Wprawdzie, jak wiadomo, cmentarze pełne są ludzi niezastąpionych, ale nie zniechęca to kandydatów na kolejnych. Poczucie niezastępowalności nachodzi ludzi przeważnie w starszym wieku, czasami jednocześnie z objawami tak zwanego zgłupienia starczego. Człowiek dotknięty tą przypadłością nie pomija żadnej okazji by wypowiadać się na wszelkie możliwe tematy, szantażuje oponentów emigracją i z wyraźnym upodobaniem przyjmuje, a nawet kolekcjonuje nawet najbardziej groteskowe hołdy. Świadomość niezastępowalności jest w takich przypadkach wprost proporcjonalna do utraty poczucia rzeczywistości.

W przypadku ludzi młodszych sugerowanie otoczeniu własnej niezastępowalności bierze się przeważnie z wyrachowania, że można będzie urządzić sobie wygodne życie. Nie zawsze jest to możliwe, więc wielu ambicjonerów obiera inną taktykę. Ponieważ zaprogramowany proces oligarchizacji polskiej sceny politycznej z wyborów na wybory coraz bardziej się pogłębia, niektóre rodziny obstawiają wszystkie opcje. Tak było i przed wojną, co opisał Gałczyński w wierszu „Rodzinka”: ojciec – prezes „Ispołkomu Paneuropejskich Anarchistów”, mama – endeczka – sklepik z deklami na Rymarskiej, bo „dobrze kiedy jednak razem forsa z ideą się zazębia”. Córka „jest panną (mój ty Boże!) (...) nie znosi Polski faszystowskiej (...)” za to jej zrobił Niedziałkowski bufet z koncesją w „Ateneum”. Stryj – ludowiec: „wyrzeka na swą chłopską biedę, przy ludziach ręki nie da bratu i skład prowadzi – Widok 7 – skonfiskowanych makulatur”. A wszystko, ma się rozumieć, dla Polski. Poseł Mężydło przechodząc z Prawa i Sprawiedliwości do Platformy Obywatelskiej twierdził, że wcale nie musiał zmieniać poglądów. I ja mu wierzę. Po pierwsze dlatego, że żeby zmienić poglądy, to najpierw trzeba je mieć, po drugie – jeśli nawet miał poglądy, to mogły one być uniwersalne, tzn. odpowiednie zarówno dla PiS, jak i PO, a wreszcie – po co komu w dzisiejszych czasach jakieś poglądy, kiedy wiadomo, że mamy podążać „za Europą”?

Toteż kiedy pani Nelly Rokitowa została doradczynią prezydenta Kaczyńskiego do „spraw kobiet”, usuwając w ten sposób z życia politycznego swego małżonka, opinia publiczna początkowo była zaskoczona. Wyglądało bowiem na to, że pani Nelly jest bardziej wyzwolona, niż, dajmy na to, panna („mój ty Boże!”) Kazimiera Szczukówna, bardziej odważna w słowach. Wyjaśnienie przyszło po wyborach, kiedy pani Nelly nie tylko zrezygnowała z doradzania panu prezydentowi w „sprawach kobiet” , ale wręcz zasugerowała Donaldowi Tuskowi rozważenie kandydatury jej małżonka na ministra Spraw Wewnętrznych. Okazało się, że to nie żaden ideowy przełom, tylko polityka rodzinna, o której wspominał Gałczyński, a jeszcze wcześniej – Tadeusz Boy-Żeleński, pisząc o pewnym pośle, że „żadnych politycznych nie ma on przesądów; każda partia dobra, byle dojść do rządów”.

Ciekawe, czy pani Nelly uzgadnia z kimś tego rodzaju inicjatywy, czy też działa samodzielnie, jako emancypująca się w przededniu Anschlussu, nowa siła polityczna? Jakie w takim razie reprezentuje poglądy? Sądząc z uzasadnienia rekomendacji Jana Rokity na ministerialne stanowisko w nowym rządzie, preferuje poglądy „państwowe”. Co to znaczy – na razie nie wiadomo, a w takim razie może również oznaczać program przerzucenia na państwo obowiązku utrzymanie całej rodziny. Myślę, że ten kierunek może stać się u nas rozwojowy, jako idealne połączenie polityki prorodzinnej z państwową.