Szanowni Państwo!

Znowu spotykamy się na antenie po kilkumiesięcznej przerwie. Trochę się przez ten czas zmieniło, ale nie tak znowu bardzo, żebyśmy mogli powiedzieć, że żyjemy w innym kraju. Kraj jest cały czas taki sam, to znaczy – źle rządzony, a właściwie nawet nie „rządzony”, tylko zwyczajnie – rozkradany przez okupującą Polskę bandę, a właściwie – bandy tajniaków, wysługujące się państwom ościennym w zamian za obietnicę jakichś gwarancji bezpieczeństwa. To rozkradanie państwa przez bandy tajniaków dokonuje się za parawanem tak zwanego „życia politycznego” – a więc krzątaniny różnego kalibru mężyków stanu, którym tajniacy powierzyli zewnętrzne znamiona władzy. Ci mężykowie stanu, którym żadnej prawdziwej polityki prowadzić już nie wolno, bo w ramach Europy została ona zastrzeżona do kompetencji państw poważnych, a krajem – jak już wspomniałem – kierują tajniacy – więc ci mężykowie stanu, z braku innego zajęcia, prowadzą między sobą tak zwane „potępieńcze swary”.

Warto zatrzymać się na chwilę nad tym określeniem. Potępieniec to człowiek już poza życiem, który w swoim położeniu niczego zmienić już nie może. Jeśli więc w takiej sytuacji wdaje się w jakieś dyskusje, w jakieś spory, to nie ma to żadnego sensu, ponieważ nic z nich wyniknąć nie może, jako że sytuacja potępieńca jest – jako się rzekło – przesądzona. Potępieniec oczywiście zdaje sobie z tego sprawę, ale żeby uniknąć osamotnienia, próbuje wciągać w te potępieńcze swary innych, co daje mu przynajmniej jakiś pozór celu i jakiś pozór życia.

Tymczasem rzeczywistość toczy się swoim torem, zupełnie niezależnie od tych procesów i zgodnie z zasadą przyczynowości, nieuchronnie prowadzi do skutków. Jednym ze skutków złego rządzenia państwem jest stan finansów publicznych. Podatki – chociaż i tak już wysokie i rosnące - już dawno przestały wystarczać i kolejne ekipy mężyków stanu ponad podziałami powiększają zadłużenie państwa. 19 października o godzinie 12.43 dług publiczny Polski wynosił 749 miliardów 211 milionów złotych i powiększał się z szybkością co najmniej 3, a może nawet już 4 tysięcy złotych na sekundę. I na to nikt nic poradzić nie może, ta rzecz postawiona jest zupełnie poza potępieńczymi swarami, co dodatkowo podkreśla i potwierdza ich potępieńczy charakter.

Więc w sytuacji naszego państwa żadne zasadnicze zmiany nie nastąpiły, ale to nie znaczy, że nie zmieniło się nic. Oto zaczęły rysować się kontury nowej linii politycznej na nadchodzące dziesięciolecie – linii „modernizacji Polski”. Jest to modernizacja osobliwa, bo niezwykle jednostronna. Sprowadza się w gruncie rzeczy do rozmontowania ostatnich ograniczeń luzu obyczajowego. Ideałem tak pojmowanej nowoczesności jest stan, w którym wszyscy „kochają się” ze wszystkimi – oczywiście bez żadnych konsekwencji, bo konsekwencje mają być sprawnie usuwane dzięki nieograniczonej aborcji i eutanazji. Zatem – czysty hedonizm, bez żadnej odpowiedzialności, nie tylko za siebie samego, ale również – za państwo, do którego nikt tak naprawdę nie ma głowy. I rzeczywiście: co jest łatwiejsze – czy zbudowanie autostrad lub modernizacja sieci kolejowej, czy zezwolenie na parady sodomitów i gomorytek? Jasne, że ten drugi rodzaj nowoczesności jest znacznie łatwiejszy, a poza tym – nic nie kosztuje, więc nic dziwnego, że nasi Umiłowani Przywódcy dostosowali program modernizacji Polski do własnych możliwości intelektualnych, organizacyjnych i wykonawczych.

Ale na tym nie koniec, bo nasi Umiłowani Przywódcy pragną uwodzić masy ludowe radykalizmem. Ale jakże tu demonstrować radykalizm w sytuacji, gdy rozkradający zasoby kraju tajniacy żadnego rozgłosu, ani – tym bardziej – żadnych protestów sobie nie życzą? W tej sytuacji jest jedno wyjście – podjudzić masy ludowe do wojny z Kościołem katolickim – podobnie, jak to robili skorumpowani radykałowie we Francji na przełomie XIX i XX wieku. Napuszczać lud na proboszczów jest znacznie łatwiej, niż budować autostrady, czy koleje, toteż nic dziwnego, że coraz więcej mężyków stanu i poprzebieranych za dziennikarzy konfidentów razwiedki próbuje sił w tym kierunku.

Ale nie tylko ze względu na łatwiznę, chociaż ten powód jest bardzo ważny. Chodzi przede wszystkim o to, że program modernizacji, rozumiany jako walka z Kościołem katolickim, a szerzej – jako rugowanie chrześcijaństwa z terenu publicznego, staje się coraz bardziej widoczną, obowiązującą linią polityczną Unii Europejskiej. Potwierdza to choćby ostatnie spotkanie Józefa Barroso, Hermana van Rompuy’a i Jerzego Buzka z przedstawicielami masońskiego internacjonału, którego ideałem jest „laickość”, to znaczy – zastąpienie etyki chrześcijańskiej, jako podstawy systemu prawnego, demokratyczną etyką sytuacyjną, według której dobre jest raz to, a raz tamto – w zależności od tego, co większości akurat strzeli do głowy. Jest to program z jednej strony bardzo ambitny, bo wymagający zniszczenia dotychczasowej cywilizacji, ale zarazem z tego samego powodu szalenie niebezpieczny – bo ci modernizatorzy są za głupi, żeby wymyślić, a cóż dopiero - zbudować cywilizację alternatywną. Zatem przygotowują tylko grunt dla podboju Europy przez cywilizację muzułmańską.

Mówił Stanisław Michalkiewicz