Wprawdzie w naszym nieszczęśliwym kraju zaostrza się nieubłagana walka o praworządność i demokrację, wprawdzie co i rusz spotykamy się z przypadkami męczeństwa dla demokracji – nawet męczeństw zbiorowych, co prawda – na pluszowym krzyżu („bo to ważne przecie wisieć na krzyżu, który cię nie gniecie” – przypomina poeta) i z powodu wpadnięcia w samołówkę sprytnie zastawioną przez wirtuoza intrygi, wprawdzie w tej atmosferze nawet w Boże Narodzenie nie został ogłoszony Tregua Dei, więc Umiłowani Przywódcy, a za nimi również obywatele drobniejszego płazu kopią się po kostkach – ale przecież nie ma żadnego powodu, by poddawać się temu szaleństwu. Dlatego też, zwłaszcza dopóki nie padnie salwa – a chyba nie padnie, czyjaś Mocna Ręka tak gwałtownie wcisnęła hamulec, że nawet dygnitarz tak zawzięty na nasz nieszczęśliwy kraj, jak pan Frans Timmermans („niech pan słucha, Timmermans...”) się zreflektował i zamiast dotkliwych sankcji, wysunął tylko kolejne „rekomendacje” - więc zanim nie padnie salwa, nich nam humory dopisują. Dodatkowym powodem jest występujący w tym konflikcie niezamierzony efekt komiczny w postaci blamażu starych kiejkutów. Cała Polska mogła obejrzeć przekształcanie się „majdanu” w ciamajdan, mimo obecności tam Najstarszego Kiejkuta III RP w osobie pana generała Marka Dukaczewskiego. Ale trudno inaczej, skoro stare kiejkuty dobierają sobie na wykonawców Zasrancen (Man kann singen, man kann tanzen, aber nicht mit den Zasrancen”) w rodzaju pana Rysia i jego wyszczekanych panienek z Nowoczesnej, czy panicza-wojewodzica z Platformy Obywatelskiej. Niech w dobrowolnym areszcie sejmowym „we własnym kółku, jak w krzywym zwierciadle, sami się dręczą własną niemożnością”, którą zwyczajem medyków można nazwać rodzajem politycznej impotencji. Esperons, że wzorem lat ubiegłych, do których Zasrancen najwyraźniej starają się nawiązać, kolaboranci pozostający na zewnątrz sejmowego aresztu zorganizują im rozmaite rodzaje pomocy, w tym również - „pomoc duszpasterską” w postaci koncertu przebojów „Nergala”, uważanego za przedstawiciela Belzebuba na nasz nieszczęśliwy kraj, a w każdym razie – na województwo pomorskie.

My zaś, obserwując z satysfakcją te homeryckie boje, będziemy mogli spokojnie, w rodzinnej atmosferze, wypić sobie i zakąsić na pohybel komunistom ze wszystkich partii. Tedy z okazji Bożego Narodzenia życzę wszystkim zdrowia, pogody ducha – bo tylko pogodne usposobienie chroni nas przed szaleństwem – i wszelkiej pomyślności w nadchodzącym Roku Pańskim 2017. Tym z Państwa, którzy nadesłali mi życzenia, serdecznie dziękuję za pamięć, a tym z Państwa, którzy wsparli wolne słowo – stokrotne dzięki za życzliwość i hojność. A w nadchodzącym roku niech przewodnim mottem będzie spostrzeżenie Franciszka ks. de La Rochefoucaulda, któremu – jak się wydaje – przypisałem o jeden aforyzm więcej, niż naprawdę wymyślił - że „trudniej jest nie dać rządzić sobą, niż rządzić innymi”.