Niedawno przez wiele polskich miast przeciągnęły demonstracje ubranych na czarno tak zwanych „Wściekłych kobiet”, z jednej strony protestujących przeciwko „nacjonalizacji macic”, ale z drugiej – żądających, by „państwo” jednak je zapładniało, może nie bezpośrednio, przy pomocy, dajmy na to, potencjału armii, ale na pewno na własny, to znaczy – podatników koszt. „Wściekłe kobiety” pewnie by się bezgranicznie zdumiały i może jeszcze bardziej się wściekły, gdyby ktoś im uświadomił, że takimi żądaniami wpisują się w „dobrą zmianę”. Polega ona bowiem na rekonstrukcji przedwojennej sanacji, która też pozowała na „silne państwo”, dopóki Hitler ze Stalinem nie powiedzieli: „sprawdzam”, bo wtedy czar prysnął w jednej chwili. W tej rekonstrukcji przedwojennej sanacji jest wiele podobieństw z gierkowszczyzną. Jak wiadomo, za Gierka, Polska była 10 potęgą gospodarczą na świecie, co prawda tylko w telewizji, ale zawsze. Dzisiaj rządowa telewizja jest trochę skromniejsza, bo lokuje Polskę dopiero na 25 miejscu wśród światowych potęg, no ale „dobra zmiana” dopiero się zaczyna, no i nie od razu Kraków zbudowano. Ale skoro tyle mamy podobieństw, to kto wie, czy i zakończenie się nie powtórzy? Jak wiadomo, czar gierkowskiej potęgi prysnął ostatecznie w roku 1980, kiedy to 10 potęga gospodarcza świata mogła zaoferować swoim obywatelom już tylko musztardę i ocet. Teraz, dopóki nie padnie salwa, humory wszystkim, a zwłaszcza – środowiskom nomenklaturowym – dopisują, no a potem się zobaczy. Nie o tym zresztą chciałem pisać, tylko o tym, że sanacja była ruchem etatystycznym, który rozbudowywał funkcje państwa do przesadnych rozmiarów, co znalazło wyraz w art. 4 ust. 1 konstytucji tzw. „kwietniowej” z 1935 roku, gdzie czytamy, że „w ramach państwa i w oparciu o nie rozwija się życie społeczeństwa”. Zapis ten oznacza, że poza „państwem”, to znaczy – poza ramami wyznaczonymi przez państwową biurokrację właściwie nie ma już, a nawet nie może być życia. Czyż nie tak właśnie wyobrażają sobie docelową sytuację „wściekłe kobiety”, domagając się, by to właśnie „państwo” je nawet zapładniało? W tym kontekście sprzeciw wobec perspektywy „nacjonalizacji macic” wydaje się daremny; jakże „państwo” ma zapładniać „wściekłe kobiety”, nie tykając ich „macic”? Logiki nie ma w tym żadnej, ale któż oczekiwałby logiki od „wściekłych kobiet”?

Bardzo zresztą możliwe, że tak naprawdę nie o żadne „macice” tu chodzi – czy one będą znacjonalizowane, czy nie - tylko o mobilizację wszystkich możliwych środowisk przeciwko aktualnemu polskiemu rządowi, który Nasza Złota Pani Adolfina próbowała obalić 16 grudnia 2016 roku – żeby ponownie na pozycji lidera politycznej sceny naszego bantustanu zainstalować ekspozyturę Stronnictwa Pruskiego pod nadzorem starych kiejkutów, tych „państwowców”, co to za łapówkę sprzedałyby nawet poćwiartowane zwłoki własnej matki, a cóż dopiero – naszą biedną Ojczyznę. Periculum in mora, zwłaszcza po deklaracji prezydenta Trumpa z 6 lipca, że USA będą wspierały projekt Trójmorza, którego realizacja nie tylko podważyłaby niemiecką hegemonię w Europie, ale w dodatku – zablokowała projekt IV Rzeszy, w który Niemcy tyle już zainwestowały. Zatem „wszystkie ręce na pokład”, a im głupsze, im bardziej sfanatyzowane – tym lepiej. Nieważny pretekst – ważny efekt końcowy.

Warto odnotować, że akcja przeprowadzona przez „wściekłe kobiety” spotkała się z niezwykle życzliwym zainteresowaniem ze strony żydowskiej gazety dla Polaków pod redakcją Adama Michnika. Dlaczego żydowskie lobby polityczne w Polsce nie stara się już nawet ukryć zainteresowania nieograniczoną legalizacją aborcji dzieci należących do mniej wartościowego narodu tubylczego – to sprawa osobna – chociaż warto zauważyć, że tutaj też logiki nie ma, a w każdym razie – nie ma jej za dużo. Przecież żydowskie lobby powinno jednak być zainteresowane w utrzymaniu populacji mniej wartościowych narodów tubylczych na pewnym poziomie, bo w przeciwnym razie komu żydowscy finansowi grandziarze mieliby pożyczać pieniądze na wysoki procent? Przecież nie sobie nawzajem, bo to żaden interes! Ale na tym etapie dziejowym żydowskie lobby kolaboruje z nazi..., to znaczy pardon – nie z żadnymi „nazistami”, bo przecież dziś prawdziwych nazistów, podobnie jak prawdziwych Cyganów już nie ma, tylko z Niemcami, oczywiście tymi dobrymi, co to każdemu chcą przychylić nieba, więc logika ma i w tym przypadku zastosowanie ograniczone.

Przeciwko „wściekłym kobietom” występują środowiska katolickie. Mają oczywiście ważne i zasadnicze powody, ale czy aby do końca słusznie? Warto zwrócić uwagę, że „wściekłe kobiety” rekrutują się głównie z tak zwanych „środowisk postępowych”, to znaczy – ze środowisk składających się na polskojęzyczną wspólnotę rozbójniczą, z którą historyczny naród polski zmuszony jest od 1944 roku dzielić terytorium państwowe, a której początki tkwią w mrokach okupacji niemieckiej i sowieckiej. Jeśli tedy kobiety z polskojęzycznej wspólnoty rozbójniczej walczą o prawo do wyskrobywania własnych dzieci, to czy nie należałoby przynajmniej się temu nie sprzeciwiać? Zakładam, że normalne Polki, przynajmniej w większości, wyskrobywać się nie chcą, a skoro tak, to z możliwości wyskrobywania się będą korzystały przede wszystkim przedstawicielki wspomnianej polskojęzycznej wspólnoty rozbójniczej. W ten sposób na przestrzeni jednego pokolenia udział polskojęzycznej wspólnoty rozbójniczej w populacji zamieszkującej polskie terytorium państwowe radykalnie by się zmniejszył, a na przestrzeni dwóch pokoleń ta polskojęzyczna wspólnota rozbójnicza mogłaby zredukować się do nieistotnego marginesu. Jest oczywiste, że taki obrót spraw byłby niesłychanie korzystny dla tradycyjnego narodu polskiego, który w ten sposób, bez żadnego obciążania własnych sumień, mógłby uwolnić się od – co tu ukrywać – wstrętnego i kłopotliwego towarzystwa. Jeszcze raz okazuje się, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, a w każdym razie – nie mogłoby wyjść. Warto w związku z tym przypomnieć opinię nie byle kogo, tylko samego Pana Jezusa, którą w swoim „Dzienniczku” odnotowała św. Faustyna Kowalska. Otóż pewnego razu Pan Jezus opowiadał jej, jak postępuje z zatwardziałymi grzesznikami. - Upominam ich – powiada – głosem sumienia, głosem Kościoła, zsyłam na nich przygody, które mogą człowieka przywieść do opamiętania – a jeśli nic nie pomaga, to spełniam wszystkie ich pragnienia. Czy ogólnopolskie manifestacje „wściekłych kobiet” nie stanowią poszlaki, że nawet sam Pan Jezus mógł stracić cierpliwość dla polskojęzycznej wspólnoty rozbójniczej?