy jak tam naprawdę się nazywa. Chociaż urodził się wcześniej od Romana Polańskiego, bo w roku 1920, to w Izraelu skazany został na karę śmierci w roku 1986, a więc nie w 31, a co najmniej w 42 lata po swoich domniemanych przestępstwach. Domniemanych – bo nie wiadomo, czy rzeczywiście był on oprawcą z Treblinki – jak zeznawali na procesie świadkowie – czy z Sobiboru lub Majdanka – jak sugerują dokumenty, które zresztą mogły być sfałszowane przez KGB, który dawnych sowieckich jeńców w służbie niemieckiej chętnie oskarżał hurtowo. Dlatego właśnie Sąd Najwyższy Izraela Demianiuka w roku 1993 wypuścił, a USA w roku 1998 przywróciły mu obywatelstwo odebrane w 1983 roku. Jednak 13 lipca br. został ponownie oskarżony o współudział w prawie 28 tys. zabójstw, to znaczy – pozbawień życia ludzi już urodzonych, nie żadnych tam „zbędnych embrionów” - i odstawiony do Niemiec na proces. Ponieważ nie przypominam sobie, żeby Salon, czy „GW” protestowały przeciwko sądzeniu Demianiuka, to nieomylny to znak, że w odróżnieniu od Romana Polańskiego, Iwan Demianiuk (czy jak tam naprawdę się nazywa), mimo upływu czasu nadal pozostaje tym samym człowiekiem. Ciekawe dlaczego – czy dlatego, że nie jest Żydem, czy dlatego, że nie nakręcił ani jednego filmu? To prawdziwa zagadka dla psycho i antropologów.