Jezu Chryste! Kto by pomyślał!? Że tacy starzy wyjadacze, co to z niejednego komina wygartywali, co to samego jeszcze znali Stalina i w związku z tym mięso, zwłaszcza w pośladkach, mają jak u starego kurwiarza – jak na przykład stary kiejkut Leszek Miller – ale żeby pani Katarzyna Maria Piekarska, „istota czująca”, ongiś ozdoba Unii Demokratycznej, z której tenże Leszek Miller wystrugał człowieka, a nawet nie tylko człowieka, ale wiceministra – dlaczegoś akurat spraw wewnętrznych - albo „Kasia”, czyli pani red. Katarzyna Kolenda-Zaleska, w swoim czasie laureatka nagrody imienia, bodajże biskupa Chrapka, za cykl publikacji pobożnych – jakich to aktów strzelistych i orgazmów mistycznych doznawała podczas pielgrzymek Jana Pawła II - żeby nawet takie osoby odczuwały jaskółczy niepokój z powodu enigmatycznej zapowiedzi złowrogiego posła Antoniego Macierewicza, że namówi pana prezydenta Dudę do ujawnienia „Aneksu” do „Raportu o likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych” - tego nawet Ben Akiba by nie przewidział. Nawet pani premierzyca Ewa Kopacz uznała za stosowne przedstawić swój stosunek do tej propozycji. Czyżby i ona... Rany Boskie, Jerum, Jerum.

Z jednej tedy strony powinienem kicać niczym żydowski król Dawid przed Arką Przymierza – za co, mówiąc nawiasem „wzgardziła nim” jakaś dama, pewnie taka sama, jak panna Joanna Horodyńska, występująca w Polsacie z sodomitą Tomaszem Jacykowem przy recenzowaniu, kto jak się ubrał. Tak nawiasem mówiąc, obydwoje recenzenci starannie omijają tzw. „fond de toilette”, to znaczy – to wszystko, co jest ukryte pod spodem, czyli – majtki i tym podobne utensylia. Najwyraźniej skądś muszą wiedzieć, że te wszystkie gwiazdy nie mają czasu na codzienne przepierki, toteż różnie tam pod spodem bywa i lepiej, żeby te okoliczności „wieczysta noc powlekła” - niczym zbrodnie „Pani która zabiła Pana” - ze słynnej ballady Adama Mickiewicza „Lilie”.

Ale mniejsza o to, bo ważny jest ten „Aneks” - że pani red. Monika Olejnik, nie tylko z porządnej, ubeckiej rodziny, no i „Stokrotka”, z tego powodu jest poruszona – to rzecz oczywista. Wszyscy pamiętamy spazmy, jakich dostała, kiedy pan prezydent Lech Kaczyński zwrócił się do niej tym pseudonimem operacyjnym, jakiego używała, a może i nadal używa w tak zwanych „służbach” - ale żeby pani Joanna Mucha, żeby pani premierzyca Ewa Kopacz, żeby „istota czująca”, czyli pani Katarzyna Maria Piekarska, albo „Kasia”, czyli pani red. Katarzyna Kolenda-Zaleska odczuwały z tego powodu jaskółczy niepokój – tego przecież Ben Akiba nie przewidział. Chociaż przynajmniej w jednym przypadku mógłby.

Oto Platforma Obywatelska w 2007 roku miała „gabinet cieni”. W tym gabinecie kandydatem na ministra finansów był „Zbycho”, czyli Zbigniew Chlebowski, kandydatem na ministra obrony był Bogdan Zdrojewski, kandydatem na ministra sprawiedliwości była Julia Pitera... i tak dalej. Kiedy jednak przyszło do tworzenia rządu, to resorty, które z koalicyjnego rozdania przypadły Platformie, obsadziły w większości całkiem inne osoby: „Zbycha” wydymał obywatel brytyjski Vincent „Jacek” Rostowski, z kolei Bogdana Zdrojewskiego - lekarz psychiatra Bogdan Klich, wskutek czego Zdrojewskiego czyjaś mocna ręka przeflancowała na odcinek chałtury, no a Julię Piterę wygryzł Zbigniew Ćwiąkalski, w związku z czym trzeba było obmyślić dla niej na poczekaniu jakieś inne stanowisko – bo Ćwiąkalski – Ćwiąkalskim, ale i pani Pitera też nie była pozbawiona zasług. Stalina wprawdzie nie znała, ale... no, mniejsza z tym. I tylko dwie osobistości z „gabinetu cieni” objęły resorty, na które były szykowane: Mirosław Drzewiecki, późniejszy „Miro” z afery hazardowej, no i właśnie – obecna pani premierzyca Ewa Kopacz. Czyżby już wtedy Mocna Ręka trzymała nad nią parasol ochronny?

Wszystko to być może; to by wyjaśniało przyczyny, dla których właśnie ona została wystrugana z banana na premierzycę w momencie, kiedy Nasza Złota Pani w ostatniej chwili podała premieru Tusku pomocną dłoń, błyskawicznie przenosząc go z tubylczego bagna na brukselskie salony. Wyobrażam tedy sobie, jak w roku 2007 mogła wyglądać rozmowa Donalda Tuska z wysłannikiem Księcia: - „Słuchajcie, no Tusk! Macie tu papierek z listą waszego gabinetu. Nic tu nie kombinujecie, bo z tego tylko wynikną zgryzoty, a my będziemy musieli przypomnieć wam, skąd wyrastają wam nogi. - Jak widzimy, rozmowa mogła być jednostronna, bo jakże inaczej, kiedy i premier Tusk mógł w tym momencie sobie przypomnieć, że w końcówce lat 80-tych sekretarzem Ambasady RFN w Warszawie był Rudiger Freiherr von Fritsch, który „zaprzyjaźnił się” z „niektórymi przedstawicielami opozycji demokratycznej w Polsce” - co zresztą należało do jego obowiązków.