Szanowni Państwo! W życiu politycznym mamy akurat moment wyczekiwania. Skład rządu jest już podobno gotowy. Zakończone zostały też tak zwane „rozmowy programowe”.

Zbyt wiele o nich nie wiemy, ale z tego, co przedostaje się na zewnątrz gabinetów wynika, że polegały one na informowaniu Platformy Obywatelskiej przez Polskie Stronnictwo Ludowe, czego nie można zrobić.

Okazuje się, że nie można wprowadzić podatku liniowego, nie można dokonać zmiany systemu wyborczego, nie można przeprowadzić prywatyzacji sektora publicznego, słowem – nie można zrealizować ani jednego istotnego punktu programu Platformy Obywatelskiej, którym tak kokietowała wyborców, zwłaszcza młodych, co to nie maja doświadczenia politycznego, ani nawet życiowego.

Gdyby mieli chociaż to drugie, to by się domyślili, że Platforma Obywatelska przede wszystkim będzie musiała odwdzięczyć się tym środowiskom i siłom krajowym i zagranicznym, które przez ostatnie 2,5 roku tak wydatnie wspierały ją i nadymały, prowadząc jednocześnie czarna propagandę przeciwko rządowi firmowanemu przez Prawo i Sprawiedliwość.

Więc po zakończeniu tak zwanych „rozmów programowych” widać wyraźnie, ze z szumnych zapowiedzi „cudu” pozostało tylko spełnianie oczekiwań razwiedki, która jest prawdziwym autorem wyborczego zwycięstwa Platformy Obywatelskiej.

Jeszcze rząd Donalda Tuska nie został zaprzysiężony, a już słyszymy zapowiedzi rozwiązania komisji weryfikacyjnej Wojskowych Służb Informacyjnych. Żeby uniknąć niepotrzebnej ostentacji, Donald Tusk pewnie nie zdecyduje się na reaktywację WSI i nie poprosi generała Dukaczewskiego, by ponownie stanął na ich czele, ale rozwiązanie, a właściwie – rozpędzenie komisji weryfikacyjnej też wystarczy.

Razwiedka dzięki temu szybko odbuduje swoją pozycję zarówno w gospodarce, jak i w pozostałych dziedzinach życia publicznego. Z ulgą odetchną konfidenci, którzy z taką determinacją „bronili godności”, bojkotując składanie oświadczeń lustracyjnych.

Pan Waldemar Pawlak obiecuje „przywrócenie normalności” w stosunkach w Rosją. Z pozoru brzmi to zachęcająco, ale sęk w tym, że Rosjanie „normalność” w stosunkach z Polską rozumieją po swojemu i w efekcie trudno dzisiaj określić, ile to „przywrócenie normalności” w stosunkach polsko-rosyjskich będzie Polskę kosztowało. Nie zawsze bowiem to, co jest korzystne dla PSL, czy, dajmy na to, dla Warszawskiej Giełdy Towarowej, musi być korzystne dla Polski.

Podobnie z Niemcami, które nie ukrywają radości ze zmiany rządu w Polsce. Im także trzeba będzie się odwdzięczyć, a ciekawe, cóż mogłoby stanowić dla Niemiec najmilszy prezent? Aż strach pomyśleć, ale przecież i tak wchodzimy do Unii Europejskiej, więc czy to takie istotne, do której europejskiej stolicy będą spływały podatki z takiego, dajmy na to, Pomorza?

Ale prawdziwa rewolucja czeka nas w dziedzinie moralności publicznej. Każda epoka potrzebuje symboli, które wyrażałyby jej ideały i ducha. Wszystko wskazuje na to, że symbolem epoki, która właśnie nadchodzi, będzie Barbara Blida i Beata Sawicka.

Lewica i Demokraci już złożyła wniosek o powołanie komisji śledczej, która wyjaśniłaby okoliczności śmierci pani Barbary Blidy. Ale cóż tu wyjaśniać, skoro wiadomo, ze zastrzeliła się, bo myślała, że wszystko się wykryło?

W tej sytuacji nie ma wątpliwości, że prawdziwym celem tej komisji śledczej będzie swego rodzaju kanonizacja Barbary Blidy, jako męczennicy w walce z „faszystowskim reżymem” Kaczyńskich, który oczywiście zostanie uroczyście potępiony.

Podobna kandydatką na męczennicę w walce o praworządność i demokrację jest była posłanka Platformy Obywatelskiej Beata Sawicka. Posłanka Julia Pitera, której Donald Tusk ma powierzyć szerokie pełnomocnictwa w walce z korupcją, zrobiła już pierwszy krok w tym kierunku, oskarżając w Radio ZET o różne przestępstwa Centralne Biuro Antykorupcyjne.

CBA – powiada pani posłanka Pitera – popełniło „wiele przestępstw”. Na przykład nakłanianie do przestępstwa było przestępstwem. Chodzi naturalnie o tak zwaną prowokację policyjną, którą CBA zastosowało wobec pani Beaty Sawickiej.

Ale tak się składa, że uprawnienie do stosowania przez CBA prowokacji policyjnej jest przewidziane w artykule 19 ustawy o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym z 9 czerwca 2006 roku. Żeby było śmieszniej – za tą ustawą, z artykułem 19 włącznie, głosowała zdecydowana większość posłów Platformy Obywatelskiej – a wśród nich – również posłanka Julia Pitera, co wynika z zapisu w protokole głosowania numer 37 z 12 maja 2006 roku.

A to ci dopiero niespodzianka, a to ci dopiero obciach! Skoro „nakłanianie do przestępstwa było przestępstwem” – jak twierdzi dzisiaj posłanka Julia Pitera – to znaczy, że półtora roku wcześniej ona sama, wraz z większością swoich partyjnych kolegów, wyposażyła CBA w prawo popełniania takich przestępstw.

Czy w takiej sytuacji można przypisać jej współsprawstwo? Absolutnie nie można, bo poseł, jak wiadomo, jest nieodpowiedzialny za to, co robi, w czym ma status podobny do wariatów.

Żeby było jasne – ja sam od początku byłem przeciwny tworzeniu instytucji takich jak Centralne Biuro Antykorupcyjne, podobnie jak wyposażaniu organów państwowych w prawo uprawiania prowokacji. Zawsze bowiem uważałem i nadal uważam, że państwo wymagające prawości od swoich obywateli, samo również nie powinno przyznawać sobie prawa posługiwania się środkami niegodziwymi.

Pani posłanka Pitera, głosując 12 maja 2006 roku za ustawą o CBA najwyraźniej musiała myśleć inaczej. Dlaczego teraz zmieniła pogląd? Nietrudno się domyślić. Jakże realizować program odwdzięczenia się razwiedce za podarowanie Platformie wyborczego zwycięstwa, bez potępienia tego, co jeszcze półtora roku temu uważało się za słuszne i pożyteczne?

„Palę wszystko, co kochałem, kocham wszystko, co paliłem”. Czy to nie rewolucja w dziedzinie moralności publicznej?

Mówił Stanisław Michalkiewicz.