No i czyż potrzebujemy lepszego dowodu na to, że bezpieczniackie watahy z roku na rok coraz bardziej upodabniają III Rzeczpospolitą do organizacji przestępczej o charakterze zbrojnym - niż przypadku posła Przemysława Wiplera? Nie chodzi mi nawet o to, co wynika z przedstawionego przez „Fakt” nagrania, co o reakcję na tę publikację niezależnej prokuratury, a przede wszystkim - agentury poutykanej przez bezpiekę po redakcjach niezależnych mediów głównego nurtu. Zresztą - powiedzmy sobie otwarcie i szczerze - publikacja nagrania z monitoringu, pokazującego, jak policja posła Wiplera pałuje akurat teraz to znaczy - niemal w przeddzień przed wyborami do samorządu terytorialnego, w których poseł Wipler kandyduje na prezydenta Warszawy, jest dlań prawdziwym darem Niebios i skłania do refleksji, czy był to czysty przypadek, czy też posła Wiplera wspierają jakieś Moce. Nieodżałowanej pomięci ksiądz Bronisław Bozowski przestrzegał bowiem, że „nie ma przypadków, są tylko znaki”, a skoro tak, to i publikacja nagrań z monitoringu akurat teraz musi być jakimś znakiem, wskazującym, że i poseł Wipler nie jest tak do końca osamotniony.

Publikacja bowiem wstrząsnęła opinią publiczną, a zwłaszcza - parlamentarzystami zgrupowanymi w klubach opozycyjnych. Skoro bowiem policja spałowała posła, to znaczy, że immunitet stanowi kiepską ochronę i tylko patrzeć, jak i inni Umiłowani Przywódcy będą mogli odczuć sławną „wspólnotę losów”, która tyle nerwów kosztowała kierownictwo partii i rządu w roku 1981. Jak pamiętamy, w „Posłaniu do narodów Europy Wschodniej”, wystosowanym przez Zjazd „Solidarności”, znalazło się sformułowanie o „głębokim odczuwaniu wspólnoty naszych losów”, w którym generał Jaruzelski dopatrzył się intencji antyradzieckich i - jak powiadają osoby zaufane - podobno ze strachu aż splamił mundur. Jak tam było, tak tam było - dość, że potem sformułowanie to stało się ważnym punktem oskarżeń, formułowanych przez niezależną prokuraturę dla niezawisłych sadów, które, rozumiejąc powinność swej służby, sypały jeden za drugim piękne wyroki.

Okazuje się, że od tamtej pory niewiele się zmieniło, na co wskazuje akt oskarżenia skierowany do niezawisłego sądu w Hajnówce przez tamtejszą policję, która domaga się surowego ukarania dwóch kobiet za wznoszenie okrzyków „precz z komuną”. Okazuje się, że chociaż konstytucja zakazuje promowania komuny, zgodnie z protokołem policyjnym komuna nadal może być na pierwszym miejscu wśród wartości chronionych przez wszystkie agendy organizacji przestępczej o charakterze zbrojnym, w jaką już trzecie pokolenie bezpieczniackich watah, na swój obraz i podobieństwo, pracowicie przekształca III Rzeczpospolitą.

I rzeczywiście - kiedy tylko opadła pierwsza fala oburzenia na postępowanie policji, na odsiecz policjantom ruszyła niezależna prokuratura, mgliście dając do zrozumienia, że dysponuje jeszcze innymi nagraniami, z których wyłania się szalenie niekorzystny wizerunek posła Wiplera, ale na razie, ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości pokazać ich nie może. No, to jasne, że nie może - pewnie z tych samych powodów, dla których w kazamatach olsztyńskiej prokuratury gówna wylały się akurat na dokumentację dotyczącą sprawy zamordowania Krzysztofa Olewnika, w której policja mogła być podejrzewana o sprawstwo kierownicze a w każdym razie - o pomocnictwo, zaś niezależna prokuratura - o poplecznictwo. Potwierdzałoby to podejrzenia, że wśród kadr niezależnej prokuratury policyjni i bezpieczniaccy konfidenci muszą stanowić spory odsetek, jeśli nawet nie większość, dzięki czemu funkcjonowanie naszego demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego w dodatku zasady sprawiedliwości społecznej, jest przewidywalne aż do przesady.

Z podobnym zjawiskiem zetknęliśmy się wkrótce po katastrofie smoleńskiej. Jak wiadomo, na początku był rozkaz, żeby się jednoczyć „w bulu i nadzieji” - jak to pięknie sformułował pan prezydent Komorowski - więc każdy mógł obejrzeć sobie zalane łzami oblicze resortowej „Stokrotki” i zapuchniętą od płaczu fizjonomię pana red. Tomasza Lisa. Kiedy jednak okazało się, że na „bulu i nadzieji” próbuje żerować Prawo i Sprawiedliwość, znajoma trąbka zatrąbiła do odwrotu i na Krakowskim Przedmieściu zaroiło się od facetów ze złotymi łańcuchami z tombaku na byczych karczychach, którzy starszym paniom modlącym się na różańcu proponowali, by pokazały im „cycki” i obszczywali krzyż, nie zwracając najmniejszej uwagi na obecność licznych policjantów, którzy taktownie również ich nie zauważali. Nic więc dziwnego, że w tych okolicznościach przyrody „Gazeta Wyborcza” nie mogła się nachwalić „powiewu świeżego powietrza”, jaki wonczas wtargnął na Krakowskie Przedmieście. Już tam pan redaktor Michnik wie, które elementy są „socjalnie bliskie”, a gdyby nawet jakimś cudem zapomniał, no to przypomną mu to natychmiast „człowieki honoru”.

Otóż zgodnie z występującą w III RP tendencją do przerzucania kosztów utrzymywania wszystkich elementów okupującej kraj organizacji przestępczej na sektor prywatny, policyjni i bezpieczniaccy konfidenci tylko w znikomej części partycypują w budżecie MSW, w zamian za to dostają wolną rękę na bandyterkę - żeby sobie w ten sposób dorobili kosztem obywateli. Z tego właśnie powodu zarówno policja, jak i niezależna prokuratura nie tylko nie potrafią wykrywać „nieznanych sprawców” - nawet jak ich personalia poda im się na tacy - a jak już wykrywają, to przeważnie takich, co nie mają od bezpieki licencji na kradzieże i rozboje. Wtedy poruszony jest cały „majestat prawa”, żeby opinia publiczna też miała jakąś satysfakcję za swoje zgryzoty. Co innego, gdy organizacji przestępczej podpadnie jakiś jej krytyk - na przykład Grzegorz Braun. Wtedy do kolaboracji wciągane są również niezawisłe sądy z repertuarem pięknych wyroków - bo, powiedzmy sobie szczerze - czy jest w aparacie III RP takie miejsce, w którym nie ma konfidentów?

Więc kiedy niezależna prokuratura wsparła policję w sprawie posła Wiplera, natychmiast do dawania odporu ruszyły karne kadry w niezależnych mediach głównego nurtu - a na ich czele z rozwianym włosem, przytupując butami ze słynnej kolekcji, niczym jakaś ubecka Passionaria, podążała resortowa „Stokrotka”, ujawniając, że „warszawiacy” na pewno się nad posłem Wiplerem nie „zlitują” i prezydentem stolicy - żeby tam nie wiem co - zostanie osoba zatwierdzona jeszcze przed założeniem świata. No i czyż nie przyjemnie popatrzeć, żeby się utwierdzić w przekonaniu o prawdziwym charakterze III Rzeczypospolitej?