Jak wiadomo, 13 października prezydent Lech Kaczyński podpisał ustawę z 9 października 2009 roku, zmieniającą ustawę z 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze. Nowelizacja zmieniła strukturę naczelnych i centralnych organów państwowych, rozdzielając funkcje ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. Prokurator Generalny jest odtąd „naczelnym organem prokuratury”. Powoływany jest na 6-letnią kadencję przez prezydenta spośród dwóch kandydatów przedstawionych przez Krajową Radę Sądownictwa i Krajową Radę Prokuratury. Powołuje prokuratorów prokuratury powszechnej oraz prokuratorów wojskowych. W normalnej sytuacji, to znaczy – w normalnym państwie, taka zmiana byłaby korzystna, ponieważ usuwa dwuznaczność, jaka siłą rzeczy występuje w przypadku „politycznego” ministra sprawiedliwości, będącego zarazem „apolitycznym” Prokuratorem Generalnym. Ponieważ jednak Polska normalnym krajem nie jest, to nowelizacja ustawy o prokuraturze jest kolejną poszlaką świadczącą, iż premier Tusk, odwdzięczając się razwiedce za powierzenie Platformie Obywatelskiej zewnętrznych znamion władzy, w momencie, gdy swoje apogeum osiągnęła w Platformie Obywatelskiej panika w związku z reakcją klakierskich dotąd mediów na aferę hazardową, przeforsował w Sejmie formalne przekazanie tajnym służbom kolejnego ważnego segmentu władzy państwowej – pionu prokuratury.

Taki obrót sprawy wywołał duży rezonans w środowisku. Dzięki uprzejmości Tajnego Współpracownika, jak to się mówi, „dotarłem” do przemówienia generała Gangrenowicza (dawniej Prawickiego albo Lewickiego, a przedtem – Antonowa), wygłoszonego podczas odprawy oficerów prowadzących niezawisłe sądownictwo i prokuraturę oraz niezależne media. Generał Gangrenowicz (dawniej Prawicki albo Lewicki, a przedtem – Antonow) cieszy się w środowisku razwiedczyków ogromnym szacunkiem, jako że nie tylko znał samego Stalina, ale również uczestniczył w naradach NKWD i Gestapo w Zakopanem w lutym 1940 roku. Stąd też słusznie uchodzi nie tylko za najlepszego znawcę operacji ostatecznego rozwiązania kwestii polskiej w Europie, ale również cieszy się absolutnym zaufaniem obydwu strategicznych partnerów, a w dodatku – wcale się nie starzeje. A oto, co powiedział:

„Głuboko uważajemyje meine Herren Offiziere! Na wołowej skórze nie dałoby się spisać wszystkich uspiechów, jakie razwiedka nasza osiągnęła, odkąd premier-generał podjął suwerenną decyzję o wprowadzeniu stanu wojennego w ramach strategii porozumienia i walki. Jak wiadomo, pod płaszczykiem walki nawiązała się nić porozumienia z naszymi Tajnymi Współpracownikami wśród buntowszczyków. Dzięki naszej dyskretnej pomocy konfidenci nasi przejęli kontrolę nad buntowszczykami, a przy udziale licznych pożytecznych idiotów udało się zainscenizować telewizyjne widowisko "okrągłego stołu", przy pomocy którego pokazano mniej wartościowemu narodowi tubylczemu, jakie to ci odniósł zwycięstwo nad komunizmem. Dzięki odpowiedniemu doborowi "strony społecznej", naszym służbom udało się nie tylko pomyślnie przeprowadzić sławną transformację ustrojową, ale przede wszystkim – w zwartym szyku stanąć na jej czele – oczywiście za kordonem naszych oddanych konfidentów. W rezultacie przejęliśmy kontrolę nad wszystkimi – bez żadnego wyjątku – dziedzinami życia w tym państwie, a w szczególności – nad kluczowymi segmentami gospodarki, z sektorem finansowym na czele, mediami i przemysłem rozrywkowym. Posiadając te instrumenty, skutecznie kontrolujemy również miejscową scenę polityczną, nie tylko eliminując z niej elementy niepożądane, ale poprzez odpowiednie nasycenie agenturą – sterujemy nastrojami społecznymi oraz - będącymi reakcją na nie - poczynaniami partii zatwierdzonych. W ten sposób tutejsza demokracja z roku na rok staje się coraz bardziej przewidywalna – ku zadowoleniu obydwu strategicznych partnerów, którzy – o czym mogę Was, głuboko uważajemyje meine Herren Offiziere zapewnić – waszą gorliwość w służbie widzą i doceniają. (Burzliwe oklaski przechodzące w owację, zrywają się okrzyki: "generału Antonowu ura!" oraz "Hoch!")

Są pytania? Niet? Tak i do roboty!”