Ach, jak historia się powtarza! Z drugiej strony – jakże ma się nie powtarzać w państwie, które od dziesięcioleci rządzone jest według tej samej metody, bez względu na nazwę panującego ustroju? Kiedy za panowania Władysława Gomułki zdarzały się „przerwy w pracy” (strajków wtedy oczywiście nie było, to słowo-zaklęcie było surowo zabronione), a właściwie pojawiała się taka ewentualność, to I sekretarz oznajmiał z mównicy, że „z próżnego i Salamon nie naleje”. Edward Gierek tę sama myśl ujmował inaczej – że „bochen chleba” trzeba dzielić „sprawiedliwie” – co złośliwcowi Szpotańskiemu dało impuls do włożenia w usta towarzysza Szmaciaka perory, że „my tutaj rządzim i my dzielim. Bez nas by wszystko diabli wzieli!” Generał Jaruzelski natomiast ustanowił „surowe prawa stanu wojennego” pod osłoną których partyjna nomenklatura, której najtwardszym jądrem była i jest razwiedka, przystąpiła do rozkradania Polski w ramach przystosowywania się do zmiany ustroju po ewakuacji Sowieciarzy.

Zmiana ustroju w znacznym stopniu ograniczyła się do zmiany jego nazwy i retoryki propagandowej. Rząd, ma się rozumieć, budował „wolny rynek”, ale tak naprawdę – reglamentował gospodarkę i w rezultacie, podobnie jak za PRL, nadal 80 proc. wydatków państwowych dokonywanych było w sposób czwarty, według klasyfikacji Miltona Friedmana (wydawania sposób pierwszy – własne pieniądze na siebie samego, drugi – własne pieniądze na kogoś innego, trzeci – cudze pieniądze na siebie samego i czwarty - cudze pieniądze na kogoś innego). Ale – jak powiadają, „skoro Cyryl, to i Metody”, zatem – skoro zmieniła się nazwa, to zmieniły się także i metody. W ramach budowania „wolnego rynku” uchwalona została ustawa o komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowych „w celu innym, niż prywatyzacja”. Wielu ludzi zachodziło w głowę, jakiż to może być ten tajemniczy „inny cel”, ale wkrótce się wyjaśniło, że chodzi o synekury dla politycznego zaplecza rządzących partii w zarządach i radach nadzorczych spółek Skarbu Państwa, albo z jego udziałem. Z czwartego sposobu wydawania pieniędzy rządząca Polską szlachta-gołota uczyniła sobie złotą żyłę, z której coraz to nowi politycy zakładają stare rodziny. Dlatego też wszystkie ekipy prędzej czy później dochodzą do wniosku, że sektora publicznego sprywatyzować się „nie da” – co najwyżej można go trochę „urynkowić”. Ciągłość jest zatem znacznie większa, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać i dlatego nikogo nie dziwi, że podobnie jak kiedyś Władysław Gomułka, tak i teraz przywódca „gdańskich liberałów” Donald Tusk powtarza spiżową prawdę o „Salamonie” i nalewaniu z próżnego. Tak właśnie wyjaśnił przyczynę, dla której rząd zaoferował nauczycielom tylko 200 zł podwyżki, podczas gdy oni chcieliby 600 zł dla nauczycieli początkujących i 1100 dla zasiedziałych w zawodzie.

Przykład idzie z góry, więc i wicepremier Waldemar Pawlak, chociaż z PSL, stojącego na nieubłaganym stanowisku państwa opiekuńczego, odmówił spotkania z żonami górników strajkującymi o pieniądze w kopalni „Budryk” z Jastrzębskiej Spółki Węglowej, uznając, że rząd nie jest „stroną”. Gdyby w sprawach pieniężnych protestowali jacyś przedstawiciele „polskiej wsi i rolnictwa”, to pewnie stanowisko wicepremiera Pawlaka byłoby bardziej elastyczne, ale on wie, że górnicy i tak nigdy na PSL głosować nie będą, więc prezentuje postawę szalenie wolnorynkową. W rezultacie górniczki, które sprytnie spławiono spod Ministerstwa Gospodarki do Centrum Dialogu Społecznego przy ul. Limanowskiego na Dolnym Mokotowie, gdzie diabeł mówi dobranoc, po przesiedzeniu tam popołudnia i nocy zaczynają już wątpić w celowość swojej misji. Inna sprawa, że w „Budryku” strajkują zwolennicy zaledwie kilku spośród bodajże dziesięciu działających tam związków zawodowych. Nieomylny to znak, że podobnie jak w carskiej Ochranie, gdzie każdy departament zakładał sobie własne organizacje rewolucyjne, w Polsce każda tajna służba zakłada sobie własne związki zawodowe. Część tajniaków, jak wiadomo, popiera rząd premiera Tuska, podczas kiedy inni – albo nadal sympatyzują z braćmi Kaczyńskimi, albo dochowują niezłomnej wierności SLD i stąd bolesne podziały w ruchu związkowym i robotniczym.

Może nie należałoby w ogóle przejmować się „Budrykiem”, gdyby nie to, że co najmniej 150 górników zjechało kilometr pod ziemię, gdzie zawsze może dojść do nieszczęścia. Wypadek podczas strajku, zwłaszcza wypadek z ofiarami śmiertelnymi, może gwałtownie zmienić notowania rządu, zwłaszcza, że pan Broniarz, przywódca kontrolowanego politycznie przez SLD Związku Nauczycielstwa Polskiego, zapowiada „wielką demonstrację” w Warszawie, gdzie ma zjechać się nawet „kilkadziesiąt tysięcy” nauczycieli. Jeśli dodać do tego nieustannie tlący się konflikt w sektorze ochrony zdrowia, to widać wyraźnie, iż razwiedka, która Platformie zapewniła sukces, już przygotowuje odpowiedni grunt pod zwinięcie parasola ochronnego nad rządem premiera Tuska, który z jej punktu widzenia jest tylko epizodem w procesie przywracania władzy właściwym siłom. Odbywa się to na tle pogarszającej się sytuacji gospodarczej, a zwłaszcza poziomu życia ludzi wskutek szybkiego wzrostu cen, zwłaszcza cen żywności.W warunkach polskich, gdzie ponad 60 proc gospodarstw domowych nie ma żadnych oszczędności, a przeważającą część wydatków większości z nich stanowią mieszkania i żywność, rosnące ceny żywności powinny niepokoić każdą ekipę, bo przecież nawet Władysław Gomułka poszedł na dno po podwyżce cen mięsa przed Bożym Narodzeniem 1970 roku.

Wśród anegdot o generale Wieniawie jest i ta, jak to generał w towarzystwie wychodził z mieszkania po jakiejś bibie i w pewnym momencie przestrzegł: skończyły się żarty, zaczynają się schody! Wygląda na to, że i ta historia się powtarza.