„Aby zajmować najwyższe stanowiska w państwie trzeba mieć szeroką wiedzę – znać się na prawie, gospodarce, stosunkach międzynarodowych. Sam fakt stania na czele partii politycznej tej wiedzy nie daje”. Taką to ci recenzję Grzegorza Napieralskiego przedstawił Włodzimierz Cimoszewicz podczas przesłuchania przez Monikę Olejnik 28 lutego w TVN, pretensjonalnie zatytułowanego „Kropka nad i”. Znaczy – Napieralski na premiera nie nadaje się. No dobrze – ale kto w takim razie się nadaje?

Żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba zdać sobie sprawę, jakie zadania do wykonania staną przed tubylczym premierem. Przede wszystkim – pojednanie z Rosją – cokolwiek miałoby to znaczyć. Wynika ono z decyzji szczytu NATO w Lizbonie, który 19 listopada ub. roku proklamował strategiczne partnerstwo z Rosją. Polska, jako członek NATO nie może w tej sytuacji uniknąć pojednania, to chyba oczywiste. Jeśli zatem – o czym zapewnił Włodzimierz Cimoszewicz - Grzegorz Napieralski nie ma do wykonania tego rodzaju zadania dostatecznych kwalifikacji, to trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie, jakiego rodzaju kwalifikacje są tu niezbędne.

Rzut oka na dotychczasowych ministrów spraw zagranicznych od razu nam to wyjaśnia; min. Krzysztof Skubiszewski był zarejestrowany jako tajny współpracownik SB o pseudonimie „Kosk”, minister Andrzej Olechowski miał pseudonim „Must”, minister Dariusz Rosati – „Buyer”, minister Włodzimierz Cimoszewicz – KO „Carex”, minister Adam Daniel Rotfeld – „Rauf”, Rad”, Ralf” i „Serb”. No a czyż, dajmy na to, pan Tomasz Turowski nie byłby znakomitym ministrem spraw zagranicznych, albo nawet i premierem, gdyby jakaś Schwein nie narobiła jazgotu, jakoby „zataił”, że był wieloletnim agentem PRL-owskiej razwiedki?

O takie kwalifikacje podejrzewany był przez chwilę nawet sam Bronisław Geremek, ale pan red. Tomasz Terlikowski na szczęście to świętokradztwo odszczekał. Kwalifikacje Bronisława Geremka mogły mieć, a skoro mogły mieć – to na pewno miały całkiem inną naturę; w takich sprawach dysponował on wiedzą aprioryczną na takiej samej zasadzie, na jakiej czysty typ nordycki i bez mycia jest czysty. A kiedy do tego grona dodamy np. Józefa Oleksego, związanego z Agenturalnym Wywiadem Operacyjnym, to od razu widać, że kandydatów na premierów lewicy nie brakuje. Któż lepiej pojedna nas z Rosją, niż, dajmy na to, Józef Oleksy, albo i sam Włodzimierz Cimoszewicz, który – niezależnie od kwalifikacji osobistych, może w dziedzinie jedności z Rosją poszczycić się również tradycją rodzinną: Informacja Wojskowa, a potem WSW stanowią rekomendację wystarczającą.

Niezależnie od tego, recenzja wystawiona przez Włodzimierza Cimoszewicza Grzegorzowi Napieralskiemu, niczym wierzchołek góry lodowej wskazuje na walkę, jaką poszczególne frakcje rządzącego Polską tajniaczego dyrektoriatu, prowadzą o udział w okupacji Polski. Warto przypomnieć, jak to Włodzimierz Cimoszewicz, mimo poparcia „Ordynackiej” i Aleksandra Kwaśniewskiego, poległ w walce o tubylczą prezydenturę, kiedy wroga frakcja posłużyła się rewelacjami pani Jaruckiej. Czyżby ta sama pilotowała karierę Grzegorza Napieralskiego? W takiej sytuacji opinia Włodzimierza Cimoszewicza staje się jeszcze bardziej zrozumiała.