Któż nie pamięta sceny z filmu „Ojciec chrzestny”, kiedy to Michael Corleone, w charakterze ojca chrzestnego uczestniczy w ceremonii chrztu swego siostrzeńca i odpowiadając na pytania księdza „odrzeka się” ducha złego oraz „wszystkich spraw jego”, podczas gdy w tym samym czasie, na jego rozkaz, „cyngle” rodziny Corleone likwidują zdrajców i konkurentów.

Z podobnym „dniem kary” mieliśmy do czynienia w poniedziałek, 9 lipca, kiedy to opinię publiczną, epatowaną nagraniami wypowiedzi, jakie miał do studentów skierować ojciec Tadeusz Rydzyk, zelektryzowała wiadomość o zdymisjonowaniu wicepremiera Andrzeja Leppera, przewodniczącego koalicyjnej Samoobrony.

Poniedziałkowy wieczór zdominowały tedy spekulacje co do dalszych losów rządu, zwłaszcza, że pan Andrzej, którego współczująca Monika Olejnik niemalże przytulała do kształtnej piersi, stanowczo deklarował, iż Samoobrona z koalicji wychodzi. Niesłychane ożywienie zapanowało w opozycji; Sojusz Lewicy Demokratycznej złożył wniosek o samorozwiązanie Sejmu, podobnie zresztą, jak Platforma Obywatelska, która wystąpiła z wotum nieufności wobec każdego z 19 ministrów rządu premiera Kaczyńskiego z osobna.

Ale, jak powiadają, pośpiech jest konieczny jedynie w dwóch przypadkach: przy biegunce i przy łapaniu pcheł. Już następnego ranka okazało się, że do posłów Samoobrony chyba przemówił instynkt samozachowawczy, bo mijały godziny, a decyzja o opuszczeniu koalicji jakoś się nie pojawiała.

Początkowe współczucie dla pana Andrzeja powoli zamieniało się w irytację, która eksplodowała w momencie, gdy późnym popołudniem okazało się, iż Samoobrona w koalicji pozostaje „warunkowo” – oczekując na „dowody” przeciwko swemu przewodniczącemu do piątku. Wtorek poświęcony był zatem gorzkim wyrzutom, jakie kibicujące opozycji media nie szczędziły panu Andrzejowi, apelując, co prawda bez większego przekonania, do „honoru” i tak dalej.

Wydawało się, że na tym sensacyjny wątek przesilenia rządowego się zakończy, kiedy następnego ranka dziennik „Dziennik” ogłosił rewelację, że dymisja wicepremiera Leppera była efektem prowokacji zorganizowanej przez Centralne Biuro Antykorupcyjne, której celem było schwytanie wicepremiera na gorącym uczynku przyjmowania łapówki za przeprowadzenie tzw. „odrolnienia” kilkudziesięciu hektarów gruntu w gminie Mrągowo na Mazurach.

W jednej chwili pan Andrzej z człowieka niesłownego przekształcił się w ofiarę faszystowskiego reżymu. Opozycja zażądała komisji śledczej, podobnie jak do wyjaśnienia samobójstwa Barbary Blidy, a red. Monika Olejnik słuchała godzinnych wynurzeń pana Andrzeja niemal ze łzami w oczach. Na konferencji prasowej wystąpił też szef CBA Mariusz Kamiński, opowiadając o „operacji specjalnej”, prowadzonej od stycznia, której efektem było aresztowanie dwóch dżentelmenów, przechwalających się znajomościami w Ministerstwie Rolnictwa.

Okazało się, że żadnego gruntu do „odrolnienia” nie ma, że całą dokumentację tej sprawy spreparowało CBA, a tajniacy udający biznesmenów podpuścili ustosunkowanych dżentelmenów aż do fazy przeliczania pieniędzy w jakimś hotelu. I kiedy już wszystko było przygotowane, by aresztować wszystkich , którzy „dotkną się” walizek z pieniędzmi, okazało się, że jakiś tajemniczy nieznajomy ostrzegł pana Andrzeja przed prowokacją. Ostrzeżeni zostali też i dżentelmeni, przy czym też nie wiadomo przez kogo.

Najwidoczniej jednak tropiciele z CBA byli od samego początku tropieni przez kogoś innego, kto z wyższego piętra nadzoruje sytuację w Polsce. Mariusz Kamiński uznał akcję za „sukces”, chociaż premier Kaczyński, nie bez pewnego zawodu w głosie, powiedział, że Lepper wymknął się „spod gilotyny”.

Wprawdzie pan Andrzej przybrał solenny ton oskarżycielski, ale widocznie nie czuje się zbyt pewnie, a przede wszystkim – chyba nie jest pewien panowania nad własnym klubem, bo „dla dobra Polski” gotów jest nawet zapobiec „destabilizacji państwa” oraz przełożyć ostateczne decyzje w sprawie dalszego udziału w koalicji aż do poniedziałku. Czy wydłużenie tempore deliberandi o dwa dni osłabi głos instynktu samozachowawczego w posłach Samoobrony? Vederemo.

O podchodach pod Andrzeja Leppera premier Kaczyński wiedział od dłuższego czasu. Może zatem nie jest przypadkiem, że kiedy tylko pielgrzymka Rodziny Radia Maryja z okazji 15-lecia rozgłośni, z udziałem premiera i koalicyjnych wicepremierów, rozjechała się z Jasnej Góry, tygodnik „Wprost” na swoich stronach internetowych ogłosił trzymane od kwietnia taśmy z wypowiedziami ojca Tadeusza Rydzyka, zawierającymi, mówiąc delikatnie krytyczne recenzje niektórych postępków pana prezydenta oraz małżonki.

Za nieprzypadkowym zbiegiem tych okoliczności przemawia również list otwarty, jaki na łamach „Gazety Polskiej”, wyraźnie sympatyzującej z braćmi Kaczyńskimi, ogłosił redaktor naczelny, pan Sakiewicz. W liście skierowanym do papieża Benedykta XVI charakteryzował on ojca Rydzyka jako krzywdziciela „prostych ludzi” i domagał się interwencji.

Trudno wyjaśnić ten dziwaczny wybryk, chyba, że przyjmiemy, iż „GP” w ramach opiewanej przez Lenina „organizatorskiej funkcji prasy” wykonywała zadanie zlecone. Skąd mogło wyjść zlecenie? Tego nie wiem, ale najbardziej podejrzewałbym pana prezydenta, z powodu ujawnionej drażliwości na punkcie własnego prestiżu.

Nie jest też wykluczone, że i premier postanowił wykorzystać okazję z panem Andrzejem (ach, zdymisjonowany został także minister sportu, pan Lipiec, który też znalazł się „w kręgu podejrzeń” w związku z korupcją w Centralnym Ośrodku Sportu) do zademonstrowania stanowczości wobec ojca Rydzyka, który na Jasnej Górze miał go podobno przekonywać do utrzymania koalicji.

Wszystko jednak nabrało zupełnie nieoczekiwanego kontekstu, bo w sprawę wdało się amerykańskie Centrum Szymona Wiesenthala, które stanowczo zażądało od Papieża zarobienia porządku z ojcem Tadeuszem Rydzykiem i Radiem Maryja.

Jeśli pan premier chciał ciąć po skrzydłach, to nie jest wykluczone, że może pociąć sobie palce, bo interwencja Centrum sprawia, że oskarżenia o uleganie „lobby żydowskiemu” potwierdzają się w sposób niezwykle spektakularny, a tego wyborcy Prawa i Sprawiedliwości, a przynajmniej spora ich część może już nie wytrzymać, nawet jeśli potwierdziłyby się pogłoski o watykańskiej decyzji o „odsunięciu” ojca Rydzyka od kierowania toruńską rozgłośnią. Ich irytacja może być tym większa, że tego rodzaju pacyfikacja mogłaby znaczną część opinii opierającej się terrorowi politycznej poprawności pozbawić możliwości artykulacji.

Powtórzyłaby się wtedy sytuacja z jesieni 1991 roku, kiedy to Jarosław Kaczyński, wirtuoz intrygi, przeintrygował i obydwaj bracia zostali wyautowani przez Mieczysława Wachowskiego. A wydaje się, że Wachowski i dzisiaj też czuwa, a cóż dopiero inni?