„Łysy jedzie do Moskwy, Łysy jedzie do Moskwy” – śpiewał w 1995 roku Kazik Staszewski, w ten bezceremonialny sposób komentując moskiewską wizytę premiera Józefa Oleksego. Dzisiaj do Moskwy nie jedzie żaden „Łysy”, tylko premier tubylczego rządu w Polsce Donald Tusk, którego jeszcze niedawno ruscy szachiści uważali za swoją „duszeńkę”, w odróżnieniu od złowrogich Kaczyńskich, co to sprzeciwiali się zarówno im, jak i Niemcom. Ale premier tubylczego rządu w Polsce Donald Tusk Niemcom się przecież nie sprzeciwia. Przeciwnie – w ostatnich dniach „profesor” Władysław Bartoszewski zadeklarował „życzliwy dystans” do niemieckiego programu rewizjonistycznego. Stanisław Cat-Mackiewicz narzekał w swoim czasie, że w Polsce pleni się kult „patetycznego durnia”. To niestety chyba prawda, zwłaszcza w niektórych środowiskach, chociaż dlaczego zaraz „patetycznego”? Zwykłego też. Zatem wiemy już, że Niemcom Donald Tusk się nie sprzeciwia. Gdzieżby tam śmiał! Gdyby tylko spróbował, „dałaby świekra ruletkę mu!”.

Ruskim szachistom też się przymilał z „pragmatyzmem”, ale oni pojęli to po swojemu. Kiedy więc minister Sikorski, zaraz po umizgach w Moskwie pojechał do Waszyngtonu i tam otworzył przed Kondolizą serce, że chciałby zainstalować w Polsce bazy NATO, zaraz okazało się, że w oczach ruskich szachistów tubylczy rząd Donalda Tuska jest „jeszcze gorszy” od rządu Kaczyńskiego, chociaż wydawało się to niepodobieństwem, jako że tamten się sprzeciwiał. W ten oto prosty sposób premieru Tusku sprawdziła się trafność przestrogi: „nie bądź gorzki, bo cię zgryzą, nie bądź słodki, bo cię zliżą!”

Ale tak to już jest, kiedy wejdzie się między ostrza potężnych szermierzy, albo znajdzie się w stalowym uścisku strategicznych partnerów, co to właśnie uzgadniają szczegóły podziału Europy na strefy wpływów, z niewielkimi odchyleniami od linii demarkacyjnej, wyznaczonej przez sygnatariuszy słynnego paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku. W ramach tego podziału Polsce wyznaczona została rola wschodniej marchii Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Nie..., tzn. pardon – oczywiście Unii Europejskiej, którą ma oficjalnie zainaugurować pokątna ratyfikacja Traktatu Lizbońskiego. Wprawdzie Polska znajdzie się w ten sposób po stronie niemieckiej, ale przez wzgląd na strategiczne partnerstwo, nadal pozostanie „bliską zagranicą” dla szachistów. Mają oni swoje względem nas zamiary, podobnie jak i Niemcy, którzy dopiero zaczynają dawać nam do zrozumienia, że ani na chwilę nie zapomniały o „wypędzeniach” oraz ich majątkowych i terytorialnych konsekwencjach.

W takiej sytuacji nawet ministrowi Sikorskiemu może być trudno wskazać Kondolizie teren, na którym również za 30 lat baza NATO mogłaby nadal pozostawać „na terenie Polski”. Wspomniany Stanisław Cat-Mackiewicz mawiał, że polskie miasta, to Wilno, Lwów, Witebsk, czy Mińsk, podczas gdy Warszawę charakteryzował, jako „małe żydowskie miasteczko na niemieckim pograniczu”. Wtedy wydawało się to sarkazmem, ale już za parę lat może okazać się określeniem nieprzyjemnie ścisłym. W dodatku Ameryka pogrąża się w przedwyborczej malignie, w której Hilaria Clintonowa zapowiada możliwość ewakuacji amerykańskiego wojska nawet z Niemiec, więc cóż w tej sytuacji można uzgodnić nawet z Kondolizą? A skoro z Kondolizą nic nie wiadomo, to z szachistami - chyba tym bardziej. Po cóż więc premier tubylczego rządu w Polsce jedzie do Moskwy? Kiedy jechał „Łysy” – to wiadomo, że przez sentyment i w interesach. No a teraz? Interesy – wiadomo - tylko za pośrednictwem J&S, a sentyment – jakiż tu może być sentyment? Więc co? Potańczyć na rurze?