Szacunki – szacunkami, ale warto pamiętać również o spiżowym spostrzeżeniu Józefa Stalina, że mniej ważne jest – kto głosuje, a ważniejsze – kto liczy głosy. Zatem kiedy po wyborach samorządowych głosy zostały już policzone, możemy powiedzieć, że wszyscy wygrali i każdemu należy się nagroda. Oczywiście wedle stawu grobla – jednym prawdziwa, a drugim – co najwyżej nagroda pocieszenia – że przynajmniej posmakowali sobie demokracji, jako że na tym świecie pełnym złości nie tylko nie ma rzeczy doskonałych, ale również – co przenikliwym umysłem spenetrował filozof Tadeusz Kotarbiński – wiele rzeczy w ogóle nie istnieje. Jako ateista, czyli teofob, prof. Kotarbiński twierdził nawet, że nieistnienie jest atrybutem zaszczytnym, przysługującym m.in. Bogu i sprawiedliwości. Myślę, że Pan Bóg ma z tych wszystkich filozofów sporo uciechy, ale i oni nie są tak całkiem pozbawieni racji, bo sprawiedliwość rzeczywiście nie istnieje. Istnieją tylko niezawisłe sądy i niezależna prokuratura, które ze sprawiedliwością nie mają oczywiście nic wspólnego.

Więc wygrali przede wszystkim ci, którzy na najbliższe cztery lata przejdą na utrzymanie Rzeczypospolitej i w zamian za to będą przychylać nam nieba. Niebo, jak wiadomo, jest bezcenne, więc nawet jego chwilowe przychylenie wyjaśnia przyczyny, dla których samorządy terytorialne zadłużają się w takim samym tempie jak nasz nieszczęśliwy kraj, na którego czele postawiony został przez Siły Wyższe pan prezydent Bronisław Komorowski. Co to będzie, jeśli unijni płatnicy netto, którzy już dzisiaj, tzn. po ratyfikacji traktatu lizbońskiego, „nie chcą w ogóle rozmawiać o finansowaniu rozmaitych europejskich polityk”, zamkną kurek z pieniędzmi? Pan minister Mikołaj Dowgielewicz buńczucznie twierdzi, że Polska na to „nie pozwoli”, ale myślę, że ta opinia ma mniej więcej taki sam ciężar gatunkowy, jak zapewnienia prof. Kotarbińskiego, że Pan Bóg nie istnieje. Jeszcze na ratowanie Irlandii 100 miliardów euro się znalazło, ale jeśli o podobną pomoc poprosi Portugalia i Hiszpania, to dla naszego nieszczęśliwego kraju może już nie wystarczyć.

Wszystko to, ma się rozumieć, zostanie nam objawione w stosownym czasie, a na razie cieszymy się, że „wygrała demokracja”, to znaczy – że wygrały cztery partie tworzące coraz lepiej uszczelnianą przez pierwszorzędnych fachowców fasadę naszej młodej demokracji. Wygrała Platforma Obywatelska – bo uzyskała najlepszy wynik w wyborach do sejmików wojewódzkich. Wygrało PiS – bo wprawdzie uzyskało wynik gorszy od PO, ale uzyskałoby znacznie lepszy. „Gdyby nie ta zaplanowana, perfidna, przeprowadzona z premedytacją akcja, my byśmy te wybory wygrali. Gdyby nie ci ludzie, mielibyśmy zwycięstwo” – powiedział prezes Kaczyński. Kto perfidną akcję zaplanował, kto się „tymi ludźmi” posłużył – możemy się domyślać, że Siły Wyższe, które naszą polityczną sceną zza kulis sterują, ale przecież na tym pytania się nie kończą, bo skąd właściwie „ci ludzie” w Prawie i Sprawiedliwości się wzięli? Kto ich porobił ministrami, posłami, europosłami? Pozory wskazywałyby na prezesa Kaczyńskiego, którego przywództwo w PiS było i jest niekwestionowane, ale czyż to w ogóle być może? Już prędzej, no i oczywiście uprzejmiej przypisać ich obecność i karierę w PiS intrydze tych samych Sił Wyższych. A to ci dopiero siurpryza! Ciekawe ilu „tych ludzi” jeszcze w PiS pozostało i czy na przykład w imię zwycięstwa demokracji zagłosują za nowelizacją konstytucji, zgłoszoną przez prezydenta naszego nieszczęśliwego kraju. Bo co do tego, że wygrało Polskie Stronnictwo Ludowe, nie może być najmniejszych wątpliwości. Nawet samemu prezesowi Pawlakowi zaparło dech z wrażenia. Domyślam się, że zwłaszcza w momencie, gdy uświadomił sobie korzyści płynące ze stuprocentowej zdolności koalicyjnej Stronnictwa, co znakomicie wyraża ludowe przysłowie, iż „pokorne cielę dwie matki ssie”. Te „dwie matki”, to oczywiście nasz nieszczęśliwy kraj, no i Unia Europejska – dopóki cokolwiek będzie tam z niej ciurkało. A tuż za szerokimi plecami PSL – Sojusz Lewicy Demokratycznej – Wielka Nadzieja Czerwonych, bez którego realizacja strategicznego partnerstwa NATO z Rosją, w którym siłą rzeczy będzie musiał uczestniczyć i frycowe zapłacić nasz nieszczęśliwy kraj – i który lepiej od innych nadaje się do przeforsowania również nad Wisłą ideologii, w pozostałych krajach Unii Europejskiej już od dawna obowiązującej powszechnie i bez zastrzeżeń – niczym marksizm w Związku Radzieckim.