17 maja sejmowa komisja śledcza badająca sprawę zabójstwa Krzysztofa Olewnika jednogłośnie przyjęła raport końcowy. W dziejach sejmowych komisji śledczych jest to sytuacja raczej wyjątkowa, ponieważ komisje takie powstają zazwyczaj z powodów „politycznych” - jak w naszym nieszczęśliwym kraju określa się wzajemne przekomarzanie się naszych Umiłowanych Przywódców. Oczywiście takie przekomarzania nikomu nie mogą wyrządzić najmniejszej szkody, w myśl podstawowej zasady konstytuującej III Rzeczpospolitą: my nie ruszamy waszych, wy nie ruszacie naszych. Podejrzewam tedy, że jednomyślność członków sejmowej komisji śledczej, z której są tacy dumni, również tkwi korzeniami w tej niepisanej konstytucyjnej zasadzie. Jak tam było, tak tam było - ale jednomyślność zawsze robi dobre wrażenie, więc czegóż więcej chcieć, zwłaszcza przed wyborami? Jak to mówią - dobra psu i mucha, bo zazwyczaj mozół sejmowych komisji śledczych przeważnie „daje rezultat równy zeru” - co znakomicie ilustruje przykład tzw. komisji hazardowej.

Tym razem było inaczej i to z kilku powodów. Po pierwsze - sejmowa komisja śledcza powstała w celu wyjaśnienia sprawy dotyczącej osoby nie należącej do grona chętnie nazywającego się „elitą polityczną” - dawniej po prostu szlachtą. Już samo to zasługuje na uwagę, chociaż z drugiej strony trudno powiedzieć, czy doszłoby do powołania sejmowej komisji śledczej, gdyby pan Włodzimierz Olewnik nie miał takiego ciężaru gatunkowego? „Biednego by tak nie chowali” - powiedziała babina obserwująca z chodnika Krakowskiego Przedmieścia w Warszawie pogrzebowy kondukt Stefana Żeromskiego. Po drugie - czy komisja zostałaby powołana, gdyby rodzina zamordowanego Krzysztofa Olewnika wykazała mniejszą determinację? Większość obywateli poddaje się znacznie szybciej, z rezygnacją przyjmując do wiadomości lakoniczne uzasadnienia o „nieznanych sprawcach”, których tożsamości „nie udało się ustalić”. Wreszcie - po trzecie - czy sejmowa komisja śledcza powstałaby przy nieco mniejszej koncentracji łajdactwa? W tym przypadku nawet to, co ujawniły media, wołało o pomstę do nieba, w związku z czym nasi Umiłowani Przywódcy nie mogli przejść nad tym do porządku bez utraty - chciałem napisać „twarzy”, ale po namyśle wolę napisać: resztek wiarygodności.

Bo sprawa zabójstwa Krzysztofa Olewnika nie tylko znakomicie utwierdza w podejrzeniach, że punkt ciężkości władzy w naszym nieszczęśliwym kraju leży poza konstytucyjnymi organami państwa, ale również - że między sprawującymi rzeczywistą władzę tajnymi służbami, a środowiskiem przestępczości zorganizowanej granica została całkowicie zatarta. Przyczyna tego stanu rzeczy wydaje się prosta - tajne służby muszą korzystać z usług konfidentów, a ci z kolei nie świadczą im swoich usług bezinteresownie. A jaki interes mogą mieć konfidenci? W „Sekretach szpiegów i książąt”, czyli wywiadzie-rzece przeprowadzonym przez Krystynę Ockrent z szefem francuskiej razwiedki Aleksandrem de Marenches, zwraca on uwagę, że w odróżnieniu od razwiedki, dla której pracują wyłącznie „honorables correspondents”, rekrutujący się np. spośród „ministrów stanu” - dla policji pracują konfidenci. Otóż zdecydowana większość tych konfidentów rekrutuje się ze środowisk przestępczych, a ich interes polega na gwarancji bezkarności. A skoro z gwarancji bezkarności mogą z pożytkiem dla siebie korzystać przestępcy, to dlaczego, zwłaszcza w ciężkich czasach, podobnych gwarancji nie mogliby udzielić sobie również sprawiedliwi? „Azaliż tylko dla grzeszników Pan Bóg stworzył rzeczy smaczne?”

Sprawa zabójstwa Krzysztofa Olewnika pokazała, że zakres symbiozy sprawiedliwych z grzesznikami jest znacznie szerszy, niż komukolwiek się wydawało - a przecież to tylko wierzchołek góry lodowej, której rozmiarów nigdy nie poznamy. Tak zwane „samobójstwa” bezpośrednich wykonawców mordu w celach monitorowanych przez 24 godziny na dobę pokazały, że nikt nie jest bezpieczny, że „surowa ręka sprawiedliwości ludowej” może w każdej chwili dosięgnąć każdego, bez względu na to, czy chronią go strażnicy, zamki i kraty, czy immunitet poselski. W takiej sytuacji instynkt samozachowawczy nie może nie dojść do głosu i dopiero na tym tle możemy docenić zarówno fakt jednogłośnego uzgodnienia przez naszych Umiłowanych Przywódców raportu końcowego, jak i deklaracji pani Danuty Olewnik-Cieplińskiej, że „nie wierzy w żadne państwo”.