„Byłem z nią parę chwil, było tak namiętnie” - śpiewał z uczuciem pan Robert Gawliński z zespołu „Wilki”, uspokajając w refrenie swój jaskółczy niepokój przypuszczeniem: „myślę, że nie stało się nic.” Pan Gawliński, ma się rozumieć, nie wyjaśniał, co ma na myśli, bo w piosenkach nie jest to przyjęte, ale jestem pewien, że chodziło mu o dwa ryzyka: z jednej strony o ryzyko zarażenia, a z drugiej – o ryzyko zapłodnienia. Tak w każdym razie ujmował te ryzyka Karol Irzykowski, zauważając, że współżycie z kobietami byłoby wspaniałe, gdyby nie owe dwa ryzyka: zarażenia i zapłodnienia. Rzeczywiście; już wymowni Francuzi zauważyli, że „plaisir d’amour ne dure q’un moment – chagrin d’amour dure toute la vie” - co się wykłada, że rozkosz miłości trwa zaledwie chwilę, a smutek miłości ciągnie się całe życie. Zrozumiemy to tym łatwiej, gdy uświadomimy sobie, że w rezultacie spędzenia z jakąś damą kilku namiętnych chwil, już wkrótce zaczynają obgryzać człowieka bakcyle syfilisu, albo jeszcze gorzej – wirusy HIV. Kogóż w takiej sytuacji nie ogarnąłby żal doskonały, z mocnym postanowieniem poprawy, że już „nigdy więcej”.

Nawiasem mówiąc, tak się nazywa organizacja pozarządowa walcząca z „faszyzmem”. Zgodnie z innym spostrzeżeniem wymownych Francuzów, że mianowicie „les extremes se touchent”, co się wykłada, że przeciwieństwa się stykają, te antyfaszystowskie organizacje są najgorszym rozsadnikiem faszyzmu – oczywiście „bez swojej wiedzy i zgody”, co oczywiście wcale ich nie usprawiedliwia. Faszyzm nie polega przecież na tym, że ktoś nie lubi Żydów, czy podnosi rękę w rzymskim salucie, tylko na przekonaniu, że państwu wszystko wolno. Tak właśnie uważał Benito Mussolini, który nawet ubrał swoje przemyślenia w postać spiżowej sentencji: „wszystko w państwie, nic poza państwem, nic przeciwko państwu”. Toteż jeśli działacze stowarzyszenia „Nigdy więcej” oczekują, że państwo zabroni faszyzmu, to oczywiście sami stają się faszystami – a że nieświadomymi, to niczego nie zmienia. Molierowski pan Jourdain też nie wiedział, że mówi prozą, a przecież mówił! Ale mniejsza o nich, niech się tym swoim faszyzmem udławią, bo przecież mówimy o ryzykach.

Innym ryzykiem, niezależnym od ryzyka zarażenia, jest ryzyko zapłodnienia. Doczekało się ono wielu świadectw literackich, wśród których jest również poemat Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „Tatuś”, w którym czytamy m. in.: „wokół Tatusia przy okrągłym stole cztery potworki: Zuzia, Kiciusia, Zbyszek i Bolek – trącony psychicznie; łyka korki. Przedwczoraj łyknął korek od szampańskiego. Byli czasy, przed wojną, panietego! (…) Patrzy tatuś na dziatki; jacy to mali, jacy ospali, monstrualni ludzie! We mgle je spłodził, w nostalgii oraz w ogromnej nudzie.” Kiedyś, w dawnych czasach, ludzie byli bardziej zahartowani i jeszcze w latach 60-tych Stanisław Lem w „Doskonałej próżni” stawiał ludzkości za wzór do naśladowania „wyjątkowo karny naród japoński”, który „zacisnąwszy zęby” kontynuował czynności reprodukcyjne nawet w sytuacji, gdy na skutek eksplozji współpracującej z Pentagonem fabryki, w powietrze dostał się preparat eliminujący wszelkie przyjemne doznania towarzyszące aktowi płciowemu.

Dzisiaj, na skutek przeżarcia socjalizmem, ludzie zatracają zdolność kojarzenia przyczyn ze skutkami i nawet mianowana lekkomyślnie pełnomocnikiem rządu do spraw równego traktowania pani Małgorzata Fuszara uważa, że wszyscy podatnicy powinni złożyć się na rekompensaty dla współobywateli, którzy kiedyś wzięli kredyty we frankach szwajcarskich. Nic dziwnego, że w tej sytuacji pojawił się pomysł, że skoro na razie nie można wyeliminować ryzyka zarażenia, dobrze byłoby wyeliminować przynajmniej ryzyko zapłodnienia. Gdyby się to udało, pan Robert Gawliński i inni rozrywkowi panowie mogliby obracać panienki całymi tuzinami bez obawy konsekwencji. Trzeba tylko wmówić im, że kiedy są obracane, to właśnie wtedy się samorealizują, a wtedy każdy amator panienek może hulać jak tornado – od oceanu do oceanu!

Ten patent doskonale funkcjonuje również w przypadku rewolucjonistów, którzy po odwróceniu się od nich proletariuszy tradycyjnych, zaczęli gorączkowe poszukiwania proletariatu zastępczego i ich argusowe oko spoczęło na kobietach. Kobieta bowiem – wszystko jedno: bogata, czy biedna, kobietą być nie przestanie i jeśli tylko uwierzy, że jest oprymowana przez „męskie szowinistyczne świnie”, to staje się łatwym łupem rewolucjonistów, którzy mogą z nią „wszystko zrobić i w każdą formę ulepić”. Toteż marzące o uwolnieniu od wszelkich ryzyk stada „miłości głodnych płeciów” obstalowały „pigułkę po”, która uwalnia wszelkie przelotne flirty przynajmniej od jednego ryzyka. Bezpieczniackie watahy, którym ich macierzyste centrale w państwach poważnych zleciły przekształcenie mniej wartościowego tubylczego społeczeństwa w zagłębie burdelowe dla starszych i mądrzejszych, surowo przykazały Umiłowanym Przywódcom w parlamencie i rządzie, żeby wprowadziły pigułkę do obrotu bez urządzania żadnych demokratycznych sabatów, a w razie wątpliwości, żeby się zasłaniali Brukselą tak samo, jak kiedyś komuszkowie zasłaniali się „radzieckimi” - że to niby oni sami zrobili inaczej, ale „wicie, rozumicie”.

Więc okazuje się, że skoro Bruksela kazała, to nawet w tak drobnej sprawie nie możemy groźnie kiwnąć palcem w bucie – a cóż dopiero w sprawach ważniejszych? A przecież żyją jeszcze ludzie, którzy słyszeli zapewnienia, że ratyfikacja traktatu lizbońskiego nie pozbawi Polski nie tylko suwerenności, ale nawet guzika. Gdyby było inaczej, czy traktat ten byłby rekomendowany do ratyfikacji przez obóz płomiennych dzierżawców monopolu na patriotyzm – bo przecież 1 kwietnia 2008 roku był rekomendowany zarówno przez obóz zdrady i zaprzaństwa, jak i wspomnianych płomiennych dzierżawców? W tej sytuacji lepiej rozumiemy, dlaczego tak forsowano wprowadzenie do szkół edukacji seksualnej; panienki muszą sprostać wszelkim obstalunkom amatorów mocnych wrażeń, którzy w prezencie podarują im pigułkę, a wszystko wytłumaczą absolwenci studiów judaistycznych, którzy po oficjalnych godzinach pracy w charakterze tłumaczy i torturantów na komisariatach, będą mogli dorabiać sobie w klubach.