Wszyscy z pewnością znamy określenie „linia najmniejszego oporu”. Chodzi o wybór najłatwiejszego i najmniej uciążliwego zachowania się, nawet choćby nie prowadziło ono do celu. Na przykład Aleksander Sołżenicyn w „Archipelagu GUŁ-ag” wspomina, że w czasie wojny w sowieckich łagrach gwałtownie wzrosła liczba spisków przeciwko władzy. Nie dlatego bynajmniej, że więźniowie rzeczywiście spiskowali – tylko dlatego, że funkcjonariusze NKWD próbowali w ten sposób uniknąć skierowania na front. Jużci – walka ze „spiskami” w łagrach była znacznie mniej niebezpieczna, niż walka z Niemcami na froncie. Prawdę mówiąc – była całkowicie bezpieczna.

Postępowanie po linii najmniejszego oporu jest dla ludzi charakterystyczne. Laureat Nagrody Nobla z ekonomii w roku 1992, Gary Stanley Becker za to spostrzeżenie dostał tę nagrodę. W książce „Ekonomiczna teoria zachowań ludzkich” dowodzi, że ludzie zachowują się tak, jakby kalkulowali, nawet jeśli nie robią tego świadomie. Na przykład kryzys rodziny, kryzys demograficzny, propaganda aborcji i eutanazji – są tylko skutkami wprowadzenia powszechnych i przymusowych ubezpieczeń społecznych. Zanim bowiem je wprowadzono – podstawowym ogniwem ekonomicznym była rodzina. Tu z pokolenia na pokolenie gromadzony był majątek i tu rodziły się dzieci, traktowane przez rodziców jako inwestycja. Byt ludzi starych zależał wprost od tego, czy mieli dzieci, czy te dzieci były należycie przygotowane do życia w społeczeństwie i czy były wychowane w poczuciu odpowiedzialności. Dlatego dawniej rodziny były wielodzietne, a rodzice przywiązywali wagę do wykształcenia i wychowania dzieci.

Ubezpieczenia rozerwały ten związek. Wysokość emerytury zależy od płaconej wcześniej składki. Nie opłaca się zatem mieć dzieci, bo nie są już one inwestycją, tylko obciążeniem. Toteż ludzie coraz bardziej unikają posiadania dzieci i coraz mniejszą wagę przywiązują do ich wykształcenia i wychowania, chętnie powierzając te czynności komu innemu. Ale potem pojawia się tłum starych ludzi, którzy nie sa nikomu potrzebni – więc nasila się propaganda eutanazji.

Wspominam o linii najmniejszego oporu, bo wszystko wskazuje na to, iż według niej postępują też władze naszego państwa. Oto na wieść, że uszkodzony amerykański satelita może spaść na obszarze między Szwecją a Antarktydą, ministerstwo obrony powołało „sztab kryzysowy”, a minister Klich skorzystał z okazji, żeby pokazać, jak to rząd troszczy się o nasze bezpieczeństwo.

Jednocześnie jednak okazało się, że rząd zamierza zapłacić firmie Eureko 35 miliardów złotych z wysokimi odsetkami. Oczywiście zapłaci z naszych pieniędzy, które najpierw będzie musiał nam odebrać. Jakie szkody mógł wyrządzić satelita, nawet gdyby spadł? Na kilka milionów złotych? Nie więcej. Tymczasem w sprawie Eureko ani nie powołano sztabu kryzysowego, ani żaden dygnitarz nie próbuje obronić nas przed tym rabunkiem, ani nawet Aldona Kamela Sowińska, która podpisała aneks do umowy, nie jest przez nikogo niepokojona.