„Anastazja Pietrowna, Anastazja, kto ty jesteś - Europa, czy Azja? Eti biełyje ruki, eti cziornyje głaza, takije cziornyje, czto łutsze nie lzia? Na twarz Anastazji Pietrowny padały płatki śniegu wielkości złotych pięciorublówek - a tymczasem na Newie już cumował krążownik „Aurora”. A potem krążownik „Aurora” wystrzelił - i od tego czasu śpiewamy inne piosenki” - śpiewał i recytował jeszcze w koszmarnych latach 60-tych bodaj czy nie Jan Pietrzak w kabarecie „Hybrydy”. Ciekawe, jakie piosenki, no a przede wszystkim - z jakiego klucza przyjdzie nam śpiewać, czy może nawet „świergolić”, kiedy już, wedle najwyższego rozkazu, „pojednamy się” z... no właśnie - z kim właściwie rozkazano nam się pojednać? Pan prof. Wielomski objaśnił nam, że nie „z Cyrylem”, tylko „z Cerkwią”. Czy jednak aby na pewno? Wszak „Przesłanie”, podpisane przez Świątobliwego Cyryla i JE abpa Józefa Michalika 17 sierpnia na Zamku Królewskim w Warszawie skierowane jest do „narodów” a nie do żadnej „Cerkwi”. Czyżby pan profesor nie zwrócił na to uwagi? Nie jest to wykluczone, bo już Antoni Słonimski zwrócił był uwagę, że jak ktoś już pisze, to nie czyta.

Zdarza się to coraz częściej, zwłaszcza „maleńkim uczonym”. Jeden taki, co prawda dopiero po studiach „pierwszego stopnia”, z dużą pewnością siebie pisze na przykład, że uważam CBA za „podstawę walki z mafią”. Najwyraźniej ma jakąś wiedzę aprioryczną, niczym kurczęta, które po wykluciu się z jaja niczego nie muszą czytać, tylko od razu wiedzą wszystko, co trzeba. Zatem dobrze byłoby wiedzieć takie rzeczy z góry, żeby potem nie było nieporozumień. My, dajmy na to, przekonani przez pana prof. Wielomskiego uwierzylibyśmy, że chodzi o pojednanie „z Cerkwią”, a tymczasem Rosjanie mogliby myśleć, że zwyczajnie chodzi o otwarcie na KGB. To nie jest tylko możliwość teoretyczna, bo oto pan red. Engelgard, również w intencji stręczenia nam „pojednania”, cytuje fragment powieści, w której przedstawiciel Cerkwi w randze arcybiskupa, w pewnym momencie rozchyla riasę, a pod nią ukazuje się mundur generała KGB. Szkoda, że autor powieści nie nakłonił arcybiskupa do rozchylenia i tego munduru. Co by się pod nim ukazało? Od razu ogon, rogi i kopyta, czy jakieś jeszcze inne przebranie - jak to u matrioszki?

Na tym przykładzie widać, że „pojednanie” nawet z Jego Świątobliwością Cyrylem nie byłoby sprawą prostą, z cóż dopiero - z całą Cerkwią? Możliwe jednak, że pan profesor się myli, że nie chodzi wcale o „Cerkiew”, tylko o coś zupełnie innego, bo przecież od 1997 roku Kościół w Polsce „jedna się” z „judaizmem”. Czy tyle „pojednań” na raz, to nie będzie za dużo? Karol Olgierd Borchardt wspomina swego kolegę ze Szkoły Morskiej w Tczewie, nazwiskiem Sforza. Kiedy kadeci z kapitanem Mamertem Stankiewiczem byli na audiencji u papieża, Ojciec Święty przez pomyłkę pobłogosławił Sforzę dwukrotnie, chociaż ten, świadom konsekwencji, próbował wyjaśnić nieporozumienie, szepcząc: „satis Papa”. Ojciec Święty niestety szeptu nie dosłyszał, no i stało się to, co w tej sytuacji stać się musiało: Sforza wkrótce kompletnie wyłysiał.

Ale, ale... Podczas kiedy my tu zastanawiamy się nad „pojednaniem” - z kim i po co - na Newie właśnie cumuje krążownik „Aurora”. Akurat tego samego dnia, kiedy w Sejmie po wakacyjnej przerwie rozpoczął się jazgot w na temat Amber Gold, przez internetowe portale przemknęła wiadomość, że dług publiczny naszego nieszczęśliwego kraju właśnie przekroczył bilion złotych - no i oczywiście powiększa się nadal z szybkością około 10 tys. złotych na sekundę. Jednocześnie okazało się, że PKB wzrasta wolniej, niż chciałby pan minister Rostowski, zaś cała gospodarka gwałtownie „spowalnia”, czego wyrazem są m.in. „zatory płatnicze”, zwiastujące nadejście masowych bankructw, słowem - sytuacja dojrzewa do podmianki na tzw. politycznej scenie.

Nie chodzi, ma się rozumieć, o jakieś zasadnicze zmiany; o tym nie ma mowy. Kapitalizm kompradorski, czyli mechanizm okupacji naszego nieszczęśliwego kraju przez bezpieczniackie watahy musi być utrzymany, a chodzi tylko o zmianę demokratycznych dekoracji. W tym celu bezpieczniacy będą musieli rzucić kogoś publice na pożarcie - a któż się lepiej do tego nadaje, jeśli nie premier Tusk? On sam próbuje się ratować, wskazując nieubłaganym palcem na prokuratora Seremeta, ale nie sadzę, by to wystarczyło, bo każde dziecko wie, że pan prokurator Seremet, to tylko cywil wzięty na chłopaka do robienia dobrego wrażenia, który co najwyżej może groźnie kiwać palcem w bucie. Zresztą nie chodzi o to, by mnożyć ofiary; przeciwnie - im mniej ofiar, tym lepiej, zgodnie ze wskazówką poety, że wprawdzie „czas zmienić politykę rolną lecz ludzi krzywdzić nam nie wolno” - zwłaszcza tych, którzy udowodnili, że można na nich polegać. W takiej sytuacji afera Amber Gold może zakończyć się wesołym oberkiem - chociaż oczywiście nie dla wszystkich, bo taki na przykład pan Plichta może nie przeżyć tego eksperymentu, na co wskazuje chociażby to, że został umieszczony w celi monitorowanej 24 godziny na dobę. No, ale sam wiedział, w co się pakuje, a zresztą - co się nażył, to się nażył, daj Boże każdemu - chociaż oczywiście niekoniecznie z takim zakończeniem.

Zatem - w jakim kierunku mogą pójść zmiany dekoracji? Jeśli premier Tusk zostanie poświęcony na ofiarę spokoju społecznego - a widać, że już złocą mu rogi - to PO może tego eksperymentu nie przetrwać i rozpadnie się na frakcje nieubłaganie postępową oraz konserwatywną. Wyobrażam to sobie tak, że konfidenci dostaną rozkaz: „W lewo zwrot! Do SLD odmaszerować!” - i w ten sposób powstanie nowa formacja polityczna, która pod hasłem „modernizowania” naszego nieszczęśliwego kraju wchłonie dziwnie osobliwą trzódkę biłgorajskiego filozofa i utworzy koalicję z Polskim Stronnictwem Ludowym. Jak widzimy - sporo się zmieni, żeby wszystko zostało po staremu - ale bo też nasi sąsiedzi, strategiczni partnerzy właśnie tego sobie życzą, podobnie jak w wieku XVIII - żeby na „polskim terytorium etnograficznym” nie powstał zalążek żadnej siły.