Niemal w przeddzień XVIII zebrania Unii Stowarzyszeń i Organizacji Polskich Ameryki Łacińskiej na Teneryfie w dwudziestolecie tej organizacji, jej prezes Jan Kobylański obchodził swoje 90 urodziny. Tymczasem najbardziej oczekiwanymi i budzącymi ciekawość gośćmi zebrania byli działacze Ruchu Narodowego z Polski, z honorowym prezesem Młodzieży Wszechpolskiej Robertem Winnickim, Przemysławem Holocherem z żoną - również działaczką Ruchu, byłym posłem Arturem Zawiszą, prezesem Stowarzyszenia Marsz Niepodległości, Witoldem Tumanowiczem oraz prezesem Stowarzyszenia Patriae Fidelis z Wlk. Brytanii Jerzym Byczyńskim. Reprezentują oni narodowy nurt tej części młodzieży, której zależy na Polsce, a która w ostatnich latach nie tylko w sposób widoczny się ujawniła, ale również przedstawiła swoje polityczne credo, którego ważnym elementem jest obalenie systemu okrągłego stołu - aktu założycielskiego III Rzeczypospolitej.

W kontekście 90 rocznicy urodzin prezesa USOPAŁ Jana Kobylańskiego, obecność tych młodych działaczy siłą rzeczy nabierała charakteru swoistej sztafety pokoleń - na co zwróciłem uwagę w swoim wystąpieniu, przywołując wspomnienie własnych uczuć, kiedy w 1977 roku, po przystąpieniu do Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela w Polsce, omawiałem sprawy związane z rozpoczęciem wydawania podziemnego pisma dla mieszkańców wsi „Gospodarz” z Piotrem Typiakiem. Był on wówczas starszym, prawie 80-letnim panem, w młodości członkiem POW - a świadomość, że ja, człowiek młodszy od niego o prawie pół wieku, właśnie z nim umawiam się na konspirację, autentycznie mnie wzruszała. Zarówno w tamtym przypadku, jak i w obecności młodych narodowców na Teneryfie była to sztafeta pokoleń i poczucie ciągłości.

Zwrócił na to uwagę również tam obecny Janusz Korwin-Mikke wskazując, że zagrożenia, o których wspominano podczas zebrania, nie dotyczą tylko Polski i nie tylko przeciwko niej są skierowane, ale przeciwko całej cywilizacji łacińskiej. Kolejna ofensywa przeciwko niej prowadzona jest wprawdzie według innej niż poprzednio strategii, ale podobnie jak poprzednio, jej celem jest doprowadzenie europejskich narodów do stanu bezbronności psychicznej, a w konsekwencji - również fizycznej. Skierowana jest przeciwko trzem filarom tej cywilizacji, w postaci greckiego stosunku do prawdy, zasadom prawa rzymskiego i etyce chrześcijańskiej, jako podstawie systemu prawnego państwa.

O konieczności obrony przeciwko tej ofensywie przypominała nie tylko leżąca na prezydialnym stole kopia „Szczerbca”, podarowana prezesowi Kobylańskiemu wraz z flagą Obozu Narodowo-Radykalnego przez Przemysława Holochera, ale również reakcja establishmentu III Rzeczypospolitej na powstanie Ruchu Narodowego. Proklamowana została święta wojna z „faszyzmem” - co dowodzi, że właściciele III RP dostrzegli zagrożenie w pojawieniu się młodzieżowej reakcji zarówno na forsowanie „europejskości”, jak i tresurę do politycznej poprawności. Patrząc, kto tę świętą wojnę z „faszyzmem” proklamował i kto w niej uczestniczy przeciwko młodzieży, której los Polski przestał być obojętny, normalny człowiek nie może nie poczuć odruchu sympatii.

W swoim wystąpieniu zwróciłem również uwagę na charakterystyczny aspekt XX-lecia USOPAŁ, związany z jego założycielem i prezesem. Na skutek oskarżeń, jakich prezesowi Janowi Kobylańskiemu nie szczędzą jego wrogowie, stał się on, zapewne bez takiej intencji z jego strony, papierkiem lakmusowym, dzięki któremu każdy może zorientować się, jak powiadają Rosjanie, „kto czym dyszyt”. Jak pamiętamy, kiedy „Gazeta Wyborcza” zwróciła uwagę na obecność Jana Kobylańskiego w Honorowym Komitecie Poparcia Marszu Niepodległości, niektórzy jego członkowie natychmiast doświadczyli wątpliwości, czy nadal powinni w nim uczestniczyć. Co takie wątpliwości oznaczają i do jakiego rezultatu nieuchronnie prowadzą? Otóż oznaczają one przyznanie nie tyle może „Gazecie Wyborczej”, co skupionemu wokół niej środowisku, prawa decydowania, kto może, a komu nie wolno brać udziału w życiu publicznym. To zaś oznacza przyznanie temu środowisku prawa do prowadzenia polityki kadrowej również w ugrupowaniach, zdawałoby się, od niego politycznie i ideologicznie odległych. Ale taka właśnie intencja przyświecała uczestnikom „okrągłego stołu”, chociaż oczywiście nigdy nie została expressis verbis wypowiedziana. I oto dzięki Janowi Kobylańskiemu otrzymaliśmy możliwość przeprowadzenia prostego politycznego testu. Obok sztafety pokoleń, to też jest dobry prezent na 90 urodziny.

W okolicznościowym toaście przypomniałem anegdotę o napoleońskim żołnierzu, z którym cesarz dłuższą chwilę łaskawie rozmawiał. Jego przełożeni byli zgorszeni, że żołnierz ani słowem nie podziękował cesarzowi za jego łaskawość - ale ten nie stropiony wskazał ręką na pole jutrzejszej bitwy i powiedział: „tam mu podziękuję”. Polityczny sukces Ruchu Narodowego byłby chyba najlepszym prezentem urodzinowym.