Jak wiadomo, na tym świecie pełnym złości nie ma nic gorszego, niż nienawiść. Z drugiej jednak strony wiadomo też, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, zatem i nienawiść – aczkolwiek najgorsza - też musi mieć jakieś dobre strony. Starsi ludzie na przykład na pewno pamiętają, jak to marksistowscy mełamedzi wychwalali pod niebiosa „nienawiść klasową”, jako swego rodzaju parowóz dziejów, przeciwstawiając ją nienawiści rasowej, która nie tylko była niesłuszna, ale stanowiła też przykład zła absolutnego. Przecież dla każdego postępowego człowieka jest oczywiste, że o ile mordowanie arystokratów, chłopów, ziemian, kupców, księży i tym podobnych może być słuszne, a w przypadku rewolucji francuskiej czy bolszewickiej - nawet jedynie słuszne – o tyle mordowanie na przykład Żydów, zwłaszcza gdy obiektywnie nie służy to socjalizmowi, w żadnym wypadku słuszne być nie może. Dlatego i do nienawiści nie można podchodzić w sposób uproszczony, żeby nie powiedzieć – prostacki. Nienawiść w słusznej sprawie może być dopuszczalna, natomiast w sprawie niesłusznej dopuszczalna być nie może. Wszystko zatem zależy od tego, kogo nienawidzimy i z jakich pozycji. Jeśli na przykład nienawidzimy nosicieli nienawiści, to nie musimy naszemu szlachetnemu uczuciu stawiać żadnych ograniczeń. Cóż bowiem zasługuje na nienawiść bardziej, niż nienawistnicy? Dlatego właśnie nienawiść powinna być znienawidzona.

I z tego zapewne założenia wychodzi Stowarzyszenie Otwarta Rzeczpospolita. Tworzą je m.in. osoby, które totalniactwa uczyły się jeszcze od samego Stalina, więc prawidłowy stosunek do nienawiści zstąpił u nich do samych, można powiedzieć, instynktów. I ten nieomylny instynkt, wspomagany, ma się rozumieć, hojnymi subwencjami „filantropa”, niczym niechybna ręka Jeżowa, wskazuje im, których nienawistników trzeba nienawidzić. Chodzi oczywiście o to, by świat od nienawiści uwolnić, czego nie da się zrobić inaczej, niż poprzez jej bezwzględne wytępienie. Zanim jednak nienawiść zostanie wytępiona, trzeba najpierw nieubłaganym palcem wskazać nienawistników, bo w przeciwnym razie misja uwolnienia świata od nienawiści może okazać się nieudana. Dlatego też Stowarzyszenie Otwarta Rzeczpospolita na obecnym etapie skupia się na tropieniu i wskazywaniu nienawistników nieubłaganym palcem prokuraturze i niezawisłym sądom w nadziei, że te zrobią z nimi porządek. Dzięki hojnemu wsparciu finansowemu walka z nienawiścią przynosi pewne sukcesy. Jak zauważa członek Rady Programowej Stowarzyszenia pan Andrzej Osęka, „zaczepianie idących w pochodzie Żydów jest rzeczą rzadko spotykaną, bo niebezpieczną”, chociaż z drugiej strony twierdzi, że „od co najmniej kilkunastu lat wzrastają w Europie nastroje rasistowskie, antysemickie i ksenofobiczne”. Jeśli nie jest to tylko próba wyciągnięcia kolejnych subwencji, to warto się zastanowić, czy ten drugi objaw nie jest aby reakcją na pierwszy.

A właśnie, kiedy Polska, w przerwach między zwycięskimi historycznymi inscenizacjami, narkotyzuje się również wojną na symbole, 12 sierpnia przed niezawisłym sądem w Lublinie nastąpi wznowienie procesu Grzegorza Wysoka, oskarżonego o nawoływanie do nienawiści. Delatorem był redaktor lubelskiej mutacji „Głosu Ca...” tj. pardon – oczywiście „Gazety Wyborczej”, Karol Adamaszek, ale dopiero pan prof. nadzwyczajny Konrad Zieliński, politolog z UMCS podsunął prokuraturze, z jakiego klucza powinna śpiewać. Na przykład zaniepokoił się („niepokój budzi”) że Grzegorz Wysok „jedyną analogię do rzezi Polaków na Kresach Wschodnich w roku 1943 znalazł w zagładzie Ormian”. Tymczasem każde wytresowane w politgramocie dziecko wie, że Ormianie nie mają tu nic do rzeczy i autor przede wszystkim powinien odnieść się do holokaustu – tak samo, jak w swoim czasie obdarzony instynktem samozachowawczym politolog, powinien zacytować Józefa Stalina. A w publikacji Grzegorza Wysoka chodziło przede wszystkim o roszczenia w wysokości 65 mld dolarów, jakie organizacje żydowskie wysuwają pod adresem Polski. Ponieważ lustracja została zastopowana, to i ja sobie nie żałuję; oto jeden z moich tajnych współpracowników, który przeniknął do bezpośredniego otoczenia „światowej sławy historyka” Jana Tomasza Grossa, właśnie mi raportuje, iż przystąpił on do opracowania swego opus magnum, do którego w gruncie rzeczy został wynajęty – a mianowicie do opisania majątku pozostawionego na terenie Polski przez Żydów. W tej sytuacji nic dziwnego, że Stowarzyszenie Otwarta Rzeczpospolita, w miarę eskalacji nacisku na zadośćuczynienie tym roszczeniom, nieubłaganie zaostrza walkę z nienawiścią - żeby podczas dokonywania tego rabunku Polski nikt nie odważył się, ani nie miał gdzie nawet pisnąć.