Szanowni Państwo!

Święta Bożego Narodzenia tylko na chwilę zepchnęły na plan drugi polityczną wojnę, jaka za sprawą starych kiejkutów i ich zagranicznych mocodawców toczy się w naszym nieszczęśliwym kraju. Jeszcze przed Bożym Narodzeniem wydawało się, że Nasza Złota Pani, rozczarowana nieudolnością starych kiejkutów, a zwłaszcza ich konfidentów, którym pod Sejmem zamiast „majdanu” wyszedł ciamajdan – więc wydawało się, że Nasza Złota Pani zmobilizowała Komisję Europejską do podjęcia w sprawie Polskiej radykalnych decyzji. Ale w międzyczasie do Polski przybył z Ameryki Rudolf Giuliani, który – jak się okazało – ma z Jarosławem Kaczyńskim wspólnego znajomego w osobie Lejba Fogelmana - i Komisja Europejska żadnych stanowczych decyzji wobec Polski nie podjęła, jakby czyjaś Mocna Ręka nagle wcisnęła hamulec. W tej sytuacji święta wojna starych kiejkutów w obronie demokracji i praworządności, zawisła w próżni. Oczywiście do czasu, bo Nasza Złota Pani znowu coś tam wymyśli, ale na razie zarówno Ryszard Petru ze swoim fraucymerem płci obojga i Grzegorz Schetyna ze swoimi działaczami („iluż wielkich działaczów wyjrzało z rozporka” - dziwował się poeta), siedzą w dobrowolnym areszcie, w jaki zamienili salę plenarną Sejmu, właściwie nie wiadomo, po co.

Ale nie ma takiego wydarzenia, którego nie można by wykorzystać politycznie, toteż stare kiejkuty próbują wykorzystać i fraucymer i działaczów do stworzenia sobie nowej, heroicznej legendy. Nowej – bo stara legenda, o tym, jak to „utrwalali władzę ludową”, już dawno im się zaśmierdziała, a poza tym wcale nie podoba się w nowych centralach wywiadowczych, którym stare kiejkuty aktualnie się wysługują. Toteż budują sobie heroiczną legendę na kanwie walki o demokrację i praworządność przeciwko „faszystowskiemu reżymowi”. Oczywiście jak zwykle koloryzują, bo w naszym nieszczęśliwym kraju żadnych prawdziwych faszystów nie ma. Gdyby byli, to stare kiejkuty już dawno dyndałyby na powrozach, a wielce czcigodni posłowie, gwoli uszanowania immunitetu pozawijani w perskie dywany, zostaliby odwiezieni do domów, gdzie mogliby kontynuować areszt pod nadzorem najbliższej rodziny. Tedy żadnych prawdziwych faszystów u nas nie ma. Jest stare, poczciwe, polskie safandulstwo, w następstwie którego państwo polskie w nikim nie wzbudza respektu.

Nie tylko zresztą państwo. Przy okazji Bożego Narodzenia z pryncypialną krytyką biskupów wystąpili przedstawiciele „Żywej Cerkwi”. Biegający w „Gazecie Wyborczej” za proroka mniejszego pan red. Jacek Żakowski ofuknął kardynała Nycza za brak empatii wobec „cierpiących w Sejmie” męczenników za demokrację, a pani Aleksandra Klich poszła nawet dalej i skrytykowała nie tylko „hipokrytów”, ale nawet samego Pana Boga mówiąc, że „jej Bóg” nie pójdzie na służbę do pisowskiego dworu. I słuszna jej racja, bo skoro jest na służbie u starego żydowskiego finansowego grandziarza, co to niedawno podkupił nawet samego pana redaktora Michnika, to niechby tylko spróbował. Miejmy jednak nadzieję, że te wszystkie nieporozumienia można będzie już wkrótce wyjaśnić podczas corocznych obchodów w naszym nieszczęśliwym kraju słynnego „dnia judaizmu” i znowu wszyscy po staremu będą pili sobie nawzajem z dzióbków.

Póki co jednak, chciałbym zwrócić uwagę na pewną ciągłość w związku z okupacją sali plenarnej Sejmu „w obronie demokracji”. Celem zablokowania sejmowej mównicy było, jak wiadomo, niedopuszczenie do uchwalenia w stosownym terminie ustawy budżetowej, by w ten sposób stworzyć warunki prawne do skrócenia kadencji Sejmu i rozpisania nowych wyborów. Kiedyś załatwiano to inaczej, ale skutek był podobny. Oto poseł upicki Władysław Wiktoryn Siciński, w 1652 roku zerwał Sejm oświadczając, że „nie pozwala na prolongatę”, czyli przedłużenie obrad, po czym natychmiast opuścił salę. Oczywiście uczynił to w obronie demokracji, podobnie jak dzisiaj jego duchowe potomstwo. Bo poseł Siciński dochował się licznego potomstwa w postaci jurgieltników, czyli konfidentów obcych dworów, którzy na zamówienie zrywali sejmy, doprowadzając państwo polskie do stanu całkowitego obezwładnienia, a w końcu – do likwidacji na skutek rozbiorów. Stare kiejkuty, które na drogę zdrady narodowej weszły już w roku 1944, dawną formułę obrony socjalizmu i sojuszów, zastąpiły formułą obrony demokracji. Niedawno Najstarszy Kiejkut III Rzeczypospolitej rzucił w przestrzeń retoryczne pytanie – to komu myśmy służyli? Chociaż pytanie było rzucone w przestrzeń, przecież należy udzielić na nie odpowiedzi. I oto ona.