„Poglądy, charakter, postawa, zjawiskiem są dosyć rzadkim. Więcej się da wytłumaczyć zwyczajnym losu przypadkiem. (...) Grosz dzisiaj jest w MSZ-cie, a Rubel jest u Andersa, bo tak się właśnie złożyło, choć mogło być vice versa. Gdyby Bielecki był w Polsce, Borejsza by chodził z Bieleckim. A gdyby tu był Piasecki, Grydzewski by chodził z Piaseckim. Brzechwa by pisał w „Dzienniku” wedle przykazań piłsudskich, karcąc biednego Hemara za fraszki do „Szpilek” łódzkich. Kwapiński by pierwszy pokwapił dogadać się z PPR-em i tylko Ważyk w Londynie nie byłby oficerem.” - pisał Antoni Słonimski, któremu Marian Hemar też wyrzucał, że się „obrzezał na komunizm”. Coś w tym jest, bo po „okrągłym stole” zaczęliśmy dowiadywać się niesłychanych rewelacji, na przykład - że Aleksander Kwaśniewski „wychował się” na paryskiej „Kulturze”. Na czym Aleksander Kwaśniewski naprawdę się wychował – tego oczywiście nie wiem, ale myślę, że paryskiej „Kultury” nie ośmieliłby się wziąć do ręki nawet przez papierek. Inna sprawa, że potem nawet pielgrzymował do Maisons Laffitte, gdzie redakcja „Kultury” miała siedzibę i nawet był przyjmowany przez „Księcia”, czyli red. Jerzego Gierdroycia, który wcześniej był uważany za „agenta obcego wywiadu” i SB takie kontakty oceniała surowo. Ale to było na etapie poprzednim, kiedy Aleksander Kwaśniewski był jeszcze zarejestrowany jako tajny współpracownik SB o pseudonimie operacyjnym „Alek”, a Konradem Wallenrodem został dopiero później, kiedy już było wolno, a nawet – kiedy było to wskazane. Na tym drugim etapie pan red. Adam Michnik kazał „odpieprzyć się od generała” - co zostało przyjęte z pełnym aprobaty zrozumieniem – ale oczywiście nie przez wszystkich, bo taki na przykład Gustaw Herling-Grudziński tę amikoszonerię z Aleksandrem Kwaśniewskim i innymi takimi Wallenrodami Jerzemu Giedroyciowi wytykał, a nawet zerwał z nim stosunki – ale takich „niezłomnych” było niewielu, bo – powiedzmy sobie szczerze – komu potrzebni są „niezłomni”? Taki jeden z drugim „niezłomny” nie tylko uważa się za coś lepszego od innych, ale w dodatku - w odróżnieniu od innych - nie można go do niczego użyć. Toteż za niezłomność nikt już dzisiaj nie wybula, przeciwnie – została ona powszechnie potępiona jako „fanatyzm”, podczas gdy amikoszoneria została awansowana do rangi cnoty głównej. Oto w Niemczech budowana jest „świątynia trzech religii”: chrześcijańskiej, żydowskiej i muzułmańskiej – ale to z pewnością dopiero początek, bo po co aż trzy religie, skoro można z nich zrobić jedną, na tyle rozwodnioną, że do przyjęcia przez każdego? Zwiastunem tego nadchodzącego czasu był Jacek Kuroń. W jego pogrzebie uczestniczyło duchowieństwo wszystkich możliwych wyznań, co pewnego żałobnika skłoniło do uwagi, że „chłop wierzył we wszystko”.

Wspominam o tym wszystkim by podkreślić, że mieści się to w polskiej tradycji politycznej, co możemy przeczytać nie tylko w „Kuplecie posła Bataglii” Tadeusza Boya-Żeleńskiego („Żadnych politycznych nie ma on przesądów; każda partia dobra, byle dojść do rządów...”) , ale i w deklaracji Wielce Czcigodnego posła Antoniego Mężydły, który w swoim czasie przeszedł z PiS do Platformy Obywatelskiej i nie bez pewnego zdumienia zauważył, że wcale nie musiał zmieniać poglądów. Jak wiadomo z biologii, organy nieużywane stopniowo zanikają, toteż nic dziwnego, że w zdecydowanej większości partii politycznych obserwujemy objawy programowej impotencji. Ujawniło się to podczas ostatniej kampanii parlamentarnej, kiedy to Zjednoczona Prawica, czyli PiS z satelitami, Koalicja Obywatelska, czyli Platforma Obywatelska z satelitami. Lewica, czyli SLD z satelitami i Koalicja Polska, czyli PSL z satelitami, licytowały się, która wyda więcej pieniędzy, by obywatelom przychylić nieba. Tylko Konfederacja nie wzięła w tej licytacji udziału – ale czyż nie dlatego telewizje obydwu obrządków, to znaczy – rządowa i nierządna – odnoszą się do niej niechętnie, a nawet wrogo? Ludzie poważni, zarówno ze świata polityki, jak i mediów wiedzą, że najważniejsze, to wypić i zakąsić, w czym poglądy mogą tylko przeszkadzać. Toteż gdy w proklamowanym niedawno przez Zjednoczoną Prawicę „Polskim Ładzie” Naczelnik Państwa przelicytował wszystkich, zaraz nasiliły się tak zwane „transfery” - co niektórzy obserwatorzy traktują jako zwiastun zliżających się wyborów. Na tych „transferach” rośnie w siłę partia z panem Szymonem Hołownią na fasadzie, która – tylko patrzeć – jak dorobi się na tym własnego klubu parlamentarnego – a to przecież dopiero początek. Co będzie z „Porozumieniem” pobożnego wicepremiera Jarosława Gowina, który poparł opozycyjnego kandydata na operetkową posadę „rzecznika praw obywatelskich” wbrew stanowisku Zjednoczonej Prawicy, która lansuje kogoś zupełnie innego? Jeden poseł już przeszedł do Szymona Hołowni, a przecież na „Porozumieniu” świat się nie kończy tym bardziej, że – jak pokazały sondaże – satelici PiS samodzielnie nie przekroczyliby progu wyborczego. W tej sytuacji nie ma wyjścia – trzeba zrobić kupę, bo w kupie łatwiej przekonać wyborców, że „nie zmarnują głosu”, dzięki czemu będzie można wypijać i zakąszać przez kolejną kadencję. W tej sytuacji poglądy mogą tylko przeszkadzać, w związku z czym jeśli jakiś polityk głównego nurtu jeszcze je ma, to starannie je ukrywa.

Taka ostrożność jest wskazana tym bardziej, że jesteśmy niemal w przededniu zasadniczej rozmowy, którą prezydent Józio Biden zamierza przeprowadzić w Genewie z zimnym ruskim czekistą Putinem. Gwoli stworzenia odpowiedniej atmosfery, prezydent Biden odstąpił od sankcji wobec budowniczych gazociągu Nord Stream 2, co wzbudziło „ogromne rozczarowanie” ministra obrony narodowej pana Błaszczaka. Jego reakcja przypomina trochę deklarację Wiaczesława Mołotowa, który po wręczeniu mu w czerwcu 1941 roku przez niemieckiego ambasadora Schulenburga noty o wypowiedzeniu wojny, powiedział: „chyba na to nie zasłużyliśmy?” A skoro nie wiemy, czym zakończą się rozmowy Naszego Najważniejszego Sojusznika z Naszym Najważniejszym Nieprzyjacielem, to nie możemy wykluczyć kolejnych rozczarowań. A czy rozczarowany minister obrony nie zasługuje na to, by zastąpić go jakimś innym, którego nic nie rozczaruje? Tak właśnie odczytuję pojawienie się na firmamencie naszej sceny politycznej pana Szymona Hołowni, którego wylansował i prowadzi pan Michał Kobosko - wcześniej we wpływowym waszyngtońskim think-tanku „Radzie Atlantyckiej”. W tej sytuacji wystarczy, że poglądy będzie miał amerykański sekretarz stanu, pan Antoni Blinken, któremu z kolei zasufluje je AIPAC, czyli American Israel Public Affairs Committee, mający na poglądy coś w rodzaju monopolu.