Młyny sprawiedliwości, jak wiadomo, mielą powoli, ale jak już zmielą, to wychodzi marymoncka mąka. Zwłaszcza u nas, gdzie niezawisłe sądy i trybunały muszą lawirować między sprzecznymi niekiedy rozkazami, jakie otrzymują od starszych i mądrzejszych. Niekiedy trudno znaleźć wyjście, by nie dostać się między ostrza potężnych szermierzy, ale w takich sytuacjach zawsze pomocny bywa powrót do źródeł. Taka właśnie przygoda spotkała Trybunał Konstytucyjny, któremu Sojusz Lewicy Demokratycznej w małpiej złośliwości podrzucił kukułcze jajo w postaci skargi na tzw. ustawę deubekizacyjną. Jak pamiętamy, Trybunał Konstytucyjny popadł w taki dysonans poznawczy, że zupełnie odjęło mu myślenie i nie wiedział, czy ustawa jest zgodna, czy też przeciwnie – niezgodna z konstytucją. No bo jakże tu z jednej strony kąsać rękę, z której latami się jadało a nawet – bywało – udzielało dyskretnej pomocy, ale z drugiej strony, jakże podważać rozstrzygnięcie, za którym opowiedział się nawet poseł Sebastian Karpiniuk z Platformy Obywatelskiej, uznanej przecież przez Salon za Wielką Nadzieję Białych, to znaczy – pardon – oczywiście Czerwonych? Te rozterki sprawiły, że Trybunał zacukał się na oczach całej Polski i żadnego orzeczenia nie był w stanie z siebie wydukać. Kiedy jednak dał sobie niezbędne tempus deliberandi i nieco ochłonął, jurysprudensi przypomnieli sobie, skąd właściwie wyrastają im nogi i stanęli na nieubłaganym gruncie kompromisu historycznego.

Musieli przypomnieć sobie, że w połowie lat 80-tych, kiedy Gorbaczow przedstawił Reaganowi propozycję traktatu rozbrojeniowego, co Amerykanie trafnie rozpoznali jako wywieszenie przez Sowieciarzy białej flagi, te globalne podchody natychmiast przełożyły się na podchody lokalne. Zgodnie z zasadą wyrażoną przez Klucznika Gerwazego („gdy wielki wielkiego dusi, my duśmy mniejszych; każdy swego”) razwiedka wojskowa przystąpiła do rozprawy z cywilną ubecją. Umownym początkiem tej wojny było zamordowanie ks. Jerzego Popiełuszki, a zakończeniem – zdymisjonowanie generała Mirosława Milewskiego, który w UB był chyba od urodzenia. Przyczyną tego konfliktu była okoliczność, że razwiedka wojskowa wcale nie życzyła sobie żadnych konkurentów w momencie, kiedy w ramach przygotowań do ewakuacji imperium sowieckiego trzeba będzie w Polsce pomyślnie przeprowadzić udaną transformację ustrojową, to znaczy – tak i tyle zmienić, żeby wszystko pozostało po staremu.

W tym konflikcie zwyciężyła razwiedka wojskowa, co wyraziło się nie tylko w zdymisjonowaniu generała Mirosława Milewskiego, nawiasem mówiąc – postaci wyjątkowo szubrawej, dla której można zrobić wyjątek od zasady de mortuis nihil nisi bene, ale przede wszystkim w tym, że w początkach transformacji ustrojowej tak zwanej „weryfikacji” zostali poddani tylko bezpieczniacy cywilni, natomiast razwiedka wojskowa, przekształcona w WSI, nie tylko przeszła transformacje w szyku zwartym, ale ją przeprowadzała, umiejętnie dyrygując uczestniczącymi w niej tzw. pożytecznymi idiotami. Nawiasem mówiąc weryfikacja cywilnych bezpieczniaków była posunięciem ze wszech miar słusznym, bo znaczna część spośród nich naprawdę wierzyła w komunizm, co widać nawet i dzisiaj nawet w postaci nostalgii do – niewiarygodne, ale to prawda - „smakołyków z kryla” z rodzaju „węgorza z drobiu w opakowaniu zastępczym”, z jakich słynęła epoka Gierka. Jak pamiętamy, ci ubecy zawiązali później zbrojne gangi, pruszkowskie i inne. Najpierw nowe elity, siłą inercji podtrzymywały z nimi nawet stosunki towarzyskie, ale później, w obawie przed kompromitacją, a także dążąc do zatarcia śladów zgrzebnych początków, zaczęły ich skrytobójczo mordować.

To wszystko musiał sobie prześwietny Trybunał rozebrać z uwagą i wyciągnąć wnioski, a właściwie jeden, ale za to jedynie słuszny wniosek – że o ile można sobie chyba pozwolić na obcięcie emerytur ubekom cywilnym, to pod żadnym pozorem nie można deubekizować wojskowych. I chociaż Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego została postawiona w stan oskarżenia, jako „związek przestępczy o charakterze zbrojnym”, to przecież Trybunał nie ośmielił się uznać za zgodne z konstytucją przepisów obcinających emeryturę generałowi Jaruzelskiemu i jego kolegom z WRON. I słusznie się boi – bo skoro za film „Towarzysz generał” jego autor pan Braun trafił pod sąd pod zarzutem niebezpiecznego pobicia aż pięciu policjantów na raz, a pani Anita Gargas musiała pożegnać się ze stanowiskiem w TVP chociaż nigdy nie zrobiła niczego wbrew prezesowi Kaczyńskiemu, to i Trybunał nie mógł mieć wątpliwości, z jakiego klucza wypada mu śpiewać. Jak wyraził tę myśl Towarzysz Szmaciak? „Czas zmienić politykę rolną, lecz ludzi krzywdzić nam nie wolno!”

Ale skoro w miarę postępów socjalizmu walka klasowa, zgodnie z przewidywaniami Ojca Narodów się zaostrza, „a słodkich pierniczków dla wszystkich nie starczy i tak”, to z drugiej strony – straty muszą być. Skoro nawet my, biedni felietoniści wiemy, że ustawa deubekizacyjna była tylko programem pilotażowym, przy pomocy którego rządząca Polską wojskowa razwiedka postanowiła przetrzeć ścieżkę, po której w tak zwanym majestacie prawa wycofa państwo ze zobowiązań zaciągniętych wobec swoich niewolników, to tym bardziej musi z takich rzeczy zdawać sobie sprawę Trybunał Konstytucyjny, którego członkowie z niejednego komina przecież już wygartywali. Dlatego Trybunał w pozostałej części uznał ustawę deubekizacyjną za zgodną z konstytucją, wychodząc w ten sposób naprzeciw oczekiwaniom nie tylko prezesa Jarosława Kaczyńskiego, nie tylko posła Sebastiana Karpiniuka, nie tylko premiera Tuska, ale przede wszystkim – patronującej nam z dala Naszej Złotej pani Anieli, która też przecież groszem nie śmierdzi, a nawet gdyby śmierdziała, to czyż nie mogłaby wydać go na coś lepszego, niż emerytury polskich tubylców?