Opowiadał mi mój ś.p. Szwagier, że za głębokiej komuny w Pabianicach odbywały się rekolekcje wielkopostne. Kaznodzieja dla większego efektu kazał wygasić w kościele światła, po czym wszedł na ambonę pobrzękując łańcuchami, a gdy w kościele zaległa cisza, krzyknął przeraźliwie: „Szatan! Szatan idzie na Pabianice!” Podobno to kazanie zrobiło wielkie wrażenie nie tylko na słuchaczach zwyczajnych, ale nawet i tych, którzy w kościele przebywali służbowo.

Warto zwrócić uwagę, że w stwierdzeniu, że szatan idzie na Pabianice nie było żadnej przesady. Szatan – podobnie jak inne złe duchy - „krąży” po całym świecie, więc nie ma żadnego powodu, by w swych wędrówkach omijał akurat Pabianice. Nie znaczy to oczywiście, by szatan specjalnie sobie Pabianice upodobał, przeciwnie – jeśli już pokusilibyśmy się, by jakieś miasto pod tym względem wyróżnić, to już prędzej Gdańsk, będący stolicą województwa pomorskiego, w którym za przedstawiciela Belzebuba uchodzi pan Adam Darski, używający pretensjonalnego pseudonimu „Nergal” i stylizujący się na demona. Ta ostentacja przekonuje mnie, że ten cały „Nergal” to w gruncie rzeczy cienki Bolek, zwyczajny pozer, bo kiedy wystraszył się białaczki, to w akcji zbiórki szpiku kostnego odwołał się do cnót chrześcijańskich: altruizmu i poświęcenia. Pewnie wiedział, że gdyby w takich terminach odwołał się do auxiliów diabelskich, to nie tylko nie dostałby żadnego szpiku, ale jeszcze kopniaka w tyłek z okrzykiem: „do zobaczenia w piekle, frajerze!” A w piekle, jak to w piekle – nie tylko trzeba będzie przez całą wieczność wysłuchiwać kompozycji pana Darskiego na cały regulator, co już samo w sobie gorsze jest od śmierci, ale w dodatku przez cały czas będzie bolało.

Więc o ile „Nergal” to zwykły podskakiewicz, do którego Belzebub nie tylko by się nie przyznał, ale nawet obraziłby się, że ktoś posądza go o wysługiwanie się takimi osobami, to w przypadku innych kolaborantów Szatana – bo chyba o nich chodzi, gdy mowa o „innych duchach złych” - sprawa jest poważniejsza. Szatan, jak wiadomo, jest przebiegły – oczywiście z wyjątkiem diabłów polskich, Rokity, czy Boruty, które nie tylko chłopi, ale nawet baby wyprowadzają w pole, o czym świadczą opowieści, jak to „baba diabła wyonacyła” - więc Szatan, jako demon przebiegły, na pewno zna porzekadło, iż najciemniej pod latarnią. Z tego powodu najbardziej podejrzani są osobnicy i środowiska uchodzące w opinii potocznej za ostentacyjnie pobożne, których nikt o bliskie spotkania III stopnia z Belzebubem by nie posądził. Weźmy dla przykładu taki „portal poświęcony” pod tytułem „Fronda”. Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że trudno prześcignąć go w pobożności, bo i Szatana potrafi wytropić pod każdym krzakiem, niczym „Antifa” antysemitników, ksenofobów i homofobów, ale w dodatku – również agenturę złego zimnego ruskiego czekisty Putina, do której zalicza każdego, kto nie wykazuje dostatecznego entuzjazmu dla Arszenika Jaceniuka, albo pana Andrzeja Dudy, w którego umyśle, jak wiadomo, „zbawienia tkwi zaród”.

Ostatnio „Fronda” zdemaskowała Waldemara Łysiaka, ale to nie było ostatnie słowo, bo w dwa dni później opublikowała całą galerię ruskich agentów. Na pierwszy rzut oka można by powiedzieć, że - jak powiadają gitowcy - „wszystko gra i koliduje”, ale kiedy zwrócimy uwagę na pewien charakterystyczny aspekt tych wszystkich odkryć, od razu pojawiają się wątpliwości i to takie, które wprost wskazują na szatańskie powiązania ścisłego kierownictwa „Frondy”. Chodzi o to, że te wszystkie rewelacje ogłaszane są z naruszeniem ósmego przykazania Dekalogu, zabraniające przedstawiania fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu. W takiej sytuacji szatańska inspiracja wydaje się oczywista, co naturalnie nie znaczy, że krążące tu i ówdzie fałszywe pogłoski, jakoby pan Tadeusz Grzesik podpisał z Szatanem cyrograf, według którego podjął się dyskredytowania osób publicznie znanych, które nie pasują do szatańskiej kombinacji na tubylczej politycznej scenie, w zamian za gwarancje powodzenia w biznesie, nie wydają mi się wiarygodne.

Jeśli już doszukiwałbym się jakichś gwarancji, to prędzej z jakiegoś gadzinowego funduszu prasowego – bo byłbym naprawdę szczerze zaskoczony, gdyby Umiłowani Przywódcy, kierujący ugrupowaniami hojnie subwencjonowanymi z budżetu państwa, nie utworzyli żadnego gadzinowego funduszu prasowego. W ubiegłym roku na te subwencje przeznaczonych zostało 54,6 mln złotych. 20 procent tej sumy stworzyłoby już pokaźny fundusz gadzinowy, a w tej sytuacji podpisywanie cyrografu z Szatanem nie wydaje się ani konieczne, ani nawet potrzebne. Szatan takie sprawy może załatwiać hurtowo, podsuwając Umiłowanym Przywódcom stosowne pomysły. W tym akurat przypadku szatańska inspiracja wydaje się nie budzić wątpliwości zwłaszcza, gdy przypomnimy sobie uzasadnienie, jakie towarzyszyło żądaniu subwencji dla partii z budżetu.

Był to swego rodzaju szantaż – że jeśli partie tych subwencji nie dostaną, to będą się korumpowały. Już takie uzasadnienie budzi podejrzenia o szatańską inspirację, a staje się ona oczywista, kiedy uświadomimy sobie, że wskutek wprowadzenia subwencji dla partii politycznych ludzkie sumienia łamane są w skali masowej. Oto np. obywatele katoliccy zmuszeni są w ten sposób do opłacania dziwnie osobliwej trzódki biłgorajskiego filozofa, czy Leszka Millera. Charakterystyczne jest również to, iż nie przypominam sobie, by „Fronda”, już nie to, że z równym zaangażowaniem, ale w ogóle występowała przeciwko subwencjonowaniu partii z budżetu, bo sprawy moralności dziwnym trafem lokalizuje w niewielkiej przestrzeni inter pedes puellorum, jakby stamtąd właśnie spoglądało na świat Oko Opatrzności i tylko tyle widziało, ile można dostrzec z takiej perspektywy. Jak widzimy, poszlaki wskazujące na szatańską inspirację działalności poświęconego portalu „Fronda” są nie tylko liczne, ale i solidne. Najwyraźniej Szatan idzie nie tylko na Pabianice, ale na inne miejscowości naszego nieszczęśliwego kraju też.