Nie ma przypadków, są tylko znaki – mawiał ś.p. ksiądz Bronisław Bozowski. I rzeczywiście – oto gdy krakowskie wydawnictwo „Znak” przygotowało kolejną książkę „światowej sławy historyka” Jana Tomasza Grossa i z jej sprzedaży zamierza osiągnąć „zyski”, lada dzień ukaże się książka red. Romana Graczyka „Cena przetrwania” traktująca o infiltrowaniu przez SB „Tygodnika Powszechnego”. Z pozoru wyglądać może to na czysty przypadek, ale to raczej znak, a w każdym razie – pierwsze poważne ostrzeżenie, że wobec obłudy tego środowiska cierpliwość Boska jest już na wyczerpaniu. Roman Graczyk dotarł był bowiem do dokumentów o których wcześniej nikt nie wiedział, a z których wynika, że nie tylko pracownicy administracji „TP” zostali zwerbowani w charakterze konfidentów, ale że bliskie spotkania III stopnia z ubekami odbywały regularnie również tak zwane „legendy”, których SB zarejestrowała w charakterze Tajnych Współpracowników, albo Kontaktów Operacyjnych.

Ma się rozumieć, żadna z „legend” się do tego nie przyznaje, chroniąc się za murami uniwersalnej formuły, że jeśli nawet zostali zarejestrowani, to „bez swojej wiedzy i zgody”. Jak wiadomo, odkąd red. Lesław Maleszka bezmyślnie przyznał się do współpracy z SB, nikt już się do niej nie przyznaje, a już zwłaszcza – autorytety moralne, korzystając ze wspomnianej, uniwersalnej formuły. Warto przypomnieć, że i poczciwy generał Kiszczak poszedł im na rękę oświadczając publicznie, że osobiście nakazał ubekom przypisywać materiały z podsłuchów telefonicznych i pokojowych tajnym współpracownikom, jako ich rzekome raporty i donosy i wyraził nadzieję, iż wszyscy oficerowie prowadzący SB to potwierdzą. I rzeczywiście – w kilka dni później pewien ważny pułkownik zgodnie z tą instrukcją wystawił certyfikat niewinności JE abpowi Józefowi Kowalczykowi, „bez swojej wiedzy i zgody” zarejestrowanemu pod pseudonimem „Cappino”. Jeśli w dwudziestym roku transformacji ustrojowej generał Kiszczak wydaje instrukcje Służbie Bezpieczeństwa i instrukcje te są wykonywane, to czegóż chcieć więcej? Ciągłość jest zachowana, zgodnie ze spostrzeżeniem księcia Saliny z „Lamparta”, że trzeba wiele zmienić, by wszystko pozostało po staremu.

Oczywiście w przypadku legendarnych autorytetów z „TP” większość materiałów gdzieś przepadła i dzisiaj próżno dochodzić, czy przepadła dlatego, że zapobiegliwy red. Krzysztof Kozłowski na stanowisku ministra spraw wewnętrznych tego przepadku dopilnował, czy może dlatego, że sławna „komisja Michnika” sobie te materiały sprywatyzowała gwoli łatwiejszego kształtowania pożądanych postaw w środowisku „Kościoła otwartego” również w przyszłości, czy też poczciwy generał Kiszczak polecił swoim podwładnym uczynić z nich dodatkowy element polisy ubezpieczeniowej na okoliczność jakichś nieprzewidzianych wypadków, o których wspomina sławne proroctwo świętej Brygidy („owóż nieprzewidziany wypadek!”). Tak czy owak – zostały jedynie, jak to się mówi, „strzępy meldunków”, ale dociekliwy red. Graczyk odtworzył z nich całkiem spore fragmenty czynów i rozmów tak samo, jak naturalista z fragmentów gnata potrafi odtworzyć całego dinozaura w straszliwej postaci. Okazuje się tedy, że legendarne postacie i autorytety moralne kolaborowały na wszystkie strony, dzięki czemu i dzisiaj lepiej rozumiemy ich zaangażowanie w promowanie na gruncie tubylczym zaangażowanej twórczości „światowej sławy historyka”.

Oczywiście w tym przypadku nie tyle chodzi o twórczość, bo wszystko wskazuje na to, iż „historyk” ów wykonuje zamówienia na obstalunek – co o intencje tych, którzy kolejne dzieła obstalowują. Jestem pewien, iż nie są one celem samym w sobie, ale narzędziem przekonywania opinii światowej, iż Polaków nie można pozostawić samopas, bo zaraz zaczną znowu budować polskie obozy koncentracyjne, w których będą zmuszali nazistów do mordownia Żydów i utylizowania pozostałości. Ale przecież i to nie jest celem ostatecznym, a tylko niezbędnym etapem. Po pierwsze – chodzi o delikatną operację zdejmowania z Niemiec odpowiedzialności za zbrodnie II wojny światowej. Jak wiadomo, kiedy bezcenny Izrael wydoił Niemcy na co najmniej 100 miliardów marek, nie licząc dostaw łodzi podwodnych, zniecierpliwiony kanclerz Schroeder ogłosił, że okres niemieckiej pokuty dobiegł końca. W tej sytuacji dla każdego stało się jasne, że najwyższa pora znaleźć winowajcę zastępczego, bo w przeciwnym razie świat gotów pomyśleć, że te wszystkie ofiary zmarły śmiercią naturalną, co sprzyjałoby pozbawieniu bezcennego Izraela niezwykle lukratywnego statusu ofiary.

Dlatego też odpowiedzialność stopniowo przesuwana jest na Polskę, a jej ciężar podlega stałej eskalacji. Na początku lat 90-tych wysuwane były wobec Polaków oskarżenia tylko o „bierność” – chociaż z drugiej strony żaden z krytyków nie wskazywał, co właściwie Polacy mieliby w tej sytuacji robić. Na kolejnym etapie pojawiły się już oskarżenia o „współudział”, no a na etapie obecnym, dzięki działalności zarówno „światowej sławy historyka”, jak i różnych pań Alin Całych i Engelking-Boni, od „współudziału” przechodzimy do udziału samodzielnego. Nieomylny to znak, że przybliża się moment wejścia w wykonawczą fazę również scenariusza rozbiorowego, w ramach którego strategiczni partnerzy prawdopodobnie przewidują powierzenie w naszym nieszczęśliwym kraju nadzoru nad niesfornym narodem tubylczym starszym i mądrzejszym, dzięki czemu każdy spóźniony, desperacki odruch można będzie przedstawić światu jako wybuch organicznego polskiego antysemityzmu. O tym właśnie antysemityzmie świat jest intensywnie przekonywany przez pierwszorzędnych fachowców, wśród których odnajdujemy również legendarne autorytety moralne i przedstawicieli świętych rodzin, którym najwyraźniej nie wystarcza zwykłe łajdaczenie się, tylko pragną łajdaczyć się in odore sanctitatis.