Nieżyjący już sławny austriacki zoolog Konrad Lorenz zwracał uwagę na charakterystyczne stosunki występujące wśród zwierząt tworzących stada hierarchiczne. Niektóre zwierzęta bowiem takich stad nie tworzą, żyjąc w stadach anonimowych, w których niepodobna rozpoznać ani żadnej hierarchii, ani przywódców, chociaż gromady tych zwierząt niewątpliwie też są stadami, czego dowodem jest choćby to, że podążają w tym samym kierunku. Tenże Konrad Lorenz twierdził również, że bardzo wiele zachowań zwierzęcych dotyczy również ludzi, chociaż ludzie, z powodu pychy, często nie chcą tego przyznać. Ludzie na przykład też tworzą stada, w których nie tylko występuje ścisła hierarchia, ale również - wynikająca z niej tak zwana „kolejność dziobania”. Przykładem takiego stada jest tak zwany Salon, w którym występuje nie tylko ścisła i skomplikowana hierarchia, ale również – osobliwa odmiana „kolejności dziobania”. Penetrując Salon bystrym wzrokiem naturalisty („trzeba mieć bystry wzrok naturalisty, który przegląda wykopane w błocie i gatunkuje i nazywa glisty”), bez trudu stwierdzimy, że u szczytu hierarchii znajdował się „drogi Bronisław”, potem – Jacek Kuroń, a dopiero na trzecim miejscu – pan red. Michnik.

Teraz to się oczywiście zmieniło i red. Adam Michnik znajduje się u szczytu hierarchii, co oczywiście nie pozostaje bez wpływu na kolejność dziobania, objawiającą się zakresem posiadania racji. Red. Michnik ma rację zawsze do tego stopnia, że gdyby któregoś dnia zepsuł mu się telefon, to Salon w ogóle nie wiedziałby, co myśli. Na drugim miejscu w kolejności dziobania plasują się tak zwane autorytety moralne, które w zasadzie też mają rację, ale niekiedy jej nie miewają i wtedy red. Michnik musi sprowadzać je na właściwą drogę, zaś na miejscu trzecim – tak zwani prorocy więksi – jak np. pan red. Jacek Żakowski. Prorocy więksi mają rację bardzo często, ale wolno z nimi dyskutować, toteż biorą udział w tak zwanych programach publicystycznych, których celem jest wykazanie słuszności poglądów Jasnogrodu na tle niesłuszności poglądów Ciemnogrodu. Po prorokach większych w kolejności dziobania plasują się prorocy mniejsi, jak np. pan red. Tomasz Wołek. Ich zaletą jest to, że jeśli nawet nie mają racji, to po pierwsze – zasadniczo chcą dobrze, a po drugie – nieubłaganie stoją po słusznej stronie.

Akurat trafia nam się znakomita okazja empirycznego potwierdzenia tych naturalistycznych badań Salonu dzięki konferencji, jaką z udziałem pana wicepremiera Millera, pana ministra obrony Klicha, pana Prokuratora Generalnego Seremeta, prokuratorów wojskowych i pana płk Edmunda Klicha zorganizowały sejmowe komisje obrony oraz sprawiedliwości i praw człowieka. Konferencja ta odbyła się 18 stycznia w związku z ujawnieniem przez pana wicepremiera Millera nie tylko treści rozmów prowadzonych przez rosyjskich funkcjonariuszy wieży kontrolnej lotniska w Smoleńsku, ale również – rozmów prowadzonych w kokpicie samolotu tuż przed katastrofą. Ciekawe, że tego samego dnia treść rozmów rosyjskich kontrolerów lotu ujawniła również MAK. Mówią, że „pełną” – ale tego, ma się rozumieć, nie wiemy, podobnie jak nie wiemy, czy wicepremier Miller nie chowa czegoś na czarną godzinę, bo przecież i specjalistom, zwłaszcza gdy zostaną odpowiednio zachęceni, może też uda się to i owo odczytać z nieczytelnych dotąd kopii, albo nawet przypomnieć sobie jakieś zapomniane oczywistości. Czyżby przy pozorach sporu między rządem pana premiera Tuska, a Rosjanami, a właściwie nie „Rosjanami”, bo MAK jest przecież internacjonalny – więc między rządem premiera Tuska, a tymi internacjonalnikami jednak występowała ścisła koordynacja? Wszystko to być może, nawet w sytuacji, gdy zarówno z jednych, jak i drugich rozmów wyłania się obraz inny, niż zaprezentowany w Raporcie Końcowym MAK, którego zasadnicze ustalenia zarówno premier Tusk, jak i wicepremier Miller jednak posłusznie akceptuje.

Ale mniejsza o to, zwłaszcza, że w roku wyborczym pewnie jeszcze niejedną rewelację usłyszymy, bo ciekawe jest również to, jaki rozkaz dostanie teraz Salon, dotychczas stojący na nieubłaganym gruncie zaufania w wersje oficjalne. Największego pecha miał pan red. Tomasz Wołek, ogłaszając w „Rzeczpospolitej” artykuł potępiający „obłędne teorie spiskowe” oraz „sztuczną mgłę” i stwierdzający, że raport MAK „nie budzi zastrzeżeń” – akurat w przeddzień sejmowej konferencji. Ale mówi się: trudno - bo od pewnego czasu trzyma się słusznej strony, jak pijany płotu. Rozumiem go – bo któż chciałby na starość wydłubywać kit z okien – ale poczucie bezpieczeństwa socjalnego też ma swoją cenę. Również w postaci utraty poczucia rzeczywistości – bo jakże inaczej wyjaśnić zaprezentowany przezeń pogląd, że na szali tego konfliktu leży reputacja Polski jako „państwa poważnego i obliczalnego” i że właśnie premier Tusk ma tę reputację „ochraniać”. „Poważne państwo” - i akurat premier Tusk! Ale pan red. Wołek w Salonie ma rangę n a j w y ż e j proroka mniejszego, więc z kolejności dziobania nie musi mieć racji, a tylko – dobrze chcieć.