„A obraz cudowny, co wzburzyć miał lud, plandeką przykryję i skończy się cud” – śpiewał na melodię „Godzinek” Gnom, czyli Władysław Gomułka w „Wielkiej Arii Gnoma”, kończącej „Targowicę, czyli Operę Gnoma”, autorstwa Janusza Szpotańskiego. Była to aluzja do aresztowania obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej, do jakiego doszło w ramach wojny z Kościołem, jaką Władysław Gomułka rozpętał w ramach przygotowań do obchodów 1000-lecia... no właśnie – czego? Partia twierdziła, że państwa polskiego, co było oczywistym historycznym nonsensem, bo państwo polskie istniało już przed 966 rokiem – zaś Kościół, z Prymasem Stefanem Wyszyńskim na czele – że chrztu Polski, który rzeczywiście miał miejsce w roku 966. I obraz rzeczywiście został aresztowany, ale okazało się, że to jeszcze gorzej, bo Prymas nakazał by po Polsce pielgrzymowały puste ramy, a uganianie się milicji za pustymi ramami i ich aresztowanie tak dalece wykraczało poza granice śmieszności, że nawet Gomułka to zrozumiał. Wspominam o tym gwoli oświecenia w czynie społecznym pani red. Katarzyny Wiśniewskiej z „Głosu Cadyka”, która, jak uprzejmie przypuszczam, w tamtych czasach nie była nawet jeszcze zygotą, a dzisiaj, w charakterze oficera religijnego odcinka frontu ideologicznego, sztorcuje każdego, kto ośmiela się „wykorzystywać religię do celów politycznych”. Świat, droga pani Kasiu, chociaż może się to pani wydać niewiarygodne, istniał również przed narodzeniem i objawieniem się Adama Michnika. „Da, byli liudi w nasze wremia (...). Bagadyry – nie wy!” – czytamy w balladzie Michała Lermontowa „Borodino”. A do celów politycznych nadaje się wszystko – oczywiście pod warunkiem, że nie bierze się za to „człowiek muzyki nieświadom”.

Właśnie gruchnęła wieść, że zawarte zostało porozumienie w sprawie krzyża stojącego przed Pałacem Namiestnikowskim przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Porozumienie zawarł, jak powiadają, JE abp Kazimierz Nycz z Kancelarią Prezydenta i harcerzami. Wśród uczestników porozumienia nie ma ani Jarosława Kaczyńskiego, ani nikogo z PiS, ani nikogo z Ruchu 10 kwietnia. Wygląda na to, że buńczuczne deklaracje, jakie w związku z krzyżem wygłaszał Jarosław Kaczyński, nie miały żadnych, a w każdym razie dostatecznych podstaw. Bo – po pierwsze – krzyż został postawiony na terenie należącym do Skarbu Państwa, a administrowanym przez Kancelarię Prezydenta – więc ani Jarosławowi Kaczyńskiemu, ani nikomu innemu nic do tego. Po drugie - sam krzyż nie jest własnością PiS, tylko harcerzy, którzy go tam postawili. Wreszcie – po trzecie – od inicjowania i organizowania kultów są związki wyznaniowe – w tym przypadku Kościół katolicki, a nie Prawo i Sprawiedliwość. Najwyraźniej ktoś, kto prezesowi Jarosławowi Kaczyńskiemu doradził pakować się w sprawę, w której nie dysponował ani jednym formalnym atutem, jest albo durniem, albo wrogim agentem.

Bo postępując w ten sposób Jarosław Kaczyński nadmiernie rozszerzył front, a rozszerzając – osłabił siłę swego oddziaływania na każdym – również na tym – odcinku. Tymczasem gdyby skoncentrował się na drobiazgowym odtworzeniu działań rządu premiera Tuska, a zwłaszcza - karygodnego postępowania Ministerstwa Spraw Zagranicznych pod formalnym kierownictwem Radosława Sikorskiego, to opinia publiczna, a w każdym razie – ta jej część, która swoich sumień i szacunku dla własnego państwa nie oddała w arendę razwiedce z sowieckimi korzeniami - niewątpliwie zostałaby wstrząśnięta nikczemnym, a nawet nielegalnym sposobem, w jaki – w porozumieniu z władzami Rosji - prowadził on walkę z prezydentem własnego państwa. Za to zarówno premier Donald Tusk, jak i minister Radosław Sikorski powinni stanąć przez Trybunałem Stanu – i to niezależnie od tego, jakie przyczyny katastrofy ustalą Rosjanie, czy polska prokuratura. Tak oczywiście powinno być w państwie normalnym, jakim III Rzeczpospolita niestety nie jest – bo pasożytująca na nim razwiedka doprowadziła nie tylko do jego rozbrojenia i paraliżu właściwie wszystkich jego instytucji. Dlatego, skoro PiS utworzył już zespół, który pod kierunkiem posła Macierewicza zamierza zająć się wyjaśnianiem przyczyn katastrofy, nie powinien znowu rozszerzać frontu i podejmować własne próby wróżenia z fusów, tylko doprowadzić do poinformowania opinii publicznej o wszystkich zaniechaniach i sabotażach ze strony urzędników żrących chleb Rzeczypospolitej – jakie towarzyszyły przygotowaniom udziału prezydenta państwa w uroczystości 10 kwietnia. W przeciwnym razie znowu będziemy świadkami widowiska polegającego na groźnym kiwaniu palcem w bucie, bez jakichkolwiek następstw.