Podczas debaty „europejskiej” w tubylczym Sejmie, pomysł premiera Tuska, by Polska przekazała około 6 mld (niektórzy powiadają, że aż 17 mld) euro z rezerw walutowych NBP tytułem polskiego udziału w unijnej zrzutce do Miedzynarodowego Funduszu Walutowego, który dzięki temu będzie mógł pożyczyć 200 mld euro na wykup śmieciowych obligacji włoskich od niemieckich i francuskich banków, poparł klub PSL, park jurajski Janusza Palikota i klub SLD. PiS twierdzi, że do podjęcia decyzji w tej sprawie konieczna jest zgoda 2/3 Sejmu - jak w przypadku ratyfikacji umowy międzynarodowej przekazującej część kompetencji władzy państwowej (art. 90 konstytucji). Ponieważ „folksdojcze”, czyli kluby PO (Stronnictwo Pruskie), PSL, SLD (Stronnictwo Ruskie) i park jurajski Palikota dysponują w sumie 301 głosami, czyli - nawet z uwzględnieniem 3 głosów posłów niezrzeszonych - nie mają wymaganej większości, to z pewnością będą twierdziły, że to nie jest żadna „umowa międzynarodowa”, tylko takie sobie porozumienie - i na tej zasadzie pożyczkę przeforsują.

Ciekawe na jak długo starczy tych 200 miliardów euro - bo przecież w sytuacji podobnej do Włoch jest również Hiszpania i Portugalia. Prawdopodobnie już wkrótce trzeba będzie „ratować strefę euro” ponownie - i w ten sposób rezerwy walutowe NBP zostaną bezpowrotnie wydrenowane. Zwracałem na to uwagę w książce „Wariant rozbiorowy” wskazując, że w przypadku, gdy UE się rozpadnie, nie wiemy, jakie Polska będzie miała granice, czy będzie miała jakieś siły zbrojne, które tych granic mogłyby ewentualnie bronić, no i - czy będzie miała rezerwy walutowe i kruszcowe, a jeśli nie - czy będzie mogła je odzyskać. Wygląda na to, że nie będzie miała, że utraci je w tej czarnej dziurze bezpowrotnie - i to nawet znacznie wcześniej.