Z uwagi na żałobę narodową jest rozkaz, żeby na razie nic nie myśleć, tylko „być razem” i się rozczulać. Aż przyjemnie popatrzeć na zalaną łzami panią red. Olejnik, czy zapuchnięte od płaczu oblicze pana red. Tomasza Lisa. Pan poseł Janusz Palikot najwidoczniej ma zakaz pokazywania się publicznie – oczywiście do następnego etapu, kiedy to, wraz z początkiem kampanii wyborczej, znowu będziemy uczestniczyli w „dorzynaniu watahy”, a właściwie – resztek, jakie pozostały.

Patrząc z tej perspektywy, spróbujmy złamać tymczasowy zakaz myślenia i powiązać w całość kilka wydarzeń, zwłaszcza, że przez płynące z telewizyjnych ekranów potoki łez można jednak dostrzec kontury oskarżenia o „presję” wywieraną na pilota. Źródło tej „presji” nie jest na razie ujawniane, ale przecież żałoba trwa, więc wszystko dopiero przed nami. W oczekiwaniu na to, kiedy wieża kontrolna pozwoli ponownie myśleć, zwróćmy uwagę, że po sukcesie uroczystości zorganizowanej 7 kwietnia w Katyniu przez rząd rosyjski, sprawny przebieg uroczystości urządzonej w tym samym miejscu przez – co tu ukrywać - nielubianego prezydenta Polski mógł być zupełnie niepotrzebny. Nawet litościwa Natura stworzyła w tym celu odpowiednie warunki, spuszczając na czas lądowania w okolice lotniska Severnyj gęstą mgłę, która wkrótce potem taktownie ustąpiła. Wieża kontrolna zasugerowała więc lot do odległego około 300 km Mińska. Tam trzeba by znaleźć jakieś autokary dla pasażerów – a zanim by się znalazły, zanim wyruszyły, zanim dojechały – jeśli by w ogóle się znalazły – to zapadłby zmrok i uroczystość spaliłaby na panewce. Słowem – wszyscy chcieli dobrze. Tymczasem wyszło ZA DOBRZE i stąd taka konsternacja.