Jak wiadomo, ramy polityki europejskiej, zwłaszcza po pamiętnej deklaracji prezydenta Obamy z 17 września 2009 roku, wyznacza strategiczne partnerstwo rosyjsko-niemieckie. To strategiczne partnerstwo znakomicie wpisuje się w niemiecką i francuską linię „europeizacji Europy”, która polega na stopniowym - bo przy utrzymującej się obecności w Europie prawie 200 tysięcy wojska amerykańskiego, żadne gwałtowne ruchy nie są możliwe - wypychaniu z Europy Stanów Zjednoczonych, a w każdym razie - minimalizowaniu amerykańskiego wpływu na sytuację na Starym Kontynencie. Dlatego Niemcy, podobnie zresztą jak i Francja - pragną jak najlepszego ułożenia stosunków z Rosją, bo doskonale wiedzą, że recydywa zimnej wojny będzie musiała doprowadzić do ponownego wprzęgnięcia Europy Zachodniej do rydwanu amerykańskiej polityki i cały wysiłek z utrzymaniem Unii Europejskiej mógłby pójść na marne.

Skoro wiemy o tym my, biedni gryzipiórkowie, to tym bardziej wiedzą to ruscy szachiści i starają się wykorzystywać każdą chwilę dobrego fartu nie tylko do testowania swojego strategicznego partnera, ale również - do tak zwanych „prób niszczących” państw przyłączonych do Unii przez państwa poważne. Te próby niszczące przypominają eksperyment, przeprowadzony ponoć ongiś przez Józefa Stalina, gwoli wykazania słuszności surowych metod postępowania ze swymi poddanymi. Kazał ustawić dwa kojce z kurami; w jednym kojcu kury były karmione normalnie, w drugim - prawie głodzone. Po pewnym czasie wypuszczono kury z obydwu kojców i podano im w korytku karmę. Syte kury niedbale dziobnęły raz i drugi, po czym porozłaziły się na wszystkie strony, podczas gdy te wygłodzone omal się przy korytku nie pozabijały.

Tedy radosny kwik, jaki wydali z siebie nasi Umiłowani Przywódcy z Polskiego Stronnictwa Ludowego z okazji uchylenia rosyjskiego embarga na polskie warzywa i owoce pokazuje, jak skuteczna jest ta metoda tresury. Jeszcze lepiej skuteczność tej metody można prześledzić na przykładzie władcy sławnej „strefy zdekomunizowanej”, czyli ministra Sikorskiego, który jeszcze niedawno uważał Gazociąg Północny za nową wersję porozumienia Ribbentrop-Mołotow, ale dzisiaj, w tak zwanym chórze wujów, śpiewa z całkiem innego klucza.

Dlatego nie można się dziwić, że kiedy tylko pojawiły się pogłoski na temat niezwykle obfitych złóż gazu łupkowego na terenie Polski i to w większości - na „polskim terytorium etnograficznym” - w słodkiej Francji natychmiast pojawiły się wątpliwości, czy ewentualne rozpoczęcie eksploatacji tych złóż nie wyrządzi nieodwracalnych szkód naturalnemu środowisku Środkowej Europy, czego nie tylko Francja, ale przede wszystkim Rosja, w imię utrzymania w stanie nieskażonym naturalnego dziedzictwa postępowej ludzkości, tolerować w żadnym wypadku nie może.

Niemcy unikały takiej ostentacji, ale prawdopodobnie dlatego, że bardziej stawiały na metody gabinetowe. I rzeczywiście; właśnie Unia Europejska rozpoczęła debatę na temat skutków ewentualnego wydobycia gazu łupkowego dla środowiska naturalnego. Wicepremier Pawlak przenikliwie zauważył, że dzięki temu lepiej zrozumiemy, które kraje Unii Europejskiej grają z Rosją, a które z nią nie grają. To na pewno, ale co będzie, jeśli Komisja Europejska, do której w tej sprawie zwrócił się Europejski Parlament, dojdzie do wniosku, że eksploatacji gazu łupkowego w naszym nieszczęśliwym kraju, w imię interesów całej postępowej ludzkości, trzeba będzie surowo zabronić? Trochę propagandy, wspartej ruskim złotem, może ją do takiej rezolucji skłonić, nieprawdaż?

Oczywiście nie ulega wątpliwości, że nasi Umiłowani Przywódcy będą w takiej sytuacji Komisję Europejską przekonywać do stanowiska przeciwnego - ale co będzie, jeśli jej nie przekonają? Na wystąpienie z Unii przecież żaden z nich się nie odważy, bo zarówno Stronnictwo Pruskie, jak i Stronnictwo Ruskie rozsmarowałoby go na podłodze, no a poza tym i tak by to nic nie dało, bo przecież Trybunał Konstytucyjny orzekł prawomocnie, że nawet po ratyfikacji traktatu lizbońskiego Polska jest suwerenna, bo istnieje i nawet ma konstytucję. Ciekawe, po co w takim razie robiliśmy transformację ustrojową, skoro PRL, co by o niej nie powiedzieć, także istniała i nawet miała konstytucję napisaną przez samego Józefa Stalina?

Ale skoro już wspomnieliśmy - i to dwukrotnie - Ojca Narodów, to w myśl zasady omne trinum perfectum, co się wykłada, że wszystko potrójne jest doskonałe, wspomnijmy też jego spiżową uwagę, że „kadry decydują o wszystkim”. O wszystkim - a zatem i o eksploatacji gazu łupkowego też. I zapewne z takiego założenia wyszedł prezydent Bronisław Komorowski, mianując Józefa Oleksego swoim doradcą do spraw ekologicznych. Józef Oleksy, wiadomo - zna się na wszystkim, więc i w sprawach ekologii niejedno może doradzić, ale oprócz tego ma też inne zalety - na przykład, był agentem AWO, który w takim charakterze miał być przerzucony na terytorium wroga i tam dokazywać. Najwyraźniej prezydent Komorowski musi wiązać z Józefem Oleksym wielkie nadzieje - i nie wiemy tylko, czy na przekonanie Komisji Europejskiej, że eksploatacja gazu łupkowego w Polsce żadnemu środowisku naturalnemu nie zagraża, czy przeciwnie - na przekonanie polskiej opinii publicznej, że eksploatacja gazu łupkowego wszystkich nas wytruje i surowy zakaz jest słuszny, czy wreszcie - do stanowiska kompromisowego, że eksploatacja gazu łupkowego w Polsce nie będzie szkodliwa pod warunkiem, że w ramach restytucji mienia złoża zostaną oddane w arendę konsorcjum izraelsko-rosyjskiemu.