Wypowiedziany przez JE abpa Andrzeja Dzięgę w kazaniu podczas mszy świętej dla pielgrzymów przybyłych na Jasną Górę 15 sierpnia pogląd, że naród w swoim państwie nie powinien być niczyim klientem, dlaczegoś zdenerwował akurat panią minister Julię Piterę, która w rządzie premiera Tuska zajmuje się bliżej nieokreślonymi obowiązkami, nazywanymi „walką z korupcją”. Zdenerwowanie tym dziwniejsze, że pogląd wypowiedziany przez Jego Ekscelencję, to „oczywista oczywistość”. Jedynym wyjaśnieniem mogłaby być okoliczność, że rząd premiera Tuska, w którym pani Pitera uczestniczy, wpycha Polskę na drogę wasalizacji wobec strategicznych partnerów. W takiej sytuacji nawet oczywiste oczywistości mogą okazać się niebezpieczne, bo zwracają uwagę obywateli na sprawy, które rząd chciałby jak najdłużej przed nimi ukryć.

Szczególnie niebezpieczne jest otwarte mówienie o tym przed wyborami, w których Platforma Obywatelska nie ma swoim zwolennikom do zaoferowania właściwie już niczego, poza zapewnieniem, że nie jest Prawem i Sprawiedliwością. Ta różnica jednak wcale nie jest taka duża, jak się wielu ludziom wydaje i stąd - jak sądzę - nerwowość pani minister. Jej irytacja mogła się dodatkowo zwiększyć z powodu innego zdania wygłoszonego podczas wspomnianego kazania - że państwo powinno służyć narodowi, a nie partiom. Tymczasem pani minister Pitera jest znakomitym przykładem wykorzystywania państwa do służenia już nawet nie partii, ale pojedynczym osobom. Jak pamiętamy, w „gabinecie cieni” Platformy Obywatelskiej Julia Pitera miała być ministrem sprawiedliwości. Potem jednak Siły Wyższe nastręczyły premieru Tusku na ten resort pana Zbigniewa Ćwiąkalskiego, więc dla pani Pitery trzeba było wymyślić jakieś stanowisko - oczywiście operetkowe - ale z pieniędzmi już prawdziwymi. Więc skoro Jego Ekscelencja zaprezentował w kazaniu same oczywiste oczywistości, to zgodnie ze spostrzeżeniem, że nic tak nie gorszy, jak prawda - zdenerwowanie pani minister Pitery jest całkowicie zrozumiałe.