Co najmniej od XIX wieku wiadomo, że w rekrutacji parlamentarzystów dominuje dobór negatywny. Zdradził to polityk francuski Jerzy Clemenceau oświadczając: „je vote pour le plus bete” - co się wykłada: głosuję na najgłupszego. Tak właśnie się to odbywa, nie tylko w słodkiej Francji, ale i w innych krajach, w tym również naszym – i bez tego przecież wystarczająco nieszczęśliwym. Każdego dnia Umiłowani Przywódcy dostarczają nam mnóstwo dowodów, przykładów i poszlak potwierdzających tę smutną prawdę – a najbardziej smakowitego przykładu dostarczyła w dniach ostatnich (chyba już nadchodzą zapowiadane „dni ostatnie”) pani Joanna Scheuring-Wielgus, wybrana przez jakichś idiotów do Sejmu z listy Nowoczesnej, na fasadzie której umieszczony został pan Ryszard Petru. Pani Joanna Scheuring-Wielgus jest oczywiście bardzo wykształcona; oprócz akademii pierwszomajowych ukończyła socjologię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, a potem jeszcze wiele innych cudzoziemskich uczelni, których nazw trudno nawet wymówić.

Zdarza się atoli, że osoba, a nawet maszyna od zbytniego wykształcenia zaczyna głupieć. Taki przypadek opisał w jednym ze swoich opowiadań Stanisław Lem. Otóż wielki konstruktor Trurl wraz ze swoim przyjacielem Klapaucjuszem postanowili zbudować Maszynę Która Potrafi Odpowiedzieć Na Wszystkie Pytania. Rozruch giganta trwał długo, bo pamięć maszyny ładowana była wszelką możliwą informacją. Wreszcie ją włączono, a wtedy okazało się, że geniusz potrafi wydawać z siebie tylko znaki przestankowe. Z panią Joanną Scheuring-Wielgus sprawa na szczęście wygląda znacznie lepiej, bo potrafi mówić całymi zdaniami, ale cóż z tego, skoro wygłasza nonsensy, w dodatku dowodzące, że nie ma pojęcia o roli parlamentu i parlamentarzysty. To się niestety zdarza; pisał o tym już ponad 100 lat temu w swoich pamiętnikach Kazimierz Chłędowski, więc nie ma co tych informacji powtarzać. Otóż pani Joanna Scheuring-Wielgus pryncypialnie skrytykowała ustawę medialną. To oczywiście jeszcze niczego nie musiałoby dowodzić, gdyby nie argumentacja, jaką pani Joanna przytoczyła na uzasadnienie swojej opinii. Otóż gdyby projekt tej ustawy był sporządzony przez rząd, to wszystko byłoby w jak najlepszym porządku. Ponieważ jednak jest to projekt poselski, to w oczach pani Joanny ta okoliczność go dyskwalifikuje.

Najwyraźniej uważa ona, że od projektowania ustaw jest rząd, czyli władza wykonawcza, podczas gdy Sejm, czyli władza ustawodawcza, jest od recenzowania projektów rządowych. Ten pogląd jest wśród Umiłowanych Przywódców bardzo rozpowszechniony, co pokazuje, że nie tylko Jerzy Clemenceau głosował na najgłupszego, ale i wyborcy Nowoczesnej szóstym zmysłem wynajdują najgłupszych i właśnie im powierzają poselskie mandaty. Czyż można się dziwić, że ci, pożal się Boże, parlamentarzyści nie są w stanie sporządzić prostego projektu ustawy? Dziwić się temu nie można, zwłaszcza w przypadku Nowoczesnej, którą podejrzewam, że została na poczekaniu utworzona przez Wojskowe Służby Informacyjne spośród konfidentów, pożytecznych idiotów i ambitnych durniów, żeby Platformie Obywatelskiej zagrodzić drogę do rządu. Dyrektoriat ubeckich dynastii musiał w ten sposób uwiarygodnić się w oczach CIA i w ogóle – Naszego Największego Sojusznika, który pod tym warunkiem wpisał go na listę „naszych sukinsynów”.