Zgodnie z zapowiedziami Kosowo, będące do niedawna prowincją Serbii, ogłosiło niepodległość. Charakterystyczne jest nie tylko to, że jako pierwszy z uznaniem niepodległości Kosowa pośpieszył Afganistan – też , jak wiadomo, państwo niepodległe, a zaraz potem min. Sikorski złożył wniosek, by i Polska uznała Kosowo. Na pewno tak się stanie; przecież nie możemy być gorsi od Afganistanu, to chyba jasne? Inna osobliwością jest, ze obywatele nowego państwa nie wymachiwali flagami Kosowa, tylko wywijali flagami Albanii, która przecież formalnie jest całkiem innym państwem. Potwierdza to podejrzenia, że tak zwana „niepodległość” Kosowa jest tylko pozorem, skrywającym aneksję tej serbskiej prowincji przez Albanię, realizującą w ten sposób odwieczny projekt „Wielkiej Albanii”.

Nie byłoby to możliwe bez pomocy amerykańskiej. No dobrze, ale jaki Ameryka ma interes w budowaniu Wielkiej Albanii, która jest przecież państwem muzułmańskim? Nie jest wykluczone, że ze strony amerykańskiej jest to rodzaj pocałunku Almanzora („pocałowaniem wszczepiłem w duszę jad, co was będzie pożerać”) złożonego na czole Unii Europejskiej, której celem – jak w swoim czasie oświadczył to otwartym tekstem przewodniczący Komisji Europejskiej Jakub Delors – jest „wypowiedzenie wojny ekonomicznej Stanom Zjednoczonym”. Ano, jak wy tak – to my tak – mogli pomyśleć Amerykanie i forsując Wielką Albanię wszczepiają Europie złośliwego wirusa, który będzie powodował coraz bardziej nieprzyjemne objawy, a po drugie – wspierając kosowską irredentę otwierają w Europie puszkę Pandory, ożywiając nadzieje innych separatystów. Jak wiadomo Baskowie i Katalończycy pragną oderwać się od Hiszpanii, Flamandowie i Walonowie rozsadzają Belgię, Liga Północna już od dawna głosi program oderwania Północy od Południa Italii, przynależność Alzacji, Lotaryngii i Sabaudii do Francji wielokrotnie bywała kwestionowana. Węgrzy spoglądają na Słowację i Rumunię w związku z transferem terytoriów Królestwa Węgier na podstawie traktatu z Trianon z roku 1920 (nawiasem mówiąc, USA nigdy tego traktatu nie uznały), Cypr i Grecja mają swoje spory z Turcją – tylko Polska niczego się nie boi, chociaż i u nas działa Ruch Autonomii Śląska, z którego wypączkował Związek Ludności Narodowości Śląskiej, aktualnie skarżący Polskę do Trybunału w Strasburgu, a niezależnie od tego Światowy Kongres Ukraińców w Toronto, w deklaracji z grudnia 2006 roku mianem „ukraińskiego terytorium etnicznego” nazywa województwo podkarpackie i część województwa małopolskiego – aż do Nowego Sącza. Wreszcie – pozwy Powiernictwa Pruskiego, których jakoś nikt nie „odrzucił”. Warto przypomnieć, że i w Kosowie też nastąpiły zmiany stosunków własnościowych. Ale my oczywiście nie boimy się niczego, bo gdybyśmy się bali, to czyż zasłużylibyśmy na miano ormowca Europy, którym się tak szczycimy?

Na razie jednak rozbiór Polski odbywa się inaczej i wiele wskazuje na to, iż przeprowadzany jest nie bez udziału rodzimej razwiedki. Widząc, że państwo polskie tak czy owak skazane jest na rozbiór (a któż może lepiej wiedzieć takie rzeczy, niż razwiedka?), postanowiła wykroić sobie z tego postawu sukna już nie tyle państwo, co latyfundia. Mam oczywiście na myśli odszkodowanie w wysokości 35 mld zł z odsetkami, które Polska będzie musiała wypłacić firmie Eureko, tytułem „odszkodowania”. Z jakichś tajemniczych powodów przenikliwi dziennikarze śledczy nie dociekają, jak rozbudowane u nas przecież „służby” mogły nie zauważyć tej transakcji i jej finansowych konsekwencji?

Jak pamiętamy, w 1999 roku Eureko zawarło umowę na zakup części akcji PZU. W 2001 roku, tuż przed zakończeniem misji rządu „charyzmatycznego premiera Buzka”, aneks do umowy, dający Eureko prawo zakupu dalszych 21 proc. akcji podpisała ówczesna minister Skarbu Państwa, Aldona Kamela Sowińska. Dopiero w styczniu 2005 r. senator Chronowski, były minister Skarbu Państwa powiedział, że Eureko „chciało kupić” PZU za pieniądze PZU. Rzeczywiście, wspólnikiem Eureko był Big Bank Gdański, w którym PZU złożył miliardową lokatę. Rewelacje Chronowskiego potwierdził nawet Z. Siemiątkowski, w swoim czasie minister-koordynator służb specjalnych. Jednak niezawisły sąd uznał, że Chronowski niczego „nie udowodnił” i nakazał mu przeprosić Eureko. Wygrało ono zresztą z rządem polskim również w arbitrażu, więc teraz tylko minister Grad , „przerażony” skalą żądań Eureko, odgraża się, że „nie pozwoli”, żeby Polska tyle zapłaciła. Ale jeśli będzie musiał pozwolić, to co wtedy? Gdyby nawet popełnił harakiri (chociaż co tam marzyć o tym!), to tez nic przecież nie pomoże. Polska, jak zwykle zapłaci, bo jużci – łatwiej bronić kraju przed zepsutym satelitą, niż przed własnymi „służbami”, jeśli w obliczu spodziewanej bałkanizacji Europy, rzeczywiście postanowiły się wywianować.