Jak wiadomo, nie ma rzeczy doskonałych, no, może za wyjątkiem red. Adama Michnika – ale też nie ma rzeczy absolutnie złych. Wszystko ma swoje dobre strony i ze wszystkiego można wyciągnąć jakiś pożytek. Najlepszym tego przykładem są tak zwani „rewizjoniści holokaustu”. Są to ludzie, niejednokrotnie utytułowani naukowo, którzy podają w wątpliwość zatwierdzoną wersję wydarzeń II wojny światowej. Takie postępowanie spotyka się z kategorycznym potępieniem zwłaszcza ze strony tak zwanych „liberałów”, to znaczy ludzi nie tolerujących najmniejszego sprzeciwu. W przeszłości ludzie ci albo byli stalinowcami, albo uprawiali kult innego ludobójcy, Leona Trockiego, ale teraz z upodobaniem („zgoda, ja mogę być leberał, tylko wy o tem mnie powiedzcie!”) nazywają się „liberałami”. Ale chociaż rewizjoniści są potępieni zarówno na tym, jak i na tamtym świecie, to przecież ich istnienie przynosi niewątpliwe korzyści. Widzimy to na przykładzie biskupa Ryszarda Williamsona, którego wypowiedź na temat holokaustu spotkała się z żywą reakcją, oczywiście potępiającą. Biskupa na wyścigi potępiają zwłaszcza te środowiska, które jeszcze niedawno usprawiedliwiały izraelskie zbrodnie wojenne w strefie Gazy. Pojawił się w samą porę. Co tu dużo mówić; cóż byśmy zrobili bez rewizjonistów?