Ach, wszystko niedobrze! To znaczy - z jednej strony dobrze, bo cóż złego może być w Światowym Szczycie Laureatów Pokojowej Nagrody Nobla, jaki w dniach ostatnich odbył się w Warszawie? Nic złego w tym nie ma i być nie może, bo - po pierwsze - Warszawa, którą Stanisław Cat-Mackiewicz nazywał „małym żydowskim miasteczkiem na niemieckim pograniczu” na tym zjeździe noblistów niezwykle zyskała prestiżowo tym bardziej, że przedmiotem ich obrad było nowe urządzenie świata, uzupełnione i poprawione. Co prawda pomysły na lepsze urządzenie świata poszły w rozmaitych kierunkach, co przypomniało nieco budowę biblijnej wieży Babel i na przykład jedna noblistka postulowała likwidację NATO, podczas gdy były prezydent naszego nieszczęśliwego kraju Lech Wałęsa, który na Szczycie brylował, zaproponował, by w ramach tworzenia parlamentu i rządu światowego NATO zostało tylko przekształcone w „ministerstwo globalnej obrony”, w ramach którego wyznaczeni generałowie prowadziliby nieubłaganą walkę z rasizmem i antysemityzmem. Najwyraźniej wypowiedź Roberta Browna, dyrektora zespołu HEART, który jeszcze wiosną opowiadał gazecie „Times of Israel” o spotkaniu delegacji zespołu z sześcioma ministrami polskiego rządu oraz przedstawicielami opozycji i twierdził, że w sprawie żydowskich roszczeń majątkowych nastąpił „przełom”, nie była słowami na wiatr. Skoro Lech Wałęsa roztacza przed innymi noblistami i zachwyconą publicznością takie „koncepcje”, to coś musi być na rzeczy - oczywiście jeśli chodzi o konieczność nieubłaganego zaostrzenia walki z antysemityzmem. Rząd już w ubiegłym roku ogłosił świętą wojnę z „faszyzmem”, Lech Wałęsa roztacza przed noblistami wizję NATO wojującego z antysemityzmem, minister spraw wewnętrznych Bartłomiej Sienkiewicz powtarza swoje pogróżki wobec białostockich kibiców, że „idziemy po was!”, słowem - wszystko się zazębia i - jak powiadają gitowcy - „gra i koliduje”.

Ale mało kto skupia się na tych koncepcjach, przyczynach ich głoszenia i ich prawdopodobnych konsekwencjach, bo w centrum uwagi niezależnych mediów głównego nurtu jest działalność znienawidzonego Antoniego Macierewicza, stojącego na czele parlamentarnego zespołu badającego przyczyny katastrofy w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 roku. Działalność tego zespołu już dawno wzbudzała irytację wielu środowisk i osób, zresztą z różnych powodów - na przykład, że przyczynia się on do „dzielenia Polaków”, podczas gdy jeszcze Edward Gierek proklamował „jedność moralno-polityczną narodu” - oczywiście pod przewodnictwem partii, więc w świetle tamtej proklamacji wszelkie próby „dzielenia Polaków” na grupki („najpierw jest tak: tworzą się grupki, tutaj tuwimy, tam - kadłubki, tu nacje te, tu te”), na klasy posiadające i wyklęty lud ziemi, na wierzących i niewierzących albo żywych i umarłych, muszą zostać surowo napiętnowane.

Innym powodem irytacji działalnością złowrogiego Antoniego Macierewicza było uporczywe podtrzymywanie hipotezy o zamachu, podczas gdy możliwość zamachu została raz na zawsze wykluczona zarówno przez rosyjski MAK pod przewodnictwem generaliny Anodiny, przez komisję pod przewodnictwem ministra Jerzego Millera, przez zespół pana doktora Laska, któremu premier Tusk zlecił demaskowanie smoleńskich kłamstw, a nawet - przez niezależną prokuraturę, która ustami swego prokuratora generalnego podtrzymuje stanowisko, iż na potwierdzenie zamachu „nie ma żadnych dowodów”. Tymczasem zaproszeni przez złowrogiego Antoniego Macierewicza eksperci ogłaszają rozmaite ekspertyzy, podające w wątpliwość oficjalne ustalenia. I chociaż pan doktor Lasek wraz z członkami jego zespołu uwija się jak w ukropie przy podważaniu wniosków owych ekspertów - złowrogi Antoni Macierewicz nie tylko nic sobie z tego nie robi, ale nawet zuchwale puszcza mimo uszu upomnienia, jakie skierował pod jego adresem sam „Jurek Owsiak”, właśnie uhonorowany przez pokojowych noblistów nagrodą za wybitne zasługi dla medycyny, więc niewątpliwy a nawet patentowany autorytet moralny. Nie tylko puścił mimo uszu, ale jak na złość zwołał II Konferencję Smoleńską, która przyćmiła nawet Światowy Szczyt noblistów.

Konferencja została poprzedzona wyznaniem prof. Jacka Rońdy, który w telewizji TRWAM przyznał się do „blefu” - jakoby miał wiarygodny dokument iż piloci nie zeszli poniżej 100 metrów, podczas gdy tak naprawdę nie tylko zeszli, ale on żadnego dokumentu nie miał. Zwolennicy wersji oficjalnej triumfowali, ale krótko, bo oto prof. Chris Cieszewski ogłosił, że na podstawie satelitarnych zdjęć miejsca katastrofy ustalił, iż słynna „pancerna brzoza”, o którą miał rozbić się pechowy samolot, była ułamana już 5 kwietnia, a więc na 5 dni przez katastrofą. W rezultacie „Polacy” dodatkowo się „podzielili”: na obrońców integralności pancernej brzozy aż do dnia 10 kwietnia i na przeciwników tej integralności tempore criminis. Wprawdzie pan doktor Lasek zaraz ustalił, że prof. Cieszewski się pomylił, że na satelitarnych zdjęciach nie było żadnej brzozy, tylko zwyczajne śmieci, ale cóż z tego, kiedy kolejny „podział Polaków” stał się już faktem dokonanym?

W tej sytuacji wdowiec po pani Jolancie Szymanek-Deresz, należący do prorządowej grupy rodzin ofiar katastrofy smoleńskiej - bo trzeba nam wiedzieć, że wzorem innych Polaków, również i one się podzieliły - więc pan Paweł Deresz zwrócił się do pani marszałek Sejmu Ewy Kopacz z wnioskiem o rozwiązanie zespołu złowrogiego Antoniego Macierewicza. W odpowiedzi złowrogi Antoni Macierewicz zaproponował rozwiązanie zespołu pana doktora Laska. Wywołało to wobec niego lawinę oskarżeń, że używa „języka nienawiści” i w ogóle - co jest zrozumiałe o tyle, że złowrogi Antoni Macierewicz zawsze wyprzedza zespół doktora Laska co najmniej o jeden krok, więc doktor Lasek znajduje się w sytuacji głęboko frustrującej tym bardziej, że w świetle regulaminu Sejmu możliwość rozwiązania zespołu Antoniego Macierewicza okazuje się problematyczna. Od razu pojawiły się propozycje, by regulamin odpowiednio zmienić, co oczywiście jest możliwe, ale - po pierwsze - otworzyłoby to jeszcze jeden podział wśród Polaków, a po drugie - złowrogi Antoni Macierewicz mógłby kontynuować działalność w ramach zespołu pozaparlamentarnego, a nawet - nieparlamentarnego.

Tymczasem Polacy dzielą się w tempie iście stachanowskim. Na przykład - na zwolenników posyłania 6-latków do szkół i na przeciwników. W ramach tego podziału dokonują się następne: na zwolenników rozszerzenia demokracji bezpośredniej, w ramach której o rozwiązaniach w dziedzinie edukacji decydowano by w referendum i na nieubłaganych zwolenników demokracji przedstawicielskiej. Jeszcze ten podział się dobrze nie ustalił, a tu Polacy znowu się podzielili w kwestii sposobu postępowania ze skazańcami, którzy swoją karę odsiedzieli i mają wyjść na wolność, ale których inni ludzie się obawiają. Pobożny minister Gowin w czasach dobrego fartu proponował, by trzymać ich nadal w zamknięciu pod pretekstem leczenia, ale opozycja podnosi, że to jest tworzenie pozorów legalności dla psychuszek, w których reżym będzie osadzał „faszystów”, „antysemitów”, „homofobów” i „ksenofobów”, przeciwników integralności pancernej brzozy. Czy wreszcie tych „Polaków”, którzy na skutek „podzielenia” znajdą się po niewłaściwej stronie. Rządowy projekt ustawy jest przyczyną kolejnych podziałów wśród „Polaków”, a dodatkowo stwarza poważne ryzyko dla ministra sprawiedliwości, pana Marka Biernackiego, który zapowiedział, że jeśli Trybunał Konstytucyjny uzna go za sprzeczny z konstytucją, to on poda się do dymisji.

Na tym tle warto odnotować jeszcze jeden podział. Otóż aż 76 procent Polaków uważa, że w Polsce jest kryzys gospodarczy; 51 procent - że lekki, a 25 procent - że głęboki. Prezentowany w Krynicy przez premiera Tusk pogląd, że kryzysu nie ma, podziela zaledwie 18 procent Polaków, więc o ile w przypadku brzozy podział ten sprawia wrażenie symetrycznego, to w tym przypadku o żadnej symetrii nie ma mowy.