„Dziś moja moc się przesili, dziś poznam, czym najwyższy, czylim tylko dumny” - odgrażał się mickiewiczowski Konrad. Za sprawą opublikowania przez „Puls Biznesu” nagrania rozmowy, jaką w początkach stycznia przeprowadził pan Władysław Łukasik z panem Władysławem Serafinem na temat sposobów dojenia Rzeczypospolitej, praktykowanych przez tak zwanych „ludowców” w związanych z polską wsią i rolnictwem agencjach i spółkach Skarbu Państwa, znaleźliśmy się wraz z całym nieszczęśliwym krajem w sytuacji, w której będziemy mogli po raz kolejny przekonać się, że ustanowiona w roku 1989 przez generała Kiszczaka i osoby zaufane podstawowa zasada konstytuująca III Rzeczpospolitą: „my nie ruszamy waszych - wy nie ruszacie naszych” - nadal zachowuje moc obowiązującą. Na uwagę zasługuje również to, że „Puls Biznesu” opublikował nagranie rozmowy dopiero w połowie lipca, chociaż - jak twierdzi poseł Palikot - sprawa była w Sejmie powszechnie znana już „kilka miesięcy temu”. Była znana - ale proszę zwrócić uwagę, że żaden z naszych Umiłowanych przywódców nie zająknął się na ten temat ani słowem - oczywiście do momentu w którym Siły Wyższe dały sygnał, że już można. Okazuje się, że ustanowiona przez generała Kiszczaka wraz z gronem osób zaufanych zasada konstytuująca III Rzeczpospolitą: „my nie ruszamy waszych - wy nie ruszacie naszych” nie tylko zachowuje moc obowiązującą zarówno w obozie zdrady i zaprzaństwa, jak i w obozie płomiennych obrońców interesu narodowego, ale podlega również ewolucji, w miarę rozwoju stosunków w naszym nieszczęśliwym kraju.

O sile tej konstytucyjnej zasady przekonuje nas choćby zapomniana już dzisiaj sprawa pana Józefa Oleksego. Przed 16 z górą laty został on oskarżony przez ministra spraw wewnętrznych Andrzeja Milczanowskiego o szpiegostwo na rzecz Rosji. Minęło ponad 16 lat - a nikt nie został z tego tytułu pociągnięty do odpowiedzialności. Dlaczego? Ano dlatego, że „my nie ruszamy waszych - wy nie ruszacie naszych”. Czym grozi naruszenie tej zasady - pokazała sprawa pani Barbary Blidy. Kiedy ekipa ABW chciała aresztować panią Blidę, ta sadząc, że wszystko jest wykryte - zastrzeliła się. Okazało się, że niepotrzebnie - ale pani Blida o tym nie wiedziała i sądziła, że z tym aresztowaniem to wszystko naprawdę. Specjalna komisja sejmowa, powołana niby to do wyjaśnienia okoliczności śmierci pani Blidy - usiłowała doprowadzić do ukarania sprawcy naruszenia tej konstytucyjnej zasady - ale wszystko rozeszło się po kościach, jako że wszyscy przecież wiedzą, iż nikt nie jest bez grzechu wobec Boga, ani bez winy wobec cara - a w tej sytuacji nadmierne przywiązanie do praworządności mogłoby wyrządzić więcej szkody, niż pożytku. Lepsze jest wrogiem dobrego, a zasada: „my nie ruszamy waszych - wy nie ruszacie naszych” wielokrotnie udowodniła swoje zalety.

Toteż i teraz, kiedy tylko pan minister Marek Sawicki, jak to się mówi - oddał się do dyspozycji premiera Tuska, a premier Tusk dymisję ministra przyjął - w niezależnych mediach słychać już tylko pochwały ministra za okazane zalety charakteru. Wprawdzie CBA wtargnęło do siedziby spółki Elewarr - ale na pewno stwierdzi, że jeśli nawet tu i ówdzie doszło do jakichś niedociągnięć, to nie miały one znamion przestępstwa, a to oznacza, że prawo nie zostało złamane. Tę formułę wynalazła niezależna prokuratura na okoliczność zaniedbań, a właściwie aktów sabotażu, jakich dopuścili się funkcjonariusze rządowi podczas przygotowywania wizyty prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Katyniu. Jest to formuła uniwersalna, podobnie jak wynaleziona wcześniej na użytek zdemaskowanych konfidentów. Jeśli już nie można było zaprzeczać ujawnionym dokumentom, wszyscy zgodnie z instrukcją na wypadek dekonspiracji, recytowali, że wprawdzie zostali zarejestrowani w charakterze Tajnych Współpracowników - ale „bez swojej wiedzy i zgody”.

Jeszcze podczas afery hazardowej nie wszystko zostało dopięte na ostatni guzik - ale bo też - po pierwsze - premier Tusk został zaskoczony gwałtownością ataku ze strony bezpieki urażonej próbą poluzowania sobie obróżki. Jak pamiętamy - początkowo powstrzymywał się przed decyzjami personalnymi licząc na to, że wszystko będzie po staremu, to znaczy - że panowie Chlebowski i Drzewiecki coś tam na konferencji prasowej powiedzą, niezależni dziennikarze potulnie powtórzą to własnymi słowami i na tym sprawa się zakończy. Dopiero kiedy zobaczył, że niezależnych dziennikarzy ktoś spuścił z łańcucha, że wyrywają kawały żywego mięsa panu Chlebowskiemu, który wytapia z siebie tłuszcz na oczach całej Polski, to zrozumiał, że to nie żarty - że parasol ochronny nad nim został zwinięty i zaraz on sam znajdzie się na miejscu posła Chlebowskiego. Dopiero wtedy wszystkich powyrzucał, zostawiając wakaty do obsadzenia przez właściwe Siły Wyższe, żeby go pilnowały. O ile jednak wtedy trzeba było dać taki dowód lojalności, o tyle teraz już nie będzie takiej potrzeby. Wszyscy uczą się na błędach - a jak pamiętamy - na skutek osiągnięcia nadmiernego rozmachu afera hazardowa zaczęła stwarzać ryzyko ujawnienia prawdziwych tajemnic naszego nieszczęśliwego kraju. Dlatego trzeba było ją zakończyć wesołym oberkiem, a doświadczenia zdobyte przy tamtej okazji znakomicie posłużą przy aferze taśmowej - bo taką właśnie nazwę już uzyskała. Ach, co ja mówię, jakie znowu „posłużą”, co tu ma do rzeczy czas przyszły? Doświadczenia zdobyte przy aferze hazardowej już służą.

I dopiero na tle tych doświadczeń możemy w pełni docenić i zrozumieć zaangażowanie naszych Umiłowanych przywódców - i to nie tylko z obozu zdrady i zaprzaństwa, ale również - z obozu płomiennych obrońców interesu narodowego - w obronę Julii Tymoszenko. Jak pamiętamy, formuła przyjęta na okoliczność tej obrony sprowadzała się do tego, by Umiłowani Przywódcy, jeśli w ogóle pociągani są za cokolwiek do odpowiedzialności - byli pociągani wyłącznie do odpowiedzialności politycznej, a w żadnym wypadku - do karnej. I pochwały funkcjonariuszy zatrudnionych w niezależnych mediach dla pana Marka Sawickiego, który w lot powinność swej służby zrozumiał dowodzą, że konstytucyjna zasada: „my nie ruszamy waszych - wy nie ruszacie naszych” nie tylko obowiązuje, ale obrasta w nowe treści, w miarę rozwoju sytuacji w naszym nieszczęśliwym kraju. Czyż nie takich właśnie wyjaśnień oczekuje od tubylczych władz Komisja Europejska, która w obronę Julii Tymoszenko zaangażowała się autentycznie i bez zastrzeżeń? Skoro takich oczekuje, to takie też i otrzyma, dzięki czemu wszystko zakończy się wesołym oberkiem, który tak przypada do gustu młodym wykształconym z wielkich miast, stanowiącym sól naszej ziemi czarnej.