W felietonie dla Radia Maryja, ostatnim przed wakacjami, zwracałem uwagę, ze parlamentarzyści za nic nie odpowiadają, w czym są podobni do wariatów. Wydarzenia ostatnich miesięcy nie tylko utwierdzają nas w tym przekonaniu, ale dowodzą, ze Polska jest dotknięta cieżkim kryzysem parlamentaryzmu.

Jest to sytuacja bardzo podobna do tej w wieku XVIII, kiedy to w Sejmie polskim zupełnie zaniknął instynkt państwowy, wyparty przez namiętności partyjne. Oto stronnictwo książąt Czartoryskich, pragnąć przeforsować na terenie sejmowym skądinąd nawet całkiem rozsądne projekty, sprowadza do kraju rosyjskie wojska, żeby obezwładnić ówczesną opozycję.

To lekarstwo okazało się znacznie gorsze od choroby, bo wojska rosyjskie nie tylko, ze nie chciały już wyjść z Polski, ale na domiar złego, rosyjscy ambasadorowie przyzwyczaili się do ręcznego sterowania Polską, zupełnie tak samo, jak dzisiaj przyzwyczajają się do tego ambasadorowie różnych nacji.

Podobnie zachowywała się partia przeciwna. Konfederaci barscy, w przeważającej większości ludzie poczciwi, mieli właściwie tylko jeden program: zdetronizować Ciołka, czyli Stanisława Augusta. W tym celu gotowi byli paraliżować instytucje państwowe polskie, co oczywiście wydatnie przyspieszyło śmierć państwa.

No a dzisiaj? Co proponuje opozycja, jaki ma ideał? Odsunąć od władzy Kaczyńskich. No dobrze, a co potem? A potem – potem się zobaczy. Kaczyńscy przynajmniej chcą wysadzić w powietrze „grupę trzymającą władzę” i zająć jej miejsce. A co proponuje Platforma Obywatelska? Ano nic, poza mechaniczną negacją Kaczyńskich; jak Kaczyńscy – czarne, to Platforma – białe. Jak Kaczyńscy – białe, to Platforma – czarne.

Wielkiego rozumu do tego nie potrzeba, toteż nic dziwnego, ze do Sejmu trafiają posłowie o coraz to niższym poziomie intelektualnym i moralnym. Są naszymi reprezentantami i prawodawcami. Przedwczoraj jeden z nich opowiadał w telewizji, jaki to z niego pożeracz serc niewieścich, jak to dostarczał niezapomnianych przeżyć prostytutkom – i tak dalej.

Na taki widok przypominają się słowa wypowiedziane przez Maurycego Mochnackiego o wielkim księciu Konstantym Pawłowiczu, namiestniku Mikołaja I w Królestwie Polskim przed Powstaniem Listopadowym: „Los swej ironii wobec nas dalej posunąć nie chciał. Może też i nie śmiał”.

Jest dla każdego normalnego człowieka chyba oczywiste, że ludziom tak bezmyślnym i tak zdemoralizowanym, nie wolno powierzać zbyt wielkiej władzy. Dlatego właśnie uważam, że należy ograniczyć władzę Sejmu poprzez zmianę systemu politycznego państwa. System parlamentarno-gabinetowy należałoby zastąpić systemem prezydenckim.

On też ma swoje wady, ale ma tę bezcenną zaletę, że daje państwu stabilny rząd na 5 lat. Tymczasem teraz państwo nasze co najmniej od 2002 roku wydaje się zupełnie niesterowne, a ponadto – podatne na penetrację agentury i zwyczajnych mafii.

Na podstawie materiałów przedstawionych przez prokuraturę nie ulega wątpliwości, że zarówno były minister spraw wewnętrznych pan Kaczmarek, jak i były komendant główny policji pan Kornatowski, za swojego prawdziwego zwierzchnika uważali pana Ryszarda Krauzego. W przeciwnym razie minister spraw wewnętrznych nigdy nie fatygowałby się o północy do hotelu, by złożyć mu meldunek sytuacyjny.

Rozpanoszona plaga partyjnictwa doprowadziła w końcu do zjawiska, które nazywam geremkowszczyzną. Chodzi o postawę, jaką na terenie Parlamentu Europejskiego i w ogóle – Zachodniej Europy – zaprezentował prof. Bronisław Geremek, oskarżając państwo, któremu zawdzięcza swoje wyniesienie, o „totalitaryzm”, „faszyzm” i inne przywary. Dla potrzeb partyjnych, a także i osobistych, nie zawahał się podrywać prestiż i majestat Rzeczypospolitej przed cudzoziemcami.

I właśnie w ostatnich dniach geremkowszczyzna odbiła się nieprzyjemną czkawką. Były prezydent Czech Vaclav Havel, niewątpliwie zainspirowany informacjami i lamentami wypuszczanymi z Polski przez geremkowszczyznę i michnikowszczyznę, zaproponował publicznie, by wybory w Polsce odbyły się pod nadzorem międzynarodowym.

Jest to z jednej strony próba podważenia polskiej suwerenności państwowej, a z drugiej – dalszy ciąg akcji „upokarzania Polski na arenie międzynarodowej”. Przypominam, ze akcja ta była oficjalnie i publicznie zapowiedziana 11 lat temu i że przez cały ten czas, kierująca się partyjnymi i Bóg wie jakimi jeszcze intencjami, piąta kolumna kolaborowała z jej promotorami.

Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Może więc dobrze się stało, że Vaclav Havel wystąpił ze swoim pomysłem akurat teraz. Dzięki temu każdy może się przekonać, do czego prowadzi geremkowszczyzna i podczas wyborów wyciągnąć z tego wnioski.