16 czerwca, a więc dzień, w którym amerykański prezydent Józio Biden spotka się w Genewie z rosyjskim prezydentem Włodzimierzem Putinem, może stać się kolejną znaczącą datą w najnowszej historii Europy. Oczywiście może też się nie stać, jeśli rozmowa obydwu prezydentów nie doprowadzi do żadnej konkluzji, ale jeśli doprowadzi, to jej konsekwencje mogą być daleko idące. A może doprowadzić, bo jeśli chodzi o prezydenta Bidena, który już zjechał do Europy, to widoczna jest jego intencja, by się jakoś z Europą, to znaczy z Niemcami i Francją dogadać. Być może to przypadek, ale - jak pisze poeta - „czy w ogóle są przypadki?” Mam na myśli pomysł, który pojawił się akurat teraz, by zlikwidować w Unii Europejskiej zasadę jednomyślności, z którym wystąpił niemiecki minister spraw zagranicznych Heiko Maas. Przeforsowanie tego pomysłu zapewniłoby Niemcom znacznie większe od obecnych możliwości kierowania Europą, a więc stanowiłoby milowy krok na drodze „pogłębiania integracji” która jest pseudonimem programu budowy IV Rzeszy. Wprawdzie prezydent Józio Biden formalnie nie ma z tym nic wspólnego, ale to nic nie szkodzi, bo przecież może wyperswadować zgodę na to posunięcie tutejszym sojusznikom, takim, jak na przykład Polska. Być może Niemcom o to właśnie chodzi, bo widzimy, jak zaraz po ogłoszeniu tego projektu przez ministra Maasa, natychmiast zostali uruchomieni folksdojcze, m.in. w osobie pani Róży Thun und Handehoch, która od lat popiera wszystkie niemieckie inicjatywy. Skoro wszyscy wiedzą, że prezydent Biden stoi w obliczu konieczności ostatecznego rozwiązania problemu chińskiego, to jest to okazja, by wyjednać u niego zgodę na różne przedsięwzięcia, która w innej sytuacji byłaby bardzo problematyczna. Przykładem niech będą amerykańskie sankcje na uczestników budowy gazociągu Nord Stream 2, od których prezydent Biden odstąpił właściwie bez powodu - chyba, że za taki powód uznamy pragnienie stworzenia odpowiedniej atmosfery przed europejską wizytą.

Kulminacyjnym momentem tej europejskiej podróży prezydenta Bidena będzie niewątpliwie rozmowa z prezydentem Putinem. Nawet nie dlatego, że Rosja od wczesnych lat 90-tych pozostaje w strategicznym partnerstwie z Niemcami, ale przede wszystkim dlatego, że postawa Rosji w momencie ostatecznego rozwiązywania przez Stany Zjednoczone kwestii chińskiej, wydaje się kluczowa. Czy Rosja pozostanie w tym momencie neutralna, czy też nie - przypuszczam, że tego właśnie chciałby dowiedzieć się prezydent Biden od prezydenta Putina. To nie jest wykluczone, bo Rosja wcale nie musi być zainteresowana dalszą rozbudową chińskiej potęgi, więc jeśli ta potęga będzie osłabiana nie przez nią, tylko przez USA, to oczywiście tym lepiej - ale to wcale nie przeszkadza, by za obietnicę neutralności czegoś od Amerykanów zażądać. Wprawdzie prezydent Biden odgraża się, że wobec Rosji będzie „stanowczy” i tak dalej - ale każdy rozumie, że tak musi mówić, żeby nie stworzyć wrażenia, jakby zabiegał o życzliwość Putina i jego europejskich partnerów, chociaż właśnie w tym celu do Europy przyjechał.

Dodatkowym ważnym powodem jest okoliczność, że obecnie w Europie nie ma żadnego porządku politycznego, który byłby uznawany zarówno przez Stany Zjednoczone, Rosję oraz Niemcy i Francję. Porządek lizboński, ogłoszony 20 listopada 2010 roku podczas dwudniowego szczytu NATO w Lizbonie, został wysadzony w powietrze przez prezydenta Obamę, który doznał ogromnego rozczarowania w Syrii za przyczyną - jak uważał - zimnego rosyjskiego czekisty Putina i z tej irytacji zapalił zielone światło dla kolejnego „Majdanu” na Ukrainie, którego nieukrywanym celem było wyłuskanie tego państwa z rosyjskiej strefy wpływów. Najważniejszym postanowieniem porządku lizbońskiego było strategiczne partnerstwo NATO-Rosja, którego najtwardszym jądrem było strategiczne partnerstwo niemiecko-rosyjskie, a z kolei kamieniem węgielnym tego partnerstwa był podział Europy na strefy wpływów: rosyjskich i niemieckich, prawie dokładnie wzdłuż linii Ribbentrop-Mołotow. I chociaż w ramach akomodowania się do konieczności porządku lizbońskiego arcybiskup Józef Michalik, wraz z patriarchą Moskwy i Wszechrusi Cyrylem, w sierpniu 2012 roku podpisał na Zamku Królewskim w Warszawie deklarację o pojednaniu między narodami polskim i rosyjskim, to po wysadzeniu w powietrze przez prezydenta Obamę porządku lizbońskiego natychmiast o tym „pojednaniu” zapomniano do tego stopnia, że obecny rząd „dobrej zmiany” stał się niewolnikiem własnej antyrosyjskiej propagandy, co uniemożliwia mu prowadzenie jakiejkolwiek elastycznej polityki, przynajmniej takiej, jaką uprawia węgierski premier Wiktor Orban. Toteż w momencie, gdy prezydent Józio Biden będzie próbował wysondować warunki, na jakich Rosja złożyłaby deklarację neutralności, nasi Umiłowani Przywódcy nie ukrywają swego „rozczarowania”, a niezależna telewizja obrządku rządowego musiała dostać rozkaz unikania dotychczasowej czołobitności w stosunku do Naszego Najważniejszego Sojusznika. Tych rozczarowań może być jeszcze więcej, ale nie sądzę, by prezydent Biden jakoś specjalnie się nimi przejmował, chociaż pewnie nie zna polskiego przysłowia, że „psie głosy nie idą w niebiosy”. Kiedy po genewskim spotkaniu z Putinem odwiedzi w Warszawie prezydenta Dudę, to na pewno udzieli mu instrukcji, z jakiego klucza mamy odtąd ćwierkać, a my dowiemy się tego z rządowej telewizji.

Jak dotąd bowiem zabawy naszych Umiłowanych Przywódców w mocarstwowość nie przyniosły Polsce żadnych korzyści. Ukraiński „Majdan” doprowadził do rozbioru Ukrainy w następstwie czego Polska została zobowiązana nie tylko do politycznego żyrowania z góry wszystkiego, co zrobi rząd w Kijowie, z banderowskimi demonstracjami włącznie, ale również do pomocy materialnej dla tamtejszych władz, o czym dowiedzieliśmy się przy okazji przekazania przez prezydenta Dudę Ukrainie miliarda euro - a pewnie nie był to podarunek jedyny. Podobnie mizerne efekty przyniosło zaangażowanie naszego nieszczęśliwego kraju w białoruskie awantury z panią Swietłaną Cichanouską w roli jasnego idola. Stworzyło do białoruskiemu prezydentowi Łukaszence okazję do rozprawienia się z polską mniejszością na Białorusi, wobec czego Polska - licząca zapewne na naszego Najważniejszego Sojusznika i na sojuszników europejskich - okazała się bezradna - i doprowadziło do jeszcze głębszego wepchnięcia Białorusi w objęcia Moskwy. Na domiar złego, pani Swietłana, która Bóg jeden wie, przez kogo jest nakręcana, zaczęła się bisurmanić, przyjmując zaproszenie Rafała Trzaskowskiego na jakiś obóz, podczas którego byłaby dodatkowo lansowana. Na taką czarną niewdzięczność wobec „dobrej zmiany” zawrzał gniewem pan marszałek Terlecki i poradził pani Swietłanie, by skoro tak, to szukała poparcia w Moskwie. Wprawdzie jestem pewien, że tę radę podsunęła panu marszałkowi Terleckiemu irytacja, ale niezależnie od jego intencji, rada wydaje się słuszna. Gdyby, dajmy na to, pani

Swietłana jakimści sposobem załatwiła sobie w Genewie audiencję u Putina i przelicytowała prezydenta Łukaszenkę w pogłębianiu integracji, to kto wie, czy zimny ruski czekista nie doszedłby do wniosku, że może lepiej zdmuchnąć tego całego Łukaszenkę, z którym ma tylko same zgryzoty i który kompromituje go na arenie międzynarodowej, a na prezydenckim stolcu w Mińsku nie osadzić pani Swietłany, przedstawiając tę operację jako gest pojednawczy w kierunku prezydenta Józia Bidena, który chyba by się z tego uradował? Tymczasem pan Trzaskowski może tylko panią Swietłanę wykorzystać dla jakichś prywatniackich celów i nawet jeśli nie zostawi jej z dzieckiem, to w niczym pomóc jej przecież nie może. Podobnie Naczelnik Państwa, któremu pani Swietłana potrzebna jest do drażnienia Putina i Łukaszenki, z czego jednak dla niej samej nic nie wynika.

Tymczasem wygląda na to, że prezydent Józio Biden chciałby nawiązać dialog, który doprowadziłby do ustanowienia w Europie kolejnego porządku politycznego, który zastąpiłby wysadzony w powietrze porządek lizboński. W obliczu „żółtego niebezpieczeństwa” prezydent Biden nie bardzo może nadymać się postawą mocarstwową, więc bardzo możliwe, że już wkrótce dowiemy się, za jaką cenę Rosja gotowa jest obiecać Stanom Zjednoczonym neutralność i za ile Niemcy i Francja zaoferują im swoją życzliwość. W polityce bowiem trzeba mieć z góry przygotowaną odpowiedź co najmniej na dwa pytania: co mi dasz, jak ci to zrobię i co mi zrobisz, jak ci tego nie dam. Możliwe, że po 16 czerwca będziemy mogli przynajmniej domyślić się, jak mogą wyglądać odpowiedzi.