Zakończone w ubiegłą niedzielę wybory prezydenckie w Rosji przyniosły zdecydowane zwycięstwo faworytowi dotychczasowego prezydenta Włodzimierza Putina, Dymitrowi Miedwiediewowi. Przy frekwencji znacznie przekraczającej frekwencje wyborcze w Polsce i innych państwach Zachodu, Miedwiediew zdystansował zarówno kandydata komunistów Ziuganowa, jak i polityka narodowości prawniczej („matka Rosjanka, ojciec prawnik”), Żyrynowskiego. Można by powiedzieć, że Miedwiediew ma bardzo silny mandat demokratyczny, gdyby nie to, że innym państwom demokratycznym nie bardzo podoba się rosyjski model demokracji. Właściwie nie wiadomo dlaczego, bo jeśli nawet w Rosji system polityczny ewoluuje w stronę oligarchii, to przecież w Unii Europejskiej sytuacja jest identyczna. Jeśli Włodzimierz Putin blokuje opozycji dostęp do sceny politycznej i mediów, to przecież w Eurokołchozie establishment robi dokładnie to samo, blokując i tępiąc „nacjonalistów” i „populistów”. W tej sytuacji jedynym wyjaśnieniem tej krytycznej oceny rosyjskiego modelu demokracji ze strony naszych mężyków stanu i przez karykaturalnego wręcz reprezentanta biurokratycznego internacjonału Eurosojuza Manuela Barrosso może być to, że zimny czekista Putin rozebrał do naga tzw. „oligarchów”, czyli żydowskich grandziarzy w rodzaju Borysa Abramowicza Bieriezowskiego, Włodzimierza Gusińskiego, czy Michała Chodorkowskiego i nie pozwolił im rozkradać Rosji. Sceną polityczną kręci tam odtąd razwiedka, podobnie zresztą, jak u nas, czy na Zachodzie, z tą tylko różnicą, że rosyjska razwiedka dba o swoje państwo, podczas gdy nasza patrzy tylko, jakby tu je rozkraść i następnie uzyskać od jakiegoś Wielkiego Brata gwarancję bezkarności.

W ogóle utyskiwania nad rosyjską demokracją zwłaszcza u nas wydają się dziwaczne. W interesie Polski nie leży silna Rosja, to chyba oczywiste. Jeśli zatem demokracja wzmacnia panstwo, to powinniśmy sobie życzyć Rosji niedemokratycznej. Jeśli zaś demokracja państwo osłabia, to po co wprowadzamy ją u nas? Ale mniejsza już o te niekonsekwencje szermierzy demokracji, bo ważniejsze jest co innego. Czy mianowicie Włodzimierz Putin, dla którego kadencja Miedwiediewa może stanowić tylko pieriedyszkę przed kolejnymi dwiema kandencjami prezydenckimi, próbuje przywrócić w Rosji komunizm na modłę stalinowską, czy też przywraca tylko charakterystyczne dla Rosji samodzierżawie, o którym Sergiusz Witte mówił, że je „kocha, jak kocha się kobietę wprawdzie wszeteczną lecz piękną”.

Jaka jest różnica między jednym, a drugim? Stalinowski komunizm był totalitarny, tzn. władza polityczna kontrolowała każdy aspekt życia ludzkiego. Samodzierżawie natomiast polegało na monopolizowaniu władzy politycznej, przy pozostawieniu wolności w innych dziedzinach, zwłaszcza w dziedzinie gospodarczej. Komunizm okazał się ekonomicznie niewydolny, podczas gdy samodzierżawie, zwłaszcza po reformach cesarza Aleksandra II, bardzo rozwojowi gospodarczemu Rosji sprzyjało. Jeśli zatem zimny czekista Putin przywraca w Rosji stalinizm, to w to nam graj. Jeśli natomiast tylko samodzierżawie- to gorsza sprawa tym bardziej, że Eurokołchoz, któremu właśnie się zaprzedajemy, wyraźnie zmierza w stronę komunizmu, tyle – że trockistowskiego.

I jeszcze sprawa tzw. „przewidywalności”; czy państwa demokratyczne sa bardziej „przewidywalne” od autorytarnych, jakim chyba staje się putinowska Rosja? Obawiam się, że to nie jest oczywiste. USA np. są demokratyczne, ale przecież nader wojownicze, nie mówiąc już o takim Izraelu, który od kilkudziesięciu lat daje całemu światu przykład pokojowego współżycia z sąsiadami.