Zanim rozpoczął się obecny szczyt Unii Europejskiej w Brukseli, między prezydentem Kaczyńskim, a premierem Tuskiem odnowił się stary spór o to, który z nich ma na tym spotkaniu reprezentować Polskę.

Pierwszą przyczyną tego sporu jest niemądre rozwiązanie konstytucyjne – żeby utworzyć dwa niezależne od siebie ośrodki władzy wykonawczej. Prezydent, jako jeden z tych ośrodków, wybierany jest w powszechnym głosowaniu, zatem jego mandat jest tak samo silny, jak mandat rządu, który jest komitetem wykonawczym parlamentu – również wybieranego w powszechnym głosowaniu. Zatem pierwotne zarzewie konfliktu wynika z samej konstytucji, która w związku z tym powinna być zmieniona tak, by system parlamentarno-gabinetowy zastąpić systemem prezydenckim. Zlikwidowałoby to dualizm ośrodków władzy wykonawczej, a państwu zapewniłoby stabilny rząd, niezależny od zmiennych humorów i siucht parlamentarnych mężyków stanu.

Drugą przyczyną sporu między prezydentem i premierem jest konflikt polityczny. Nie jest żadną tajemnicą, że prezydent Kaczyński sympatyzuje z Prawem i Sprawiedliwością, zaś Platforma Obywatelska i rząd premiera Tuska traktują go w związku z tym jako fragment opozycji i podobnie jak resztę opozycji, jak mogą, to szykanują. Wreszcie trzecią przyczyną sporu między prezydentem a rządem jest to, że prezydent, wbrew rządowi, próbuje forsować w polityce zagranicznej opcję amerykańską, zaś rząd premiera Tuska wydaje się bez reszty zaprzedany opcji europejskiej.

W ten sposób dochodzimy do kwestii reprezentacji. Zarówno prezydent, jak i premier twierdzą, iż spierają się o to, kto w Brukseli będzie reprezentował Polskę. Jest to prawda, ale tylko w tym sensie, kto będzie siedział za szyldzikiem z napisem „Polska”, w miejscu zarezerwowanym dla przedstawicieli Rzeczypospolitej. Bo kogo tak naprawdę reprezentuje rząd premiera Donalda Tuska, to znaczy – czy rzeczywiście jest rzecznikiem polskich interesów narodowych i państwowych, czy też rzecznikiem kogoś zupełnie innego – to już nie jest takie oczywiste.

Znakomitym przykładem jest generał Wojciech Jaruzelski. Formalnie był on premierem rządu polskiego, więc niby Polskę reprezentował – ale zarazem był I sekretarzem Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, która reprezentowała Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich wobec narodu polskiego. Wynikał z tego oczywisty konflikt interesów i w tym konflikcie generał Wojciech Jaruzelski konsekwentnie wybierał zawsze interes Związku Radzieckiego. Wprawdzie dzisiaj się tego wypiera, drapując się w płaszcz Konrada Wallenroda i w ogóle – kreuje się na pierwszą ofiarę stanu wojennego, ale wiemy już, że prosił Sowieciarzy o pomoc wojskowa na wypadek, gdyby społeczeństwo stawiło mu opór. Fakt, że po tym wszystkim został wybrany na prezydenta Polski pokazuje, że sprawa reprezentacji naszego kraju jest nadal otwarta.